แม่ของฉัน กับเจ้านายของฉัน ......... ใคร เคยทำกับแม่แบบนี้บ้าง ? ทุกวัน ฉันต้องตื่นเช้า เข้างานแปดโมง วันนี้..ก็เหมือนเคย แต่เมื่อคืนฉันทำงานจนดึกตื่นสาย.. อารมณ์ตอนนั้น โมโหตัวเองมาก ที่ลืมตั้งนาฟิกาปลุก (โดนเจ้านายด่าแน่ๆ ) แม่มาเคาะประตูห้อง .... “ ตื่นหรือยังลูก หกโมงแล้ว “ ฉันหงุดหงิดมาก ........... ธ่ !! แล้วทำไมแม่ไม่ปลุกหนูให้เร็วกว่านี้ เนี่ย.. หนูไปทำงานไม่ทันแล้ว วันนี้.. มีประชุมด้วย “ แม่ทำข้าวต้มให้หนูอยู่ เมื่อคืนเห็นนอนดึก อยากให้กินอะไรร้อนๆหน่อย “ ........ แม่ไม่ต้องมาพูดเลย ไม่กง ไม่กินมันแล้ว .....แม่จับแขนฉันเบาๆก่อนเดินออกจากห้อง อาบน้ำ แต่งตัวเสร็จ ลงมาข้างล่าง แม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว “ กินข้าวต้มกับแม่ก่อนนะลูกนะ แม่รอหนูอยู่ “หนูไม่กิน พูดโดยไม่มองหน้าแม่ เดินออกมาจากบ้านทันที ถึงที่ทำงาน "ไม่รู้หรืองัย ว่าวันนี้มีประชุม แล้วรายงานอยู่ไหน" ยกมือไหว้ .. ขอโทษค่ะพี่ ....รีบส่งรายงานให้อย่างอ่อนน้อมถ่อมตน "พี่เลื่อนประชุมไปเป็น 10 โมงนะ เดี๋ยวช่วยไปหาอะไรให้พี่กินหน่อ ยสิ"... ได้ค่ะพี่ ... วิ่งเข้าห้องครัว หยิบโจ๊กกึ่งสำเร็จรูป รีบ รีบ รีบ เติมน้ำร้อน ... ว๊า !! น้ำร้อนลวกมือ ... มาแล้วค่ะพี่ โจ๊กร้อนๆเลยค่ะ.... ออกจากห้องประชุมเกือบเที่ยง แม่โทรมาจากบ้าน “ มื่อเช้า.. หนูวางผ้าเช็ดหน้าไว้ตรงไหนลูก แม่หาในตะกร้าไม่เจอ จะเอาไปซักน่ะ “ หาไม่เจอก็ไม่ต้องซักหรอก หนูจำไม่ได้ คงโยนไว้ที่ไหนน่ะแหละ เมื่อเช้าหนูรีบ ....... “ ไม่เป็นไรลูก แล้วเย็นนี้..กลับกี่โมง มากินข้าวกับแม่นะ” ยังไม่รู้หรอกแม่ ว่างานเสร็จเมื่อไหร่ ยังงัย..แม่กินไปก่อนเลยแล้วกัน ไม่ต้องรอ ..... วางหูโทรศัพท์ ก้มหน้า ก้มตาทำงาน เอาใจเจ้านาย .... “เอ!! พี่วางบัญชีรายชื่อลูกค้าทิ้งไว้แถวนี้มั่งรึเปล่า ไม่รู้ไปลืมไว้ที่ไหน หาไม่เจอ.. ไม่เป็นไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูช่วยหา พี่ลงไปทานข้าวเถอะค่ะเที่ยงกว่าแล้วนะคะ .... หา หา หา หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ โธ่..พี่ขา ก็พี่มาทำหล่นไว้ใต้เก้าอี้ในห้องประชุมนี่นา โอย !! เที่ยงครึ่งแล้ว ลงไปกินข้าวไม่ทันแน่ๆ ไม่เป็นไร..