19 เมษายน 2547 14:25 น.
นายกระต่ายขาว
ความรักเอ๋ยทำไมเข้าใจยาก
จะลำบากลำเข็ญไปถึงไหน
ในเมื่อเราทุกคนมีหัวใจ
แล้วทำไมทำไปเหมือนใช่คน
จะเฉียดเฉือนหั่นสับได้อะไร
หัวใจใช่ผักเนื้อรู้ดิ้นรน
ปีบให้ตายหมายฆ่าให้พ้นพ้น
นี่หรือคนรักกันฉันรักเธอ
19 เมษายน 2547 14:22 น.
นายกระต่ายขาว
มีความรักน้ำตานองไหลหลั่งท่วม
มันคงอ่วมอรทัยกว่าเจอฝัน
มีความช้ำกี่หมื่นจะเจอมัน
หรือแค่ฝันไปเองเพียงอย่างลมลม
รอวันฟ้าประทานความรักแท้
เป็นรักแน่ช่วยใจที่ขืนขม
ผ่านมามากฝากแผลให้ช้ำตรม
จมน้ำตาเกือบตายมาหลายครา
19 เมษายน 2547 14:21 น.
นายกระต่ายขาว
อยากติดปีกบินหนีความรักลวง
มันเป็นห่วงผูกใจให้ขืนขม
เจอความรักด้านร้ายให้ช้ำตรม
มีแต่จมน้ำตาไปวันวัน
ต้องหันว่าน้ำตาของตัวเอง
ว่ายไม่เก่งคงดิ่งสู่พื้นนั่น
มีความรักมีน้ำตาของคู่กัน
เป็นความฝันที่คนเขาอยากมี
19 เมษายน 2547 14:15 น.
นายกระต่ายขาว
เหนื่อยความรักระทมมีแต่เศร้า ซึมปวดร้าวในใจไปทุกที่
เจ็บเจียรตายร่างกายไม่สมประดี โดนราคีความรักมาเล่นงาน
น้ำตาลหวานแรกเริ่มกลายเป็นขม น้ำตาพรมรดใจใครสงสาร
มีความรักครั้งแรกก็เกินการ ไม่ขอสานรักต่อก่อเกินทน
19 เมษายน 2547 14:14 น.
นายกระต่ายขาว
กระต่ายขาวอ้อนขอดวงจันทร์จ๋า ตัวเกิดไร้คู่ดูไม่เห็น
มีความรักผ่านมาตายทั้งเป็น ได้เพียงเห็นเข็ญใจเหนื่อยเต็มทน
รอวันฟ้าประทานความรักแท้ มอบให้แด่กระต่ายขาวที่สันสน
เหนื่อยและหน่ายเบื่อเซ่งกับผู้คน รอเบื้องบนเห็นใจจะรอคอย
หน้าส่วนตัว
531
