5 ตุลาคม 2554 12:22 น.
ทะเลลม
คอยเตือน ยามเพื่อนพลั้ง คอยฟัง ยามเพื่อนขอ
คอยรอ ยามเพื่อนสาย คอยพาย ยามเพื่อนพัก
คอยทัก ยามเพื่อนทุกข์ คอยปลุก ยามเพื่อนท้อ
คอยง้อ ยามเพื่อนงอน คอยสอน ยามเพื่อนผิด
คอยสะกิด ยามเพื่อนเผลอ คอยเจอ ยามเพื่อนหา
คอยลา ยามเพื่อนกลับ คอยปรับ ยามเพื่อนเปลี่ยน
คอยเรียน ยามเพื่อนเที่ยว คอยเคี่ยว ยามเพื่อนเล่น
คอยเย็น ยามเพื่อนร้อน คอยหอน ยามเพื่อนเห่า
คอยเฝ้า ยามเพื่อนฟุบ คอยอุบ ยามเพื่อนปิด
คอยคิด ยามเพื่อนถาม คอยปราม ยามเพื่อนหลง
คอยปลง ยามเพื่อนแกล้ง คอยแบ่ง ยามเพื่อนหมด
คอยอด ยามเพื่อนทาน คอยคาน ยามเพื่อนล้ม
คอยชม ยามเพื่อนชนะ คอยสละ ยามเพื่อนชอบ
3 กันยายน 2554 02:56 น.
ทะเลลม
อยากขอโทษ ที่เคย เมินเฉยให้
บอกจากใจ สำนึกผิด ที่คิดถึง
อาจปล่อยปละ ละเลย ไปนิดนึง
จึงบอกหนึ่ง คำนี้ ว่าเสียใจ
อาจจะห่าง เหินไป ไกลสักหน่อย
ใจดวงน้อย ไม่เคยห่าง จากไปไหน
ยังคงอยู่ กับเธอ เสมอไป
จะกังวล ไปใย ล่ะแก้วตา
3 กันยายน 2554 02:49 น.
ทะเลลม
อันผู้ชาย ชาญชาติ ทหารกล้า
เปรียบอุรา มั่นคง องอาจหาญ
หนักแน่นดั่ง ภูผา สุธาธาร
แม้วายปราณ มิหวั่นมิพรั่นพรึง
ผ่านชีวิต ลำบาก แสนยากจิต
มิเคยคิด ท้อใจ มิหวั่นไหว
เจอปัญหา มากมาย ไม่หวั่นใจ
พร้อมจะสู้ ก้าวไป ไม่หวันเกรง
แต่มาถึง วันหนึ่ง ดังถึงฆาต
น่าอนาจ หัวใจ ชายคนนี้
ถูกผู้หญิง ใจดำ ทำย่ำยี
มันป่นปี้ ไม่มีเหลือ ความมั่นคง
จากผู้ชาย หัวใจ สุดกล้า แกร่ง
หมดเรี่ยวแรง อ่อนแอ แลอับเฉา
คนที่รัก คิดห่างไกล ไปจากเรา
ถูกความเหงาจู่โจม โถมใเข้ามา
หยาดน้ำตา หลั่งมา อาบสองแก้ม
เดินรอนแรม ต่อไปไร้จุดหมาย
พร่ำเรียกหา เข้ามา แม้ความตาย
อยากเดินหาย ออกไป ไกลผู้คน
จากหัวใจ หนักแน่น ดั่งแผ่นหิน
ตอนนี้ดิน เปียกน้ำ ก็ไม่ใช่
เป็นได้แค่ เศษไม้ ใช้ก่อไฟ
เผามอดไหม้ เหลือแต่ถ่าน เถ้าธุลี
5 สิงหาคม 2554 04:39 น.