บะหมี่ซักห่อพออิ่มก็แล้วกัน ...พี่คะ เจอแล้วนะคะ พี่ทำหล่นไว้ที่ห้องประชุมค่ะ “ อ้าว..เหรอ “ รับเอกสารคืน ไม่มีแม้แต่ขอบใจสักคำ แต่ฉันกลับปลื้ม ที่ทำให้เจ้านายพอใจได้ ใกล้เลิกงานแล้ว.. รีบกลับบ้านไปนอนดีกว่า “ ช่วยแก้งานตรงนี้ให้พี่หน่อยนะ เสร็จแล้ววางไว้บนโต๊ะพี่เลย พี่กลับก่อนล่ะ ว่าแต่ว่า เราน่ะมีธุระอะไรรึเปล่า คงต้องกลับช้านิดนึงนะวันนี้ “ ... ยิ้มรับ.. ไม่มีธุระอะไรค่ะพี่ เดี๋ยวหนูพิมพ์ให้เลยค่ะ โทรหาเจ้านายตอนเกือบทุ่ม .. พี่ขา หนูแก้ไข และตรวจทานเรียบร้อยแล้วค่ะ หนูวางไว้บนโต๊ะนะคะ “ กลับดึกจังลูก จะอาบน้ำก่อน หรือ กินข้าวก่อนล่ะ ?? “ ....เงียบไม่มีเสียงตอบ ไม่มีรอยยิ้ม ... “ มา มา แม่ช่วย “ แม่รวบของจากมือฉันไปวางบนโต๊ะ ... หนูเหนื่อยมากเลยแม่ หนูอยากพักผ่อน กำลังจะเดินขึ้นห้อง ... ฮัลโหล..สวัสดีค่ะ..เจ้านายเหรอคะมีอะไรรึเปล่าคะ ... อ๋อ !! ไม่ยุ่งค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการให้เลยค่ะ กุลี กุจอ เปิดคอมพิวเตอร์ ... เจ้านายคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ แม่..หายไปไหน ในครัวไม่มี ห้องนอนไม่มี . . . แม่นั่งอยู่หลังบ้านเหงา ๆ คนเดียว . . . แม่แอบร้องไห้ ... ใจหายวาบเพราะฉันสินะ ฉันทำให้แม่ต้องร้องไห้ แม่..ดูแลฉันมาทั้งชีวิต เป็นห่วงฉัน รักฉันมากกว่าใครๆ แต่..ฉันตอบแทนได้สาสมเหลือเกิน ฉันเริ่มทบทวน... เจ้านายคนที่ให้เงินเดือนฉัน กับ แม่คนที่ให้ความเป็นคนแก่ฉัน เพื่อประจบสอพลอเจ้านาย ฉันทำร้ายผู้ให้กำเนิดได้เพียงนี้เลยหรือ.. แม่ ... หนูขอโทษ ใคร??? เคยเป็นแบบฉันบ้าง ...... ............................................................................... ใน ชั่วชีวิตของคุณ คุณอาจจะเปลี่ยนงานหลายๆ ครั้ง คุณอาจจะมีเจ้านายนับไม่ถ้วน แต่ตลอดชีวิตของคุณ..... คุณมีแม่มีเพียงคนเดียวค่ะ คนเดียวจริงๆ ทำดีกับท่านไว้เถอะค่ะ อย่าทำให้ท่านต้องร้องไห้เพราะการกระทำของคุณเลย.... คุณอาจจะรักท่านน้อยลง ทุกๆ วัน แต่ท่านไม่เคยรักคุณลดลงเลย ตรงกันข้ามท่านกลับรัก และเป็นห่วงคุณมากขึ้นทุกๆ วัน เมื่ออ่านจบ...คิดถึงอ้อมกอดนั้น..จริงๆนะ..
