10 เมษายน 2547 00:13 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
เปรียบดั่งเช่นผ้าขาวที่รอสี
คอยกวีช่างศิลป์มาแต่งแต้ม
คอยพู่กันจากผู้ใหญ่ไม่ระแวง
ไม่คลางแคลงด้วยวัยอันอ่อนเยาว์
เจ้าเติบใหญ่บนโลกกว้างอย่างมีค่า
หากเพียงว่าผู้ให้ลมนั้นสั่งสอน
หากผู้นั้นเขาเต็มใจไม่ต้องวอน
ความร้าวรอนบนชีวีน้อยคงไม่มี
10 เมษายน 2547 00:06 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
จำได้มั้ย...ในวันที่ฉันร้องไห้
คือวันที่เธอฉลองชัยอย่างผู่ชนะ
ในวันที่ฉันต้องเสียสละ
คือวันที่เธอชนะอย่างมีชัย
ในวันที่ฉันอ่อนแอ
คือวันที่เธอดูแลใครคนใหม่
ในวันที่ฉันอ่อนไหว
คือวันที่เธอเริ่มต้นใหม่กับอีกคน
10 เมษายน 2547 00:01 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
ทะเลกว้าง...ฟ้าใสอยู่ตรงหน้า
ผิดเพียงว่าข้างกายไม่มีเขา
เมื่อย้อนมองอดีตของสองเรา
เคยคลอเคล้าเย้าหยอกบนผืนทราย
แต่วันนี้ความจริงที่เป็นอยู่
เราทั้งคู่ต่างก็เดินคนละสาย
มีคำถามข้องใจขึ้นมากมาย
เพราะเหตุใด...เราสองต้องจากกัน
9 เมษายน 2547 23:57 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
อย่าสรรหาคำพูดมาหว่านล้อม
อย่ากลั่นกรองวาจาให้ชวนฝัน
อย่าได้หลอกว่ายังห่วงใยกัน
เพราะคืนวันผ่านมาจึงเข้าใจ
โปรดปล่อยมือแล้วเดินไปจากฉัน
ความทรงจำของวันวานจะเก็บไว้
จะรักษาทุกอย่างด้วยหัวใจ
นานแค่ไหนสัญญาได้จะไม่ลืม
9 เมษายน 2547 23:53 น.
น้ำตาฟ้าอันดามัน
จะเป็นหมอนให้เธอนอนยามเธอล้า
จะเป็นผ้าให้เธอห่มเมื่อเธอหนาว
จะเป็นคนเดินเคียงข้างบนทางยาว
จะเป็นดาวส่องแสงทางให้เธอเดิน
จะคอยเป็นกำลังใจเมื่อเธอท้อ
จะคอยรอฉุดเธอยืนเมื่อเธอล้ม
จะคอยปลอบเมื่อเธอทุกข์ระทม
เธอสุขสม คือสิ่งที่ฉันต้องการ
หน้าส่วนตัว
622
