31 ธันวาคม 2549 21:18 น.
นครา ประไพพงศ์
.........คือโศกนาฏกรรม
ระส่ายระส่ำทุกหัวระแหง
แผ่นดินผืนนี้จึ่งสีแดง
....ฟ้าไม่แกล้ง...ฝีมือคน
.........เมื่อระเบิดระบาดอย่างระอุ
ปะทะปะทุ...ปี้ป่น
ท้าทาย...ท่วมทุกข์ ทุกข์ทน
ปะปนเลือดเนื้อแผ่นดิน
........เหตุผลคืออะไร ?
จึงยัดเยียดความร่ำไห้...ทั่วทุกข์ถิ่น
รองรับน้ำตาชาชิน
รดรินสนองหายนะ
........ไม่รู้จักผู้เจ็บตาย
แต่ใจหายห่อเหี่ยวอยู่เจนจะ
ชีวิตตายเปลืองเปล่าซะ
ทุกอุระ ระแวงหวาด อนาถนัก
.........คือโศกนาฏกรรม
ระส่ายระส่ำทุกข์เนืองหนัก
ฝีมือผู้ที่...ไม่มีรัก
....ไม่รู้จักเมตตาธรรม
30 ธันวาคม 2549 02:34 น.
นครา ประไพพงศ์
........ความรักความห่วงใยในส่วนลึก
........ความรู้สึกดีดีเคยมีให้
........วันเวลาก่อนนี้ที่เสียไป
........เธอร้องไห้เพื่อเขาก็เท่านั้น
........ขอให้เก็บรักษาใจให้หายเจ็บ
........ไม่ต้องเก็บไปเพ้อละเมอฝัน
........ทางข้างหน้าเธออีกไกล...หลายคืนวัน
........เวลาผันผ่านไปคงไม่นาน
........ความรักไม่ใช่เรื่องเลวร้าย
........มีง่ายก็เสียง่ายหลายสถาน
........ความเสียใจอย่านึกจารึกจาร
........แค่เศษเสี้ยวประสบการณ์...จำต้องมี
........ลืมเสียเถอะวันเศร้าที่เขาสร้าง
........ในเส้นทางต้องก้าวไปใช่หน่ายหนี
........ขออวยพรให้เธอเจอคนดี
........ปีใหม่นี้....ขอให้ใจเธอเบ่งบาน
Lovers
0 คน เลิฟนครา ประไพพงศ์
Calendar
หน้าส่วนตัว
1120