ครูพิม 25 ม.ค. 2553 17:20 น. - ID 6582 
2528
6
0
25 มกราคม 2553 17:50 น. - comment id 27024
เอ่อ.... ถ้าเป็นฝน โดนแม่เบิ๊ดกาโหลกตั้งแต่ประโยคแรกแล้วค่ะ
25 มกราคม 2553 18:58 น. - comment id 27025
.......พี่ครูพิม ฉางน้อยอ่านแล้วน้ำตาซึมเลยอ่ะ ....
25 มกราคม 2553 19:28 น. - comment id 27027
อ่านแล้วคิดว่า ๑ วันหนึ่งข้างหน้าเมื่อไม่มีแม่แล้วจึงจะเข้าใจ หรือเมื่ได้เป็นแม่คน และเมื่อนั้นจะเสียใจก็ไร้ประโยชน์ กรณีที่สำนึกได้ ๒ เ กิดเข้าใจผิดว่าเงินคือพระเจ้า และ เจ้านายคนนั้นดันเป็นเจ้าของเงิน เท่านี้ก่อนน้า ครูพิม...ให้คนอื่นออกความเห็นเพิ่ม
25 มกราคม 2553 19:46 น. - comment id 27028
Click here to more background images เวลาไม่ย้อนคืน...ความเสียดาย.. มักมาพร้อมความเสียใจเสมอ. .เดี๋ยวมาคุยด้วยนะ..เก็บกระเป๋าก่อนจ้า..
25 มกราคม 2553 20:31 น. - comment id 27029
..เม้นไม่ออกอะครูพิม..
25 มกราคม 2553 20:58 น. - comment id 27030
หากมีแม่ ไม่รักและใส่ใจท่าน วันหนึ่งที่คุณสูญเสียท่านไป คุณจะรู้สึกแย่ และรู้สึกอยากย้อนกลับไปทำดีกับท่าน ซึ่งวันนั้น ก็อาจจะสายไปแล้วค่ะ แม่คือผู้ให้กำเนิด หากไม่มีแม่ เราก็ไม่มีวันนี้ ขอบคุณเรื่องราวดีๆค่ะเพื่อน
25 มกราคม 2553 23:31 น. - comment id 27031
พออ่านจบแล้วคิดว่า ในสังคม ยังมีลูกแบบนี้อีกไม่น้อย การที่ทำอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าลูกๆ ไม่รักแม่ แต่สาเหตุน่าจะ เกิดจากความชินชา ที่ลูกมีต่อแม่ สิ่งที่แม่ทำให้ ลูกมักคิดว่าแม่ทำ อย่างที่เคยทำ มาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นการแสดงความรู้สึก กับแม่ บางครั้งลูกๆ ไม่ได้คิดถึง หรือให้ความสำคัญมากมายนัก เพราะคิดว่าอย่างไรแม่ก็รักเรา จึงละเลยความรู้สึกหรือการแสดงออก ที่ควรจะทำต่อแม่ แต่กับเจ้านาย ความไม่ใกล้ชิด ทำให้ต้องระวังตัว ทุกการกระทำ สิ่งใดที่ทำให้เจ้านาย เห็นคูณค่าได้ จึงถือเป็นความสำคัญ บางครั้งความชินชา ต่อความรัก ที่คนในครอบครัวมอบให้ โดยแสดงออกถึงความไม่รู้สึกรู้สา จะทำให้เกิดรอยร้าวลึกๆ ในครอบครัวได้ จริงไหมครับ
26 มกราคม 2553 09:43 น. - comment id 27033
จะร้องไห้เอาอ่ะค่ะ....
26 มกราคม 2553 10:44 น. - comment id 27035
คุณครูขา...อ่านแล้วร้องไห้เลยค่ะ ไปดูงานสามวัน..กลับมาแมอย่าลืมของฝากให้ลูกๆ๕/๒ นะแม่นะ...
