7 กันยายน 2547 11:19 น.
นางสาวใบไม้
ฉันก้าวเข้าไปในชีวิตของเธอด้วยความตั้งใจของฉันเอง
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่อาจรู้....ฉันเป็นความตั้งใจหรือความพลั้งเผลอ....สำหรับเธอ
ก่อนหน้าที่ฉันจะพบว่าเธอทำให้ชีวิตที่เปล่าดายของฉันมีความหวัง
ฉันยังจำได้ดีถึงความเจ็บปวดร้าวรานในวันนั้น จำได้ว่าความเหงาทรมานเพียงใด
ยังจำวันที่ไม่มีใคร และ.....ก็เธอที่ยื่นมือมา โอบอุ้มดวงใจที่ไม่มีใครมองเห็นค่า
ทำให้ฉันได้สัมผัสถึงความอบอุ่นในหัวใจ กับความเข้าใจ
ความห่วงหาอาทร และความผูกพัน ที่สะสมขึ้นเรื่อยๆ
ผ่านห้วงเวลา.....จนถึงวันที่ฉันแน่ใจกับตัวเอง
คำที่ฉันบอกกับเธอว่า...ฉันรักเธอ
เป็นความมั่นใจ เป็นความซื่อสัตย์
และซื่อตรงต่อความรู้สึก ต่อหัวใจของตัวเอง
แต่สำหรับเธอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอคิดอะไรอยู่และจะทำอะไรต่อไป
เพียงแต่ในบางครั้งเธอทำให้ฉันรู้สึกว่า ตลอดระยะเวลาที่ถึงแม้จะมีฉันอยู่
แต่เธอก็ไม่เคยลืมสิ่งที่ผ่านมา
และสิ่งนั้นก็เป็นเหมือนเส้นใยบางๆ ที่กั้นฉันให้ห่างออกมาจากตัวเธอ
ฉันคงไม่อาจก้าวเข้าไปแทนที่ใครหรอกนะ เพราะฉันไม่มีอะไรเทียบเขาได้เลย
........................................................
ท้อหรือเปล่า มันก็เป็นบ้าง
เหนื่อยไหม เหนื่อยเหมือนกันที่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง
ถึงแม้ฉันกล้าที่จะรัก และบอกกับเธอว่า ฉันรักเธอ
แต่....แต่ฉันไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปแทนที่ใครคนนั้นในใจเธอ
ยังรักเขาสินะ ไม่แปลกหรอก เขาเป็นคนในความฝันของเธอ ฉันเข้าใจดี
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันอยากขอร้องเธอ อย่าเอาฉันไปเปรียบกับเขาเลยนะ
อย่าเอาฉันไปวางในตำแหน่งที่เขาเคยยืน
เพราะฉันไม่สามารถจะทำได้อย่างที่เขาทำ
.....ฉันคนนี้ทำได้แค่นี้เอง ....
อาจไม่ดีพอเท่ากับเขาจนสามารถทำให้เธอรู้สึกอย่างที่เคยรู้สึกได้
....ไม่พอ....ที่เธอจะรักฉันได้อย่างที่เธอรักเขาได้
บางทีนี่คงเป็นเหตุผลที่เธอบอกกับฉันตลอดเวลาว่า.......
ถ้าเธอไม่มั่นใจเธอก็จะไม่พูดคำนั้น
เธอคงไม่มั่นใจว่าฉันจะทำให้เธอรักได้เท่ากับที่เธอเคยรักเขา
..........และเธอไม่อาจลืมเขาได้จนหมดใจ
ไม่เป็นไร ถ้านั่นเป็นความต้องการของเธอ
..........แค่เธอทำให้ฉันมีวันนี้ได้
ทำให้คนคนนี้ได้มีคนอันเป็นที่รัก แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว
28 มิถุนายน 2547 11:17 น.
นางสาวใบไม้
ใครบอกว่า....ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ...
หนีอะไรก็หนีได้...แต่หนีตัวเองไม่มีวันหนีพ้น
ใจคนมันลบไม่ได้ง่าย ๆเหมือนตัวหนังสือที่เขียนผิด
แต่เราเลือกที่จะลืมได้..หากมันเจ็บในใจนัก
ลืมในสิ่งที่อยากลืม....จำในสิ่งที่อยากจำ
แต่ถ้ามันลืมไม่ได้ก็อย่าไปฝืน
อะไรที่อยากลืมจะยิ่งกลับจำ
ปล่อยๆมันซะ - - ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
ลองเปลี่ยนมุมมอง...จากความรวดร้าว
เป็นพลังผลักดันให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม
ทำไม่ง่าย..แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ
ให้ดีขึ้น....ให้เข้มแข็งขึ้น
เลิกเอามาทำร้ายตัวเอง
ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งตอกย้ำให้จดจำมากขึ้น
.....เจ็บก็มากขึ้น
ยอมรับซะ...อย่าให้ความสำคัญ
ให้เป็นแค่เรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง
อยู่กับมันนานๆ เข้าเดี๋ยวก็ชิน
ความชาชินก็เป็นภูมิคุ้มกันใจได้อย่างดี
เหมือนๆ กับได้ฉีดวัคซีนนั่นแหละ
จากนั้น....ไม่นานก็หาย...
