6 สิงหาคม 2555 00:34 น.
นวนิยายสีขาว
เหม่อจิตใจออกไปถึงไพรกว้าง
เสนาะเสียงดุริยางค์จากขุนเขา
เสียงใบไม้ต้องลม พรมพริ้มเพรา
เสียงวิหคหวีดเหวาเกลาฤทัย
เสียงน้ำตกกระทบหินอยู่ซู่ซ่า
เสียงฝูงสัตว์ชะนีป่า เสียงไม้ไหว
เป็นเสียงดิบไม่ม่ีพิษไม่มีภัย
ผิดกับเสียงไม่จริงใจในธานี
เสียงผู้คนก่นด่าพาเศร้าหมอง
เสียงอวดองค์หลงลำพองไปทุกที่
ปากปราศรัยแต่น้ำใจ อเวจี
สัจธรรมในวลีแห่งชีวิต
แสนอับจนข้าปะปนอยู่ในนี้
เหมือนภพภูมิอสุรีไม่มีผิด
ต้องแหวกว่ายในคาวกามแห่งความคิด
เพียงสักนิดมีไหม ใครเปลี่ยนแปง
โดย_นวนิยายสีขาว
หน้าส่วนตัว
860