ทะเลลม
รักกันมา เนิ่นนาน เมื่อกาลผ่าน
มีทั้งหวาน ทั้งขมระทมบ้าง
แต่ไม่เคย คิดร้างไป ไกลหนทาง
ยังร่วมสร้าง ทางฝัน ของสองเรา
แต่วันนี้ มีเรื่องราว ที่เราสอง
ไม่อาจมอง เห็นทาง สว่างจ้า
อุปสรรค มากมาย ก่ายกองมา
ก็หวังว่า จะฝ่าไป เคียงคู่กัน
ใช้พลัง ความหวัง และความฝัน
เข้าฝ่าฟัน ก้าวไป ในข้างหน้า
เพื่อหวังกอบ กู้ความสุข เราคืนมา
หวังว่าฟ้า คงเปิดทาง ให้กับเรา
จะเนื่อยกาย ทุกยาก ลำบากจิต
ไม่เคยคิด ท้อถอย ให้ห่างหาาย
ยังเอาแรง มุ่งสู้ เหงื่อโทรมกาย
ยังไม่ตาย คงผ่านไป ใด้สักวัน
มาวันนี้ มีบางอย่าง ได้บังเกิด
ทางที่เปิด ขึ้นมา ด้วยใจฝัน
คนที่มา บั่นทอน หัวใจกัน
คือเธอนั้น ที่ฉันหวัง กำลังใจ
ความลำบาก ทำเธอ เริ่มท้อถอย
จากที่คอย ห่วงใย ไม่หน่ายหนี
เธอที่เคย คอยเป็น เส้นชีวี
มาวันนี้ เธอคนนี้ ได้เปลี่ยนไป
เริ่มมีความ เหินห่างขึ้นกลางจิต
ด้วยเธอคิด ปันใจไปใช่ไหม
เริ่มมีคน มาใหม่ ให้เปิดใจ
อยากจะไป ไกลจากฉัน หรือคนดี
ทั้งที่เคย รักกัน เป็นมั่นเหมาะ
หรือจะเพราะ ลำบากไป งั้นใช่ไหม
จึงเปิดรับ ใครอีกคน ที่หัวใจ
รู้บ้างไหม มันทำร้าย หัวใจกัน
ฉันหมดแรง สิ้นพลัง จะสู้ต่อ
แสนทดท้อ ห่อเหี่ยวใจ ทนไม่ไหว
ความอ่อนแอ ถาโถม สู่หัวใจ
รู้บ้างไหม แทบอยากตาย ไปจากกัน
ตั้งแต่วัน ที่รู้ ผู้มาใหม่
แทรกมาใน หัวใจ ของเธอนั้น
ต้องอยู่อย่าง ไร้เรี่ยวแรง แหล่งพลัง
หมดความหวัง สู้ต่อไป เพื่อใครดี
ทุกๆวัน ต้องคอย หวาดระแวง
กลัวเขาแย่ง ดวงใจ ไปจากฉัน
กลัวคนรัก ที่ให้ได้ แม้ชีวัน
จะทิ้งฉัน ไปกับใจ ใครอีกคน
หากหมดรัก ก็ขอ แค่สงสาร
อย่าทรมาน กันเลย จะได้ไหม
ถ้าเธอคิด ดีแล้ว ว่าต้องไป
ก่อนจากไกล ขอจากเธอ เพียงข้อเดียว
ก่อนจะจาก ร้างไกล ไปที่อื่น
ขอเธอยืน ข้างฉัน อย่าหวั่นไหว
กดคมมีด กรีดลง กลางหัวใจ
หากจะไป ขอหมดลม ตรงหน้าเธอ
8 มิถุนายน 2553 22:25 น.
ทะเลลม
ถ้าคราไหนที่เธอต้องเสียใจ
ถ้าคราไหนใครทำให้เจ็บช้ำ
ถ้าคราไหนเธอเจอคนใจดำ
ถ้าใครทำให้เธอช้ำแทบวางวาย
วันที่เขาทำเธอในครั้วนี้
วันที่มีน้ำตาน่าใจหาย
วันที่เขาทิ้งไปไกลห่างกาย
วันสุดท้ายที่มีเขาใกล้เงาเธอ
ที่มันเกิดเรื่องราวของคราวนี้
ที่ต้องมีความเจ็บจนพร่ำเพ้อ
ที่เธอนั้นต้องพบประสพเจอ
ที่เป็นเธอตต้องมาช้ำระกำใจ
เธอเคยทำกับฉันในวันก่อน
เธอเคยย้อนนึกถึงคนึงไหม
เธอเคยรู้บ้างไหมใครเล่าใคร
เธอทำแทบขาดใจตรงหน้าเธอ
เจ็บคราวนั้นทำฉันต้องกระอัก
เจ็บช้ำนักจำใส่ใจไว้เสมอ
เจ็บครั้งนี้ที่เธอพบประสพเจอ
เจ็บละเมอเธอแสนช้ำฉันสะใจ
หน้าส่วนตัว
1817
