16 มกราคม 2552 21:26 น.
น้ำแข็งเปล่า
หลังได้พบสบหน้าเธอครั้งแรก
ใจเต้นแปลกผิดเพี้ยนเปลี่ยนจังหวะ
จากเนิบช้ากลับระรัวไม่ลดละ
นั่นสินะ เขาเรียก"รักแรกพบ"
แม้ไม่รู้ว่าเธอนั้นเป็นใคร
แต่รอยยิ้มตรึงใจไม่อาจลบ
เสียงเธอดังก้องหูไม่รู้จบ
กว่าได้พบอีกครั้งในคราใด
"ขอโทษครับ" คำนั้นที่เธอเอ่ย
พร้อมกับเผยรอยยิ้มอันสดใส
"รู้ไหมครับว่านี่เป็นของใคร"
"จะไม่รู้ได้ไงเพื่อนฉันเอง"
คำตอบนั้นแม้มันไม่ไพเราะ
ไม่ใช่เพราะตัวฉันนั้นขี้เบ่ง
แต่เป็นเพราะไม่อาจคุมใจตัวเอง
เลยทำเก่งพูดไปไม่ได้ความ
ท่าทีฉันอาจดูไม่เรียบร้อย
ดูกวนๆเล็กน้อยยามเธอถาม
เพราะทำตัวไม่ถูกกลัวไม่งาม
จึงปล่อยเลยตามเลยไปแล้วกัน
เธอคงไม่ประทับใจในแรกพบ
ต่างจากฉันไม่อาจลบภาพวันนั้น
จึงพร่ำเพ้อละเมอหาทุกคืนวัน
หวังเพียงได้คุยกันสักครั้งพอ
13 มกราคม 2552 21:19 น.
น้ำแข็งเปล่า
เปิดเพลงฟังเบาเบาเช้าวันหนึ่ง
นั่งมองผองภู่ผึ้งเย้าบุพผา
แอบส่งยิ้มกับตะวันเป็นครั้งครา
กระซิบบอกยอดหญ้าว่าขอบคุณ
กี่วันแล้วสำหรับการลาจาก
ต้องพลัดพรากกับใครที่เคยคุ้น
ปลีกตัวเองจากเมืองอันว้าวุ่น
สู่โลกที่อบอุ่นของพงไพร
กอดความเหงาเก่าเก็บอย่างเหน็บหนาว
อยู่กับความปวดร้าวเศร้สาอไหม
ต่อจากนี้จะไม่ขอเศร้าต่อไป
ปล่อยตัวเองปล่อยใจตามสายลม
เก็บสีทองของแสงที่ส่องสาด
มารักษาความผิดพลาดที่สะสม
เก็บน้ำค้างค้างหล่นบนไพรพรม
มารักษาความตรอมตรมระทมใจ
เก็บเอาความรู้สึกดีในวันนี้
ไว้รักษาชีวีในวันไหน
ที่ความเหงากัดกร่อนทั้งหัวใจ
เพื่ออยู่อย่างสดใสในอีกวัน
ไปปิดเพลงที่เคยเปิดค้างไว้
เก็บของใส่กระเป๋าใบใหญ่นั้น
ฝากนภาลาเหล่าพฤกษ์ไพรวัน
และกลับสู่ปัจจุบันอันวุ่นวาย
12 มกราคม 2552 23:49 น.
น้ำแข็งเปล่า
เธอใจร้ายเกินไปรู้ตัวไหม
เป็นอะไรบอกมาอย่าเงียบเฉย
ทำเป็นไม่สนใจแถมละเลย
เหมือนเป็นคนไม่เคยรู้จักกัน
ฉันอาจทำอะไรให้เธอโกรธ
ฉันยินดีขอโทษอย่าหุนหัน
พอรู้ตัวว่าไม่ใช่คนสำคัญ
แต่แคร์เธอเหมือนกันโปรดเข้าใจ
ฉันทำผิดอะไรไม่รู้เรื่อง
ฉันไปทำให้เธอเคืองในตอนไหน
บอกสิบอกออกมาให้เข้าใจ
โปรดอย่าตัดเยื่อใยที่เคยมี
ฉันจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ
รีบๆบอกมาซะอย่าเดินหนี
ไม่อึดอัดบ้างเหรอเธอคนดี
ขอสักทีมีอะไรให้บอกมา
เห็นแก่ตัวเกินไปรู้ตัวไหม
เธอทำผิดฉันยังไม่เคยถือสา
แต่ฉันทำผิดอะไรเธอถึงมา
ทำเย็นชาต่อกันมันไม่ดี
คิดว่าโกรธเป็นคนเดียวรึไงคะ
ฉันเคืองเป็นเหมือนกันนะถ้าวันนี้
เธอไม่ยอมจบเรื่องนี้เสียที
ก็อย่าหวังคืนดีกันอีกเลย
12 มกราคม 2552 23:39 น.
น้ำแข็งเปล่า
ถึงคนไกลเป็นอย่างไรใจเป็นห่วง
เพราะคิดถึงขอทวงถามหน่อยได้ไหม
สบายดีหรือเจ็บป่วยด้วยเหตุใด
อย่ากลัวไปขอปลอบใจด้วยกานท์กลอน
ระยะทางห่างไกลใช่ปัญหา
หากกายใจเหนื่อล้าจงพักก่อน
จะเก็บตักอบอุ่นให้หนุนนอน
เมื่อถึงตอนความรักชักนำพา
แม้วันวัยเราต่างไปสักนิด
พรหมลิขิตพ่นพิษเสน่หา
พาเธอฉันพบกันเป็นครั้งครา
ความห่วงหาเกิดมาแต่นั้นเอง
8 มกราคม 2552 20:56 น.
น้ำแข็งเปล่า
รีบๆถ่ายจะได้รีบๆไป
ใครต่อใครยืนรออยู่นานแล้ว
เป็นนาทีผ่านไปไร้วี่แวว
จนเขาแซว"ถ่ายเป็นไหม ใครสอนที"
แหมคุณพี่หนูถ่ายเป็นคุณพี่ขา
อันคำแซวที่ส่งมาถึงน้องนี้
ขอขอบคุณนะคะที่หวังดี
อยากให้ออกมาดูดีพี่ต้องรอ
แต่นี่มันนานไปไหมคุณน้อง
ทุกคนต้องรีบไปนะพี่ขอ
ถ่ายไม่ถ่ายบอกมาอย่าสอพลอ
ขี้เกียจรอคนดีอีกต่อไป
อย่าใจร้อนสิคะคุณพี่ขา
อีกไม่นานหรอกน่ารอได้ไหม
พี่คนสวยคนหล่ออย่าเอ็ดไป
"ถ่ายไม่ออก" ทำไงบอกหนูที ^^
หน้าส่วนตัว
742