สักวัน...ก็ลืม...
25 มิถุนายน 2547 14:17 น.
นางสาวใบไม้
ยังจำได้ไหม..ที่เราไม่ได้นอนกันตลอดทั้งคืน
คุยกันจนแสงแรกของยามเช้า
ในวันที่แสนธรรมดา
ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรสำคัญเลย
โลกของฉันก็มีเพียงเธอ
และโลกของเธอก็มีเพียงฉัน
เรามีกันแค่สองคน..
พูดคุย..หัวเราะ...ร้องไห้..
ฉันถามเธอว่ารักกันบ้างรึเปล่า
เธอไม่ยอมตอบ...
บอกเพียงว่า
- - - - - - -
...คนดี...
เธออยู่ที่ไหน...ฉันก็อยู่กับเธอที่นั่น...
จำไม่ได้หรือ..ว่า...กี่ครั้งที่เธอรวดร้าว
เมื่อเธอมาเคาะประตู
ฉันก็ยืนรอเธออยู่หลังประตูบานนั้นทุกครั้ง
ไหล่ฉันมีไว้ก็เพื่อซับน้ำตาเธอ
สองมือของฉันมีไว้เพื่อโอบกอดเธอ
และสองตาของฉันมีไว้ก็เพื่อมองเธอผู้เดียว
- - - -
คำตอบนั้น....อยู่ในตัวเธอ...ในใจเธอ....
- - - - - - - - - - -
24 มิถุนายน 2547 10:59 น.
นางสาวใบไม้
.......ครั้งหนึ่งฉันเคยมีคนรัก....
แล้ววันหนึ่งฉันก็สูญเสียเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ
เขาจากไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน
ทั้งที่เราพูดคุยกันแทบทุกวัน....แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเขา...
ตอนนั้น...ฉันจมอยู่กับน้ำตาและความเสียใจ
ที่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา- - -ไม่เคยได้เปิดเผย
ทั้งๆ ที่ฉันมองเห็นว่าแววตาของเขาเพียรเฝ้าถามตลอดเวลา
แต่ฉันก็ไม่เคยเอ่ยคำนั้น...
ฉันคิดว่าการกระทำน่าจะบอกได้ดีกว่าคำพูด
สุดท้าย....มันก็สายเกินไป
เขาไม่ได้อยู่รอฟังคำนั้นอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว...
ตลอดเวลา...หลังจากนั้นฉันทำได้แค่กระซิบฝากไปกับสายลม
ทั้งที่รู้ดีว่า....ไม่มีวันที่เขาจะได้รับรู้
น้ำตาที่เอ่อท่วมใจ....ไม่สามารถทดแทนวันเวลาเก่า ๆได้
ถึงวันนี้...ฉันจึงสัญญากับตัวเอง...
ว่าจะบอกกับคนที่ฉันรักทุกวันว่าเธอมีความหมายต่อฉันมากแค่ไหน
- -เพราะเมื่อสูญเสีย - -ก็จะไม่มีอีกโอกาสครั้งที่สองให้แก้ตัวได้อีกแล้ว
...และฉันจะไม่มีโอกาสได้บอกว่า...ฉันรักเธอมากเพียงใด
27 พฤษภาคม 2547 10:06 น.
นางสาวใบไม้
- - ในบางมุมของความรัก - -
คนบางคนได้ปล่อยเรื่องราวความรักให้ยืดเยื้อคาราคาซัง...
ไม่ออกหัวและไม่ออกก้อย
ไม่เด็ดขาดกับความรู้สึกของตัวเองและใครอีกคนที่เฝ้ารอ...
ไม่แม้แต่จะใส่ใจ
แล้วให้เวลาเป็นเครื่องตัดสิน...
จนทำให้อีกฝ่ายรอแล้วรอเล่า - - รอจนรอไม่ไหว
สุดท้ายก็เป็นฝ่ายขอเดินจากไปเอง..พร้อมกับน้ำตา..ทิ้งคำถามค้างคาใจ...
ก็แล้ว....ทำไมไม่พูด ทำไมไม่บอกกันตรง ๆ
เพียงเพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนเห็นแก่ตัว
ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนทำร้ายอีกฝ่าย...เท่านั้นเองหรอกหรือ
- - - ไม่รู้เลยหรือว่ายิ่งปล่อยให้เวลาเนิ่นนานออกไปมากเท่าไร
ก็เท่ากับว่าทำให้เวลาแห่งความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน
ของอีกคนยืดเยื้อออกไปเช่นกัน
...ทรมานกับการรอคอย...รอคอยคำว่ารักจากคนอันเป็นที่รัก
ทั้งที่ไม่อาจรู้ว่าเวลานั้นจะยาวนานแค่ไหน ...
...เจ็บปวดเพียงใด - - เมื่อคิดว่าที่เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเราแม้เพียงสักคำ
ก็เป็นเพราะเขาไม่ได้รักเราสักนิด.....และเจ็บปวดสักแค่ไหน
ถ้ารู้ว่าตลอดเวลาแห่งความทรมานที่อดทนรอคอยมานั้นจะลงเอยด้วยการจากลา
...แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา....ฉันรอคอยไปเพื่ออะไร...
หน้าส่วนตัว
2297
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟนางสาวใบไม้
