17 มกราคม 2550 19:20 น.
ต้นไม้ของอ่วง
จากเธอมาตั้งไกล
เวลาผ่านไปก็นานเนิ่น
ทุกสิ่งเหมือนแค่บังเอิญ
เผอิญเหมือนเป็นแค่ใครคนหนึ่ง
เหมือนเราจะลืมกันได้
เหมือนที่ผ่านมาไม่เคยซึ้ง
ทำเหมือนไม่เลย ไม่เคยคิดถึง
ไม่เคยตราตรึง ก็แค่อดีต
จากวันนั้นที่จากกัน
จนวันนี้ที่ยังเขียนขีด
ยังจดจำ แจ่มแจ้ง ยังประณีต
กับรอยกรีด อันปวดร้าว
ผ่านมาแล้วไม่เคยผ่านไป
กับอดีตยังตราตรึงยังแจ่มใส
ให้เธอรับรู้ความเจ็บปวดยังเป็นที่สุดของใจ
ความรักที่ไห้ไว้ ไม่อาจลืม ไม่ลางเลือน...
17 มกราคม 2550 18:50 น.
ต้นไม้ของอ่วง
ค่ำนี้เหงานัก
เหนื่อยกายหนักใจปวดปร่า
ฝนเทซัดสาดหลั่งรินมา
น้ำตาหยดหยาดอาบแก้ม
ค่ำนี้ไม่มีเขา
ไม่มีใครที่เคยห่วงหา
ไม่มีอีกแล้วคนคอยซับน้ำตา
เขาจากลา...ไม่ใยดี
17 มกราคม 2550 14:49 น.
ต้นไม้ของอ่วง
แล้วก็ถึงวันนี้
วันที่..เราต้องจากกัน
เมื่อความห่างไกลมาขวางกั้น
ฉันก็ยอมรับมัน..แต่โดยดี
ต่างคนต่างมีหนทางที่ต้องเดิน
ใจหายเหลือเกินกับสิ่งที่หาย
ช่วงเวลาแห่งความสุขที่กลับกลาย
เป็นความเดียวดาย ย่างกรายแทนที่เรา
ฉันภูมิใจเสมอ
กับสิ่งที่เธอมีให้ฉัน
ความรัก ทุกทุกสิ่งที่เรามีให้กัน
แล้วก็ความผูกพัน ฉันจะไม่มีวันลืม
ดีใจนะ ที่เราไม่จากกันด้วยโกรธ เกลียด และน้ำตา
กับคำสัญญาที่เราสองจะเป็นเหมือนแต่ก่อน
คิดถึง ห่วงหา อาวรณ์
กับภาพวันก่อนก่อน ที่รู้สึกดีดีต่อกัน
แม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ต้องจากกัน หรือแม้แต่ไปมีใครใหม่
ฉันจะรักษานะ กับสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกันไป
เราจะยังห่วงใยกันเหมือนเดิม
ฉันจะเข้มแข็งนะ
ถึงแม้ว่าจะไม่มีเธอเหมือนเก่า
ตลอดเวลาเราอยู่ด้วยกันเหมือนเป็นเงา
สองเรา ไปไหนไปกัน
แต่เมื่อเราต้องห่าง
ความไกลก็อาจเจือจางรักเราสอง
ความรักอาจกลายเป็นไอฝุ่นละออง
เป็นสิ่งที่เรามองไม่เห็นเหมือนเช่นเดิม
จดจำไว้นะที่รัก
หากว่าเธอไปหยุดพักที่ใครคนไหน
ให้เธอจำไว้เสมอ ที่ตรงนี้ยังมีใคร
ที่จะยังคอยปลอบใจเธอเหมือนเดิม
หรือหากว่าฉันไปมีใครใหม่
จดจำนะว่าในหัวใจฉัน เธอจะเป็นที่หนึ่งเสมอ
ฉันจะบอกกับคนรักใหม่ กับความรู้สึกที่ฉันมีให้เธอ
เธอจะอยู่ในความทรงจำของฉันเสมอ ตลอดกาล....
หน้าส่วนตัว
809
