28 มิถุนายน 2547 11:17 น.

:: สักวันก็ลืม ::

นางสาวใบไม้


                               ใครบอกว่า....ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ...
                      หนีอะไรก็หนีได้...แต่หนีตัวเองไม่มีวันหนีพ้น
                      ใจคนมันลบไม่ได้ง่าย ๆเหมือนตัวหนังสือที่เขียนผิด
                      แต่เราเลือกที่จะลืมได้..หากมันเจ็บในใจนัก
                      ลืมในสิ่งที่อยากลืม....จำในสิ่งที่อยากจำ
                      แต่ถ้ามันลืมไม่ได้ก็อย่าไปฝืน
                      อะไรที่อยากลืมจะยิ่งกลับจำ
                      ปล่อยๆมันซะ - - ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ
                      ลองเปลี่ยนมุมมอง...จากความรวดร้าว
                      เป็นพลังผลักดันให้ทำในสิ่งตรงกันข้าม
                      ทำไม่ง่าย..แต่ก็ไม่ยากที่จะทำ
                      ให้ดีขึ้น....ให้เข้มแข็งขึ้น
                      เลิกเอามาทำร้ายตัวเอง
                      ยิ่งพยายามลืมก็ยิ่งตอกย้ำให้จดจำมากขึ้น
                       .....เจ็บก็มากขึ้น
                      ยอมรับซะ...อย่าให้ความสำคัญ
                      ให้เป็นแค่เรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง
                      อยู่กับมันนานๆ เข้าเดี๋ยวก็ชิน
                      ความชาชินก็เป็นภูมิคุ้มกันใจได้อย่างดี
                      เหมือนๆ กับได้ฉีดวัคซีนนั่นแหละ
                      จากนั้น....ไม่นานก็หาย...
                      สักวัน...ก็ลืม...
				
25 มิถุนายน 2547 14:17 น.

:: คำตอบนั้น....อยู่ในตัวเธอ ::

นางสาวใบไม้


                           ยังจำได้ไหม..ที่เราไม่ได้นอนกันตลอดทั้งคืน

                                   คุยกันจนแสงแรกของยามเช้า

                                         ในวันที่แสนธรรมดา
                                  ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรสำคัญเลย

                                      โลกของฉันก็มีเพียงเธอ

                                   และโลกของเธอก็มีเพียงฉัน

                                         เรามีกันแค่สองคน..
                                    พูดคุย..หัวเราะ...ร้องไห้..
  
                                ฉันถามเธอว่ารักกันบ้างรึเปล่า
                                          เธอไม่ยอมตอบ...

                                             บอกเพียงว่า
                                               - - - - - - - 
  
                                               ...คนดี...
                             เธออยู่ที่ไหน...ฉันก็อยู่กับเธอที่นั่น...

                           จำไม่ได้หรือ..ว่า...กี่ครั้งที่เธอรวดร้าว
                                      เมื่อเธอมาเคาะประตู
                      ฉันก็ยืนรอเธออยู่หลังประตูบานนั้นทุกครั้ง

                              ไหล่ฉันมีไว้ก็เพื่อซับน้ำตาเธอ
                          สองมือของฉันมีไว้เพื่อโอบกอดเธอ

                    และสองตาของฉันมีไว้ก็เพื่อมองเธอผู้เดียว
  
                                                   - - - -  
                                       

                         คำตอบนั้น....อยู่ในตัวเธอ...ในใจเธอ....
 
                                            - - - - - - - - - - -

                   				
24 มิถุนายน 2547 10:59 น.

:: If tomorrow never comes ::

นางสาวใบไม้


                                      .......ครั้งหนึ่งฉันเคยมีคนรัก....
                            แล้ววันหนึ่งฉันก็สูญเสียเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ
                              เขาจากไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน
                        ทั้งที่เราพูดคุยกันแทบทุกวัน....แต่ฉันก็ไม่เคยบอกเขา...
                               ตอนนั้น...ฉันจมอยู่กับน้ำตาและความเสียใจ
                         ที่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขา- - -ไม่เคยได้เปิดเผย
                  ทั้งๆ ที่ฉันมองเห็นว่าแววตาของเขาเพียรเฝ้าถามตลอดเวลา
                                           แต่ฉันก็ไม่เคยเอ่ยคำนั้น...
                             ฉันคิดว่าการกระทำน่าจะบอกได้ดีกว่าคำพูด
                                          สุดท้าย....มันก็สายเกินไป
                          เขาไม่ได้อยู่รอฟังคำนั้นอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว...
                 ตลอดเวลา...หลังจากนั้นฉันทำได้แค่กระซิบฝากไปกับสายลม
                                   ทั้งที่รู้ดีว่า....ไม่มีวันที่เขาจะได้รับรู้
                     น้ำตาที่เอ่อท่วมใจ....ไม่สามารถทดแทนวันเวลาเก่า ๆได้
                                    ถึงวันนี้...ฉันจึงสัญญากับตัวเอง...
             ว่าจะบอกกับคนที่ฉันรักทุกวันว่าเธอมีความหมายต่อฉันมากแค่ไหน
            - -เพราะเมื่อสูญเสีย - -ก็จะไม่มีอีกโอกาสครั้งที่สองให้แก้ตัวได้อีกแล้ว
                 ...และฉันจะไม่มีโอกาสได้บอกว่า...ฉันรักเธอมากเพียงใด

				
Calendar
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 2 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟนางสาวใบไม้
Lovings  นางสาวใบไม้ เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงนางสาวใบไม้