7 มีนาคม 2548 08:36 น.
นางสาวใบไม้
เพียงความรู้สึกเท่านั้น....ที่จะกำหนดทุกถ้อยคำได้
บางคนเรียงร้อยถ้อยคำ...
และขับขานบทลำนำด้วยท่วงทำนองเสนาะ
ดุจหยาดน้ำเย็น ชโลมใจ
เพื่อที่จะนอนหลับและฝันหวาน...........
18 กุมภาพันธ์ 2548 07:54 น.
นางสาวใบไม้
ค่ำคืนวันแห่งความรัก.....
ค่ำคืนแห่งความว่างเปล่า......เงียบเหงา อ้างว้าง..
............ทะเลกว้างกว่ากว้าง............
ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับ
....สายลม...โชยเอื่อย...
เงาพระจันทร์เสี้ยว...ในผืนน้ำ....วูบไหว...
ฟ้าสวย....ทะเลสวย
ไม่มีเส้นขอบฟ้า...ขีดกั้น
กลายเป็นสีเดียว....ผืนเดียวกัน
..................................
แต่ในความจริง....ยังไกลห่าง..เท่าเดิม
คนข้างล่างได้แต่ชื่นชมอยู่ไกลๆ...แสนไกล
.................................................
30 ธันวาคม 2547 12:29 น.
นางสาวใบไม้
คุณเคยเห็นไหม.....
อาสามูลนิธิที่ทำงานกันเสมอไหล่กับแพทย์อาสาในสนามโคลนแบบ3วัน2คืน
ไม่นอนเลยนะ คุณเคยเห็นกันไหม
คุณเคยเห็นไหม......
โลงศพที่ใครก็ไม่รู้ขับรถมาจอดข้างถนน ยกลงวาง แล้วก็ขับรถไปน่ะ
ไม่มีใครไปวิ่งตามให้เขามาส่งนะ เขามาเอง
คุณเคยเห็นไหม.......
ข้าวกล่องเป็นถุงๆ ถุงละกว่า50กว่ากล่องบรรทุกมาในรถปิคอัพเต็มคัน
คนขับจอดลงข้างถนนวิ่งมาหยิบถุงข้าวลงจากรถวางไว้กับพื้นข้างถนน
ปากเขาไม่พูด มือเขาสั่นเทา
แววตาอ้อนล้าอย่างแรงและมีน้ำตาไหลพราก
พอยกถุงข้าวหมดเขาก็ขับรถออกไป
อีกเกือบชั่วโมง ก็มีคนเห็นเขาทำแบบนั้นอีก
ที่ที่ห่างจากที่แรกไม่เกิน100เมตร และเขาทำต่อไปอย่างนี้ทั้งวัน
ทหารบางคนจำเขาได้
เขาบอกเราว่า คนนี้เป็นพ่อค้าในตลาดเขาหลักนี้แหละ ลูกเมียหายไปหมด
เขาคิดว่าตายแล้ว เลยเดินขึ้นเหนือไปบ้านญาติที่ตะกั่วป่า1วัน1คืน
ถึงแล้วก็ช่วยกันทำข้าวกล่อง แล้วตัวเองก็ขับรถเอาไปส่งในผู้เคราะห์ร้าย
เขาเห็นคนเดินกันเยอะเขาก็จอดรถเอาข้าวลงวาง
เขาเห็นคนนั่งกันอยู่เยอะเขาก็เอาข้าวลงกองไว้กับพื้นข้างถนน
เขาไม่พูดกับใครเลย หลายคนเห็นเขาทำอยู่อย่างนี้ 2วันแล้ว
คุณเคยเห็นไหม......
ครอบครัวคนจีน พ่อขับรถไปช้าๆมีลูกเมียนั่งอยู่กะบะหลัง
พวกเขาโยนน้ำให้คนข้างถนนทุกคนที่เดินผ่าน
พวกเขากองน้ำไว้ข้างถนน
แล้วพวกเขาก็ขับรถจากไป
คุณเคยเห็นไหม......
ยายคนหนึ่ง นั่งอยู่ข้างศาลาการเปรียญวัดเขาหลัก
เขาหาบมะละกอออกมาจากบ้านหลังเขา
เขานั่งสับมะละกอวางไว้ตรงหน้าตั้งแต่เช้าจนบ่าย
ฝ่ามือยายย่นเหมือนเราเอามือแช่น้ำไว้สัก5ชั่วโมงมือสับไปๆ
แต่แววตายาย ไม่ยินดียินร้าย
ทั้งฝรั่งทั้งไทยนั่งกินหยิบกินมะละกอกันพออิ่มแล้วก็เดินหลบไปให้คนอื่นเข้ามากินต่อ
คุณเคยเห็นไหม.......
ใครก็ไม่รู้เอาเสื่อผ้ามาวางเป็นกองไว้แล้วก็ไป
แล้วก็มีใครไม่รู้เอามากองทับเข้าไปอีกแล้วก็จากไป
คนไทยคนฝรั่งเดินตาลอยไปหยิบมาใส่หัวใส่ตัว
แต่เสื้อผ้ากองท่วมหัวไม่เคยขาดจากกองเลย
มีคนมากมาย เอามากองเพิ่มให้หรือเป็นเทวดาหรือที่เอามาเติมให้
พวกเขาไม่ใช่คนเหมือนคุณหรือ
สิ่งเหล่านี้มีใครไปสั่งไปบอกเขาตรงๆไหม
" ไม่มีหรอก"
----------------------------------
ฉันเอาบทความนี้มาฝาก....ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน.....
แต่อยากให้ทุกคนได้อ่าน.........เขาใช้ชื่อว่า.....คนไทย.....
ฉันรู้แค่นี้.....
จากที่นี่.......
http://www.thaiday.com/Local/ViewNews.aspx?NewsID=9470000104130&CommentPage=2Comment
......................................................
.....และฉัน......ร้องไห้.......
15 ธันวาคม 2547 12:31 น.
นางสาวใบไม้
ความรักอาจไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต
ไม่มีความรักก็ยังหายใจได้.... หัวใจก็เต้นเป็นปกติ
แต่.....ในความรักก็ทำให้รู้ว่า.. เรามีชี วิ ตอ ยู่ เ พื่ อ อ ะ ไร
ในความรักมีเรื่องดีๆ...มากมาย ที่ทำให้เราได้ยิ้ม...ได้หัวเราะ....
แม้บางทีอาจกระทบกระทั่งกับน้ำตาบ้างก็เถอะ
ความรักอาจไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต
แต่ความรัก.....ก็ทำให้รู้ถึงคุณค่าของชีวิต
การที่ใครคนหนึ่ง....สามารถทำอะไรต่อมิอะไร...เพื่อคนอีกคน...
หน้าส่วนตัว
1538
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
