20 กุมภาพันธ์ 2549 11:32 น.

ย่ำค่ำ

ประภัสสุทธ

เย็นย่ำบนหนทางดินชื้น

ใกล้ค่ำตอนกลางคืนเกือบหนาว

กวาดตาตามถนนทอดยาว

เห็นเพียงความว่างเปล่าเปลี่ยวเงา


หญิงชายยืนอยู่หว่างกลางพื้น

ถ้อยคำโยนหยิบยื่นปราศัย

เนิ่นนานคนทั้งสองจากไป

ทิ้งรอยรองเท้าไว้เปรอะดิน


คนแล้วและคนเล่าจากมา

ต่างเบียดเหยียบดินหนาแฉะน้ำ

เหยียบลงจนดินยุบซ้ำซ้ำ

ก้าวพ้นจนดินต่ำย้ำรอย				
20 กุมภาพันธ์ 2549 11:09 น.

สับสน..

ประภัสสุทธ

บอกฉันในความคิดที่สับสน

มีโลกและผู้คนอยู่บ้างไหม

ฉันเห็นแต่กระดาษปลิวลอยไป

ท่ามกลางความเคลื่อนไหวไร้ตัวตน


บอกฉันในความคิดที่สับสน

คำกล่าวอันโสมมมีใช่ไหม

สาดโคลนโยนความกันเรื่องจัญไร

คือเหตุแห่งวิสัยทุกทุกคน


บอกฉันในความคิดที่สับสน

คนรวยกับคนจนต่างกันไหม

มากเงินเขาว่ารวยหรืออย่างไร

ต่ำต้อยคนทั่วไปเขาเรียกจน


บอกฉันในความคิดที่สับสน

บทบาทของตัวตนฉันอยู่ไหน

ร่ำเรียนเช้ายันค่ำเส็งเคร็งไป

หนังสือถือแกว่งไกวพลิกไปมา				
ไม่มีข้อความส่งถึงประภัสสุทธ