26 มกราคม 2553 13:15 น. - comment id 27054
น้ำตาซึมค่ะ
26 มกราคม 2553 17:24 น. - comment id 27084
ขอบพระคุณทุกความคิดเห็นนะคะ วันนี้เวลา ๑๙.๐๐ น.ต้องเดินทางไปศึกษา ดูงานที่จังหวัดทางภาคกลางหลายจังหวัด ตั้งแต่วันที่ ๒๖ - ๒๙ มกรคม ๒๕๕๓ มีความสุขกับการทำงานนะคะ ประสบการณ์จะทำให้เรามีวิสัยทัศน์ และมีแนวทางในการทำงาน..ที่แตกต่าง จากแบบเดิมๆที่เคยปฏิบัติมาค่ะ.... แล้วพบกันนะคะ.. รักเพื่อนทุกท่านค่ะ ครูพิม..
27 มกราคม 2553 12:00 น. - comment id 27111
เคยอ่านอีเมล์... รักคนไกล ระอาคนใกล้... คนเรามักมองไม่เห็นคุณค่าคนใกล้ตัว แต่กลับให้คุณค่ากับคนที่อยู่ไกลตัว จนเมื่อ สาย.... เป็นเรื่องราวที่ดีมากๆเลยค่ะคุณครูพิมพี่
15 กุมภาพันธ์ 2553 13:12 น. - comment id 27585
ขอโทษทุกๆคน นะ อ่านแล้ว อย่าหยุด กรุณาอ่านต่อ เพราะคุนได้โดนคำสาปนี้ไปแล้ว.... อ่านต่อเลย เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึงในเทศบาล.ท่าเรือ เด็กคนนี้ชื่อนิ้งเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ สาม วันนั้นเป็นวันสอบซ่อม นิ้งได้มาที่ รร เพื่อที่จะสอบซ่อม ระหว่างที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้น นิ้ง ก้อเหลือบไปเห็นสิ่ง ๆ หนี่ง เขาเดินเข้ไปใกล้ ๆ กับสิ่ง ๆ นั้น มันคือกล่องใส่กระดาษกล่องหนึ่ง นิ้งนั้นไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาก้อได้เก็บกล่องนั้นไป หลังจากที่เขาสอบซ่อมเสร็จแล้ว นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อกลับบ้านทันที พวกเขาอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ตกกลางคืนนิ้งและเพื่อน ๆ ก้อไปสนาม เดะเล่นและเปิดกล่อง ๆ นั้น ข้างในกล่องมีกระดาษสีดำเขียนอยู่หนึ่งแผ่น ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า * สวัสดี เราชื่อ"เปลวเทียน"เป็นเด็กนักเรียนคนนึง เราถูกฆาตกรโรคจิด ข่มขืนและค่าหมกอยู่ในป่าแห่งหนี่ง ที่นั่นหนาวเหน็บไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์ เราพยายามร้องให้คนมาช่วยแต่ก้อไม่มีคายมา ตอนนี้เราเหงาเหลือเกิน จะมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเราบ้างไหม ถ้าเทอไม่อยากให้เราลากเทอมาอยู่เป็นเพื่อนกันเรา จากนี้ไปเป็นเวลา 7 ชั่วโมง ขอให้เทอก็อปข้อความข้างบนนี้ ส่งต่อให้สื่ออะไรก้อได้ เป็นจำนวน 10 coppy แต่ถ้าเธอไม่ทำตาม อีก 7 ชั่วโมงนี้ฉันจะไปตามเทอมอยู่เป็นเพื่อน * หลังจากที่นิ้งได้อ่านนั้น เอก้อไม่เชื่อ และคิดว่ามีคนมาแกล้งเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ และไม่ยอมทำตาม 7 ชั่วโมงให้หลัง นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ ***********************************- เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จนถึงขณะนี้ หมอและตำรวจยังไม่สามารถรู้ได้ว่า เด็กเหล่านั้นตายได้เช่นไร __________ ตอนนี้พวกเทอได้อ่านกระทู้นี้ ก้อคงได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด นั่นคือ เทอจะต้อง copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copy แต่ถ้าเทอไม่ทำตามที่เด็กคนนั้นขอ เทอจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อกับเด็กคนนั้น อีก 7 ชั่วโมงให้หลัง ขอให้พวกเทอทุกคนโชคดี (ปล ห้ามส่งมายังคนเดิมที่ส่งมาอีก ไม่งั้นจะรับโทษฐานคืน ตาย!!!!!)
