30 เมษายน 2546 06:20 น.
นายดอกไม้
กระท่อมน้อยหญ้าคา...กลางป่าข้าว
หยาดฝนพราวฟากฟ้า...ชาวนาหวัง
หยดยอดหญ้ารดริน...สู่ดินบาง
ทุ่งใหญ่กว้างชุ่มฉ่ำ...จากน้ำนอง
สาดกระเซ็นปลิวไหว...ตามสายลม
จิตภิรมย์สายฝน...พัดหล่นร้อง
งดงามนักหยาดฟ้า...น้ำตานอง
เปรียบแสงทองส่องมา...ชาวนาเรา
หมายปลูกข้าวเก็บเกี่ยว...จะเกี้ยวนาง
เป็นหนึ่งหวังวาดไว้...คงไม่เฉา
ต้นกล้าน้อยเขียวเหลือง...บอกเรื่องราว
คิดถึงสาวบ้านนา...ยอดยาใจ
ฝนหล่นฟ้ามาพื้น...ให้ชื่นฉ่ำ
น้องคนงามพรากไกล...พาใจหาย
เหม่อมองไม้ขึ้นเปลี่ยว...อยู่เดียวดาย
น้ำตาไหลทุรน...ใต้ฝนพรำ...
28 เมษายน 2546 05:03 น.
นายดอกไม้
เก็บ...ดอกไม้มาฝาก...หลายหลากสี
เก็บ...ไมตรีจากฝัน...มาปันให้
เก็บ...บันทึกเดินทาง...ยามร้างไกล
เก็บ...ใส่ใจไว้หน่อย...นะกลอยกานต์
มา...จากกรุงลอนดอน...ได้รอนแรม
มา...แจกแถมคนไกล...แต่ใกล้ฝัน
มา...แล้วนะเธอจ๋า...อย่าว่ากัน
มา...เมื่อวานนี้เอง...ไม่เก่งเทียว
ฝาก...ให้เธอคนงาม...เคยถามทัก
ฝาก...พร้อมพรักเพื่อนพ้อง...ใครข้องเกี่ยว
ฝาก...หัวใจเคยซึ้ง...เพียงหนึ่งเดียว
ฝาก...ทุกเสี้ยวคะนึง...ให้ถึงเธอ
เธอ...คนงามน้ำใจ...ใครใครรู้
เธอ...ผู้อยู่บนฝัน...มั่นเสมอ
เธอ...ติดดินแต่เลิศ...ประเสริฐเลอ
เธอ...ผู้เอ่อล้นหลาม...ด้วยน้ำใจ...
22 เมษายน 2546 07:23 น.
นายดอกไม้
จัดกระเป๋าเตรียมกล้อง...ไว้ส่องดู
เก็บหัวงูซ่อนไว้...กลัวใครเห็น
เตรียมแปรงฟันหนึ่งอัน...สีบานเย็น
ทั้งอีกเต็นท์ไปนอน...ลอนดอนนั่น
ผ้าพันคอเธอให้...เก็บใส่ด้วย
ทั้งผ้าผวยผืนน้อย...ไม่ปล่อยผัน
ลืมไม่ได้ของดี...ยาสีฟัน
อีกครีมนั่นป้องหนาว...กันร้าวรอน
เก็บสมุดบันทึก...ไว้ฝึกคิด
บอกลามิตรเพื่อนรัก...ไปพักผ่อน
จะกลับมาทายทัก...พร้อมฝากกลอน
แต่ขอนอนพักเพลิน...ก่อนเดินทาง
ค่ารถไฟมันแพง...คนแย่งซื้อ
จึงต้องถือรถโค้ช...อย่างหมดหวัง
คงช้าหน่อย(กว่า)จะกลับ...ไม่ลับลาง
ขอแค่อย่างคนรอ...อย่าท้อใจ...
21 เมษายน 2546 05:46 น.
นายดอกไม้
อ่านน้ำเสียงเรียงร้อย...กับถ้อยจา
พี่น้ำตาไหลนอง...แล้วน้องเอ๋ย
จดหมายเล่าเรื่องราว...ที่เจ้าเอ่ย
พี่คนเขยสิ้นใจ...แทบวายปราณ
น้องพลั้งแล้วให้เขา...คนเจ้าชู้
ด้วยไม่รู้เล่ห์เชิญ...คำเอิ้นหวาน
เลยหลงเชื่อหลงเพลิน...มาเนิ่นนาน
จึงถูกหว่านให้ยอม...ถูกดอมดม
อยากให้พี่รับรู้...แลดูเห็น
ใช่ด้วยเป็นสมัคร...หรือรักขม
แต่เขานั้นรังแก...บอกแค่ชม
จึงระทมดวงหน้า...เปื้อนราคี
หลายกาลผ่านจึงรู้...ความผู้ชาย
ได้แล้วหน่ายหมางเมิน...ทำเดินหนี
ต้องโศกศัลย์(ทุก)ทิวา...แลราตรี
ต่อแต่นี้หมดสิ้น...จะกินนอน
ที่เขียนมาใช่วอน...ฤาอ้อนขอ
คำว่ารอน้องขาน...เมื่อนานก่อน
คงสิ้นแล้วคำเปรย...เคยเอ่ยวอน
น้องขอรอนแรมร้าง...หมดทางใจ...
8 เมษายน 2546 07:28 น.
นายดอกไม้
ค่อยค่อยเลื้อยไหลเลาะ...แลเกาะมั่น
ตามหลักหลั่นธรรมชาติ...ได้วาดเขียน
เป็นไม้เถางดงาม...ด้วยความเพียร
ทั้งสวยเนียนด้วยใบ...ที่ได้มา
แม้นไร้สีไร้ดอก...ไร้ออกผล
ยากผู้คนปลูกเพาะ...ฤาเสาะหา
จึงดูเหมือนเพียงหุ่น...ไร้คุณค่า
ขึ้นตามป่าตามเขา...ตามเถาไพร
งดงามนักไม้เถา...เมื่อเจ้ารัด
แม้นจะขาดดอกผล...ให้ค้นขวาย
แต่ยังมีคุณค่า...(ให้)อากาศใส
สร้างสรรค์ให้โลกสวย...ด้วยใบเรียว
ชีวิตน้อยหนึ่งนี้...อาจมีบ้าง
สิ้นหนทางคิดสู้...เมื่ออยู่เปลี่ยว
อาจมีแรงสร้างหวัง...หลายครั้งเชียว
จากเพียงเสี้ยวคุณค่า...ความเป็นคน...
หน้าส่วนตัว
1180
