5 กรกฎาคม 2548 18:26 น.

ผู้จากไป.

ประภัสสุทธ

สายลมสงบร่างลงพลิ้วไหว
ไอแดดหยุดหายใจไร้แผดเผา
สายธารสงบนิ่งสิ้นแสงเงา
หัวใจรัวแผ่วเบาระริกลง

สุดเสียงสั่นสะท้านสะอื้นไห้
แห้งเหือดตรงหัวใจแหลกเป็นผง
หยด หยดน้ำตารินหลั่งไหลลง
ทรุดกายแนบหน้าตรงที่ศพนอน

จากนี้คงเหลือเพียงภาพเก่าเก่า
ครั้งก่อนเคยเคียงเคล้าคลอข้างข้าง
จดจำความรู้สึกสีจางจาง
ครวญหาผ่านรุ่งสางค้างตะวัน.				
5 กรกฎาคม 2548 18:17 น.

แด่..เพื่อน

ประภัสสุทธ

ห้อมล้อมจับมือกันไว้                        ส่งเสียงผ่านใจใช่เห็น
แอบแนบอุ่นมือร้อนเย็น                  สายตาว่างเว้นชิงชัง

ณ.พื้นผองนี้คือเพื่อน                        สะกิดย้ำเตือนเคลื่อนไหว
วันใดโศกเศร้าเหงาใจ                    หวลกลับคืนไปที่เดิม

ห่างหายหน้าหนีนานนาน                  หรือผ่านพบพานพลั้งเห็น
แลกยิ้มสบตาเช่นเป็น                      สัมพันธ์เกี่ยวเน้นเช่นเคย

วันวานเฝ้าคอยเคียงข้าง                   แม้นานจืดจางลืมได้
แต่เพื่อนกลบจิตฝั่งใจ                       ใยเล่าลืมได้ไม่เลย				
18 มิถุนายน 2548 02:35 น.

รับน้อง..

ประภัสสุทธ

ก่อกำเนิดเกิดยามตาม"รับน้อง"        ชวนเพื่อนพ้องร่ำร้องเปล่งประกาศ
พิสูจน์วันทดสอบความสามารถ           ใครดีเด่นเก่งกาจให้ผ่านไป

ให้ทำท่าทำทางแบบต่างต่าง               ให้ล้มกลิ้งนอนครางทุกอย่างเห็น
ให้รู้รสเผ็ดร้อนมินอนเย็น                เพื่อขึ้นเป็นรุ่นน้องสืบพ้องกัน

เปรียบทหารสู้ตายกับข้าศึก                ที่ยุทธยอดยักยึกมิเกรงขาม
ยิ่งเหนือกว่าทหารที่เอ่ยนาม               แม้คนใดมิทำตามได้เห็นกัน

หากเปลี่ยนเหตุแปลงการณ์คติใหม่    ประสานมือมัดใจให้น้องเห็น
ด้วยความรักอบอุ่นเป็นกันเอง           พี่น้องคงมิกริ่งเกรงวังเวงใจ

คงปลาบปลื้มกับคำว่า"รับน้อง"           ต่างสบตาส่ายมองสะท้อนเห็น
"สถาบัน"คงน่าอยู่อย่างร่มเย็น           พี่น้องคงมิรำเค็ญเพราะเข่นกัน				
18 มิถุนายน 2548 02:20 น.

คนดี..

ประภัสสุทธ

สองมือถือสัตย์ปฏิญาณ        ใครหมิ่นขู่ขานต้านตอบ
เราผิดฤาใคร่คิดชอบ          รุกราสวนสอบชอบธรรม

ทำดีว่าไปตามดี                   ทำดีว่าเสียหาได้
เค้นความถามไต่ตามนัย     สิ้นสุดแจ้งใสในความ

ฤาใครจักคิดคดโกง            ว่าความสุดโต่งแก้ไข
จนจิตอับเขลาจัญไร            สินสอดโต๊ะใต้ไม่เกรง

หวั่นว่ากับข้าหามิได้            พึงให้ฆ่าไซร้จักเห็น
หวังทองหรือดีมิเป็น            หาใช่คนเช่นอันธพาล				
14 มิถุนายน 2548 01:13 น.

บทเรียน..

ประภัสสุทธ

ฉันถูกขับกล่อมด้วยจริต

อารมณ์ออกฤทธิ์จิตใฝ่

ภายใต้บังเหียนหัวใจ

น้ำตาหลั่งไหลล้นริน


ฉันหลงอำนาจความรัก

จับเจ่าจมปลักรักเขา

เพียงแสงน้อยนิดติดเงา

พร่ำเพ้อเป็นเขาเฝ้าคอย


ฉันเจนเจ็บจนท้นท่วม

รู้รักสำรวมคิดใคร่

หากเอ่ยถึงเรื่องหัวใจ

บอกเลยมิใยใคร่เจอ				
ไม่มีข้อความส่งถึงประภัสสุทธ