22 กรกฎาคม 2547 15:02 น.
นายกระต่ายขาว
บอกทำไมว่ารักเมื่อไม่จริง
หวังในสิ่งใดอยู่รู้ไม่ได้
อาจะมาค้างแรมแล้วก็ไป
เรื่องหัวใจใช่สาระที่เธอมอง
แค่ได้สุขคลายเหงาเหมือนเป็นเพื่อน
มาเยืยมเยือนเหมือนแกล้งแล้วลอยล่อง
หากน้ำตาฉันมีเท่าคูคลอง
คงไหลล่องคอดคลองเพราะเธอทำ
22 กรกฎาคม 2547 14:44 น.
นายกระต่ายขาว
นี่หรือคือคนที่บอกว่ารักฉัน
ไม่มีวันเปลี่ยนใจแปรเป็นอื่น
จะอยู่คงลงหลักอย่างหยัดยืน
เพื่อให้รื่นอารมณ์สมสุขด้วยกัน
มันไม่นานเท่านานที่บอกไว้
ความมั่นคงใจเธอนั่นมันสั้น
แรกรักหลงแล้วกลับปลงเพียงข้ามวัน
แล้วบอกฉันว่ารัก-กันทำไม
8 กรกฎาคม 2547 20:53 น.
นายกระต่ายขาว
พ่อแม่ก็แก่เฒ่า
จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน
เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก
เพราะยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนทาน
ย่อมร้าวรานสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร
อย่ากล่าวขานให้ช้ำใน
คนแก่ชะแรวัย
คิดเผลอไผลเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า
เพียงเมตตาช่วยอาทร
ให้กินและให้นอน
คลายทุกข์ผ่อนพอสุขใจ
เมื่อยามเราโกรธขึง
ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้
ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่
แม้เหนื่อยกายก็ยังทน
เพียงหวังจะได้ยล
เติบโตจนสง่างาม
ขอโทษถ้าทำผิด
ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจแท้มีแต่ความ-
หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นที่ใกล้ฝั่ง
มีหรือยังอยู่ทนได้
วันหนึ่งคงล้มไป
ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง
8 กรกฎาคม 2547 20:35 น.
นายกระต่ายขาว
จันทร์เจ้าเอ๋ยเคยมองจันทร์ไปไหน
แสงทองส่องไพรใยจันทร์ห่างหายหนี
จันทร์เจ้าขาราตรียังมืดปี่
โอ้จันทรีหนีหน้าเพราะเหตุได้
ถามดวงดาวพราวแสงบอกไม่รู้
ถามเมฆหมู่ผู้จันทร์ข้าไปไหน
ไม่มีวี่แววแล้วหนอดวงใจ
ดวงจันทร์ไร้เงามาให้เห็นตัว
8 กรกฎาคม 2547 20:27 น.
นายกระต่ายขาว
เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้ามานานนัก
มานอนพักเอาแรงไว้วันหน้า
สิ่งที่เจอวันนี้ยังหนักหนา
ขอหลับตาเอาแรงไว้ต่อสู้
ดวงตะวันทาบฟ้าตื่นจากพัก
อุปสรรคต่างๆ ยังขว้างอยู่
ตื่นหลับตาอาทิตย์ยังคงรู้
เรายังอยู่โลกนี้ยังอีกต่อไป
หน้าส่วนตัว
716
