18 มิถุนายน 2552 17:12 น.
นาคะพรรณ
เขาพร้อมจักกล่อมโลก
ทดแทนความเศร้าโศกในโลกหน้า
เพื่อดึงเธอที่รักให้กลับมา
สลับหยาดหยดน้ำตาที่หลั่งริน
ลบล้างคำสั่งสวรรค์
ขัดขวางการจากกันกลัวหวั่นถวิล
ไม่อยากฟังเสียงปี่พาทย์ที่ได้ยิน
หวังเห็นดวงชีวินเธอนิรันดร์
จึงหลั่งน้ำตาดั่งห่าฝน
ร้องตะโกนบอกคนข้างบนสวรรค์
ขอเธอสถิตสรวงเป็นดวงตะวัน
ส่องแสงมายังฉันยามหันมอง
แล้วหากโลกหน้านั้นมาถึง
โปรดเถิดฟ้าตอกตรึงขึงเราสอง
สาปให้ฉันเป็นดวงจันทร์อันนวลผ่อง
เป็นเจ้าของกันและกันทุกวันไป
ก่อเกิดนิยามแห่งความรัก
วัฎจักรโลกาที่อาศัย
สร้างสมดุลย์อบอุ่นละมุนละไม
หอมหวนอายหยาดน้ำค้างกลางแสงจันทร์
ขออยู่เป็นดาวบริวาร
ประดับรัตติกาลบันดาลฝัน
สถิตอยู่คู่ทรวงดวงตะวัน
เป็นดวงจันทร์เฝ้ารอเธอขอพร
นาคะพรรณ
๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๒
ภาพโดย นายอาคม นาคะ
16 มิถุนายน 2552 13:05 น.
นาคะพรรณ
ฉันหลงทางกลางป่ามหานคร
ฉันเผลอนอนตอนผู้คนอยู่ล้นหลาม
แล้วฉันตื่นตอนบางคนทนอยู่ยาม
ฉันจึงถามว่าตัวเราเศร้าอยู่ไย
ลุกขึ้นยืนฝืนกายมองรายทาง
พยุงร่างว่างเปล่าไม่เอาไหน
ผ่านทางเท้าเปลี่ยวเหงาตรงเสาไฟ
ยังมีใครหลายคนทนทรมาน
เช่นชายหนุ่มคุ้มคลั่งอยู่ฝั่งถนน
ท่ามผู้คนมองมามหาศาล
ปรารถนาสิ่งใดเล่าเขาต้องการ
หรือวิมานของเหลือกินสินสังคม
มองดอกไม้ใคร่บานบนลานคอนกรีต
สีเทาซีดจมทุกข์ไม่สุขสม
มารแมลงจับจองสนองอารมณ์
เด็ดดอมดมข่มขืนรื่นอุรา
เกิดเด็กน้อยร้อยพันในวันพรุ่ง
ผู้หมายมุ่งเบ่งบานการศึกษา
ระบบนิเวศมนุษย์ดุจมายา
ถูกผู้ล่าฆ่าแกงใต้แสงจันทร์
เหลือผู้เฒ่าอ่อนแอแก่ชรา
กวาดตัณหารักชอบคอยปลอบขวัญ
เก็บกลีบร่วงว้าเหว่สู่แจกัน
เติมสีสันห้องเช่าใกล้เฉาโรย
พาตัวฉันข้ามผ่านกาลเวลา
ผ่านแววตาเด็กท้องกิ่วด้วยหิวโหย
ผ่านชายหนุ่มคลั่งโกรธร้องโอดโอย
ผ่านกลีบโรยดอกไม้ป่ามหานคร
ยังที่นอนห้องหับอันคับแคบ
ฉันอิงแอบซุกไออุ่นนอนหนุนหมอน
เพียงลำพังขังอารมณ์ข่มตานอน
เก็บชีิวิตบางตอนไว้สอนใจ
ฉันกลับบ้านกลางนามหานที
ท่ามราตรีมณีดาวพราวไสว
เพียงเศษเสี้ยวตัวเราที่เศร้าใจ
เทียบไม่ได้กับคนป่ามหานคร
หากวันหนึ่งที่เสียใจ
ผมจะมองกลับไปในจุดนั้น
แล้วจะเห็นถึงความแตกต่างกัน
ฉุดชีวิตที่คิดสั้นจากวันวาน
นาคะพรรณ
๑๖ มิถุนายน ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
11 มิถุนายน 2552 14:07 น.
นาคะพรรณ
หรือพระจันทร์ปั้นแต่งเป็นแสงผ่อง
มาจับต้องส่องประกายที่ปลายฟ้า
เป็นหยาดหยดงดงามอร่ามตา
กล่อมพฤกษาเอียงอายเล่นสายลม
พัดยอดหญ้าท้าทายกลางสายหมอก
กลิ่นกลีบดอกดาษดื่นไร้ขื่นขม
อบอวลอายละอองฟองล่องลอยลม
อาบอารมณ์อิ่มอุ่นละมุนละไม
มิถุนายนฝนหลั่งหลังคาแฝก
สัมผัสแรกแทรกแผ่นดินรินหลั่งไหล
ซึมซาบซ่านรากหยั่งลึกผลึกนัย
หอมละไมกลิ่นกำจายท้ายทุ่งนา
จึงเปลญวนไม้ไผ่จนไกวแกว่ง
แดดยอแสงทาทาบผ่านม่านพฤกษา
เสียงวิหคผกผินบินกลับมา
ซบชายคาล้าสิ้นแรงแสงตะวัน
ผ่านฟ้าครึ้มทึมเทาท่ามเงาเมฆ
วสันต์เสกธรณีมีสีสัน
แต่งแต้มโลกโศกทุกข์สนุกพลัน
อัศจรรย์น้ำตาฟ้าจันทรานวล
นำพาใครคนหนึ่งซึ่งไกลโพ้น
พัดพาความอ่อนโยนอิดโรยโหยหวน
บินข้ามฟ้ามหานทีราตรีครวญ
สู่เปลญวนกล่อมเห่ทะเลดาว
นาคะพรรณ
๑๑ มิถุนายน ๒๕๕๒
ภาพโดย อาคม นาคะ
หน้าส่วนตัว
1025