15 กุมภาพันธ์ 2553 13:13 น. - comment id 27603
ขอโทษทุกๆคน นะ อ่านแล้ว อย่าหยุด กรุณาอ่านต่อ เพราะคุนได้โดนคำสาปนี้ไปแล้ว.... อ่านต่อเลย เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับเด็กคนนึงในเทศบาล.ท่าเรือ เด็กคนนี้ชื่อนิ้งเป็นเด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ สาม วันนั้นเป็นวันสอบซ่อม นิ้งได้มาที่ รร เพื่อที่จะสอบซ่อม ระหว่างที่รอเพื่อน ๆ อยู่นั้น นิ้ง ก้อเหลือบไปเห็นสิ่ง ๆ หนี่ง เขาเดินเข้ไปใกล้ ๆ กับสิ่ง ๆ นั้น มันคือกล่องใส่กระดาษกล่องหนึ่ง นิ้งนั้นไม่รู้ว่าในนั้นมีอะไร แต่เขาก้อได้เก็บกล่องนั้นไป หลังจากที่เขาสอบซ่อมเสร็จแล้ว นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อกลับบ้านทันที พวกเขาอยากรู้ว่าในกล่องนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ ตกกลางคืนนิ้งและเพื่อน ๆ ก้อไปสนาม เดะเล่นและเปิดกล่อง ๆ นั้น ข้างในกล่องมีกระดาษสีดำเขียนอยู่หนึ่งแผ่น ในกระดาษแผ่นนั้นเขียนไว้ว่า * สวัสดี เราชื่อ"เปลวเทียน"เป็นเด็กนักเรียนคนนึง เราถูกฆาตกรโรคจิด ข่มขืนและค่าหมกอยู่ในป่าแห่งหนี่ง ที่นั่นหนาวเหน็บไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของมนุษย์ เราพยายามร้องให้คนมาช่วยแต่ก้อไม่มีคายมา ตอนนี้เราเหงาเหลือเกิน จะมีใครมาอยู่เป็นเพื่อนเราบ้างไหม ถ้าเทอไม่อยากให้เราลากเทอมาอยู่เป็นเพื่อนกันเรา จากนี้ไปเป็นเวลา 7 ชั่วโมง ขอให้เทอก็อปข้อความข้างบนนี้ ส่งต่อให้สื่ออะไรก้อได้ เป็นจำนวน 10 coppy แต่ถ้าเธอไม่ทำตาม อีก 7 ชั่วโมงนี้ฉันจะไปตามเทอมอยู่เป็นเพื่อน * หลังจากที่นิ้งได้อ่านนั้น เอก้อไม่เชื่อ และคิดว่ามีคนมาแกล้งเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ และไม่ยอมทำตาม 7 ชั่วโมงให้หลัง นิ้งและเพื่อน ๆ ก้อตาย โดยที่ไม่มีสาเหตุ ***********************************- เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง จนถึงขณะนี้ หมอและตำรวจยังไม่สามารถรู้ได้ว่า เด็กเหล่านั้นตายได้เช่นไร __________ ตอนนี้พวกเทอได้อ่านกระทู้นี้ ก้อคงได้รับผลกระทบเหมือนกันหมด นั่นคือ เทอจะต้อง copy ข้อความนี้เป็นจำนวน 10 copy แต่ถ้าเทอไม่ทำตามที่เด็กคนนั้นขอ เทอจะต้องไปอยู่เป็นเพื่อกับเด็กคนนั้น อีก 7 ชั่วโมงให้หลัง ขอให้พวกเทอทุกคนโชคดี (ปล ห้ามส่งมายังคนเดิมที่ส่งมาอีก ไม่งั้นจะรับโทษฐานคืน ตาย!!!!!)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