22 กุมภาพันธ์ 2552 22:06 น.
น้ำแข็งเปล่า
แม้ห่างกันเพียงใดใจห่วงหา
อยากให้เธอรู้ว่ายังคิดถึง
คำว่ารักฝากไว้ให้ตราตรึง
ใจรำพึงถึงเธอเสมอมา
แม้สองเราห่างไกลไม่ไหวหวั่น
ขอแค่เชื่อใจกันไร้กังขา
มีเพียงเธอผู้เดียวทุกเวลา
หวังไว้ว่าสักคราได้มาเจอ
เชื่อใจเธอว่าคงไม่มีใคร
พบคนใหม่เธอคงไม่พลั้งเผลอ
คงหนักแน่นในรักฉันและเธอ
ไม่เสนอรักใหม่ให้ใครเลย
แล้วเธอเล่าเชื่อใจฉันหรือไม่
ทุกสิ่งบอกออกไปอย่างเปิดเผย
คิดลวงหลอกเรื่องใดยังไม่เคย
ทุกคำเอ่ยออกมาจากใจจริง
แม้ได้เพียงพูดคุยไม่พบหน้า
เชื่อใจเธอเสมอมาในทุกสิ่ง
ขอเธอหยุดสงสัยในความจริง
เชื่อใจหญิงคนนี้ที่รักเธอ
18 กุมภาพันธ์ 2552 22:13 น.
น้ำแข็งเปล่า
เดินอยู่บนเส้นทางสายเปล่าเปลี่ยว
เดินอยู่ตัวคนเดียวคล้ายสิ้นหวัง
เดินอย่างไร้จุดหมายไร้กำลัง
เดินอย่างคนชิงชังในทางเดิน
อยากมีใครสักคนเดินเคียงข้าง
บนเส้นทางอ้างว้างไม่ห่างเหิน
ร่วมฝ่าฟันปัญหาร่วมเผชิญ
ร่วมดำเนินร้อยเรียงเคียงคู่ใจ
แล้วคนไหนคือใครคนหนึ่งนั้น
คนสำคัญในฝันเขาอยู่ไหน
อาจเป็นคนใกล้ตัวมองข้ามไป
หรือเป็นใครที่ไม่เคยพบเจอ
หรือพบเจอได้เพียงในความฝัน
ทางสายนั้นรกร้างอยู่เสมอ
มีเพียงฉันเฝ้าฝันหลงละเมอ
เดินหาใครไม่เจอเลยสักคน
17 กุมภาพันธ์ 2552 20:58 น.
น้ำแข็งเปล่า
ใจเจ้าเอยเจ็บแปลบแสบยิ่งนัก
แรกรู้จักความรักกลับผิดหวัง
จนกายใจอ่อนไหวไร้กำลัง
เจ็บจนจำฝังลึกในอุรา
แรกรักมากี่ครั้งไม่สำเร็จ
ใยเจ้ายังไม่เข็ดเจ็บผวา
เมื่อหัวใจคือสิ่งที่มีค่า
ใยไม่เก็บรักษาไว้ให้ดี
กลับยกใจให้ใครคนหนึ่งนั้น
แต่คุณคนสำคัญกลับห่างหนี
ใจดวงน้อยถูกทิ้งไม่ใยดี
จนเจ็บมากี่ทีไม่เคยจำ
15 กุมภาพันธ์ 2552 23:57 น.
น้ำแข็งเปล่า
ทางสายนี้ที่ฉันนั้นเลือกเดิน
ต้องเผชิญปัญหายากแก้ไข
อุปสรรคถาโถมโหมกายใจ
คอยปลอบตัวสู้ไว้อย่าไปเกรง
เมื่อมองย้อนเข้าไปในความคิด
ถ้าชีวิตไร้สุข ทุกข์ข่มเหง
ให้ปัญหาบั่นทอนใจตนเอง
แล้วจะมาอวดเก่งเพื่ออะไร
หรือว่าฉันควรหยุดเพียงเท่านี้
พักกายใจตอนที่ยังคงไหว
ก่อนกำลังความหวังจะหมดไป
เพื่อออกเดินครั้งใหม่ในอีกทาง
หรือควรจะหยัดยืนขึ้นสู้ต่อ
อย่าปล่อยให้ความท้อมากั้นขวาง
แม้จุดหมายยังเห็ยเพียงเลือนลาง
แต่มันคือเส้นทางที่เลือกเอง
12 กุมภาพันธ์ 2552 17:09 น.
น้ำแข็งเปล่า
วันทั้งวันวิ่งวุ่นชุลมุน
อยากถามคุณรู้สึกเหนื่อยบ้างไหม
ต้องตรากตรำทำงานหนักเพื่ออะไร
เคยท้อใจบ้างไหมช่วยบอกที
ต้องทำงานเลี้ยงชีพเลี้ยงครอบครัว
หรือเพราะกลัวใครเขาหมิ่นศักดิ์ศรี
ว่าร่ำเรียนพากเพียรมาหลายปี
ไม่หาเลี้ยงชีวีดีแต่กิน
จึงบากบั่นมุ่งมั่นโหมงานหนัก
ไม่ยอมหยุดยอมพักไม่สุดสิ้น
เหงื่อกี่หยดกี่หยาดที่โรยริน
เคยดื่มกินต่างน้ำต่างข้าวปลา
ลองปล่อยให้ตัวเองได้เบื่อบ้าง
อยู่เฉยๆว่างๆใช่ไร้ค่า
ลองอยู่กับตัวเองดูสักครา
เพื่อค้นหาความสุขที่หายไป
หน้าส่วนตัว
3329
