เพื่อคนที่เคยรัก

ติตาดาลัน

เราพบกันวันสุดท้ายเหมือนตายจาก
ตาแห้งผากสบกันไม่หวั่นไหว
ความหมองหม่นเข้าครองเต็มห้องใจ
เมื่อเธอไม่ทายทักเลยสักนิด

หน้าเคร่งขรึมกิริยาเย็นชาเฉย
ไม่อาจเอ่ยพ้อทวงทักท้วงสิทธิ์
สังเวชเหลือเยื่อใยคนใกล้ชิด
ดุจยาพิษกัดกร่อนบั่นทอนรัก

อารมณ์เอ๋ยอารมณ์สุดข่มไหว
แอบน้อยใจซ่อนหน้าคราอกหัก
ค่าไมตรีที่ผ่านร้าวรานนัก
ซึ่งประจักษ์ชอกช้ากระหน่ำรุก

กับท่าทีหมางเมินเกินเหนี่ยวรั้ง
วิมานหวังพังภินท์จนสิ้นสุข
เจ็บปวดนักหัวใจดังไฟลุก
ระทมทุกข์ทรมาณจนกร้านชา

อยาถกล่าวคำออดอ้อนวิงวอนหวาน
ทิฐิค้านแข็งขืนฝืนสีหน้า
เมือไม่ผิดเรื่องจะง้อขอขมา
รู้เถิดว่ารอวันนี้ไม่มีวัน

ที่ทำได้เพียงเท่านี้น่ะดีแล้ว
เหมือนสิ้นแววอาลัยใจแปรผัน
จะเจ็บช้ำแค่ไหนไม่สำคัญ
เราสิ้นกันวันนี้เถิดที่รัก!!