14 พฤศจิกายน 2552 01:22 น.
ปรางทิพย์
ตะวันลับกลับหายที่ปลายฟ้า
เดือนดาราคราแรมแต้มความเหงา
ดาวดับดวงห่วงหาฟ้าจางเงา
เมื่อไร้เขา เราเพ้อชะเง้อคอย
เหม่อมองไปไกลลิ่วแนวทิวสน
ฟ้าสีหม่นดลให้ฤทัยหงอย
พิศจันทร์เสี้ยวเรียวบางอย่างเลื่อนลอย
กล่อมลูกน้อยกลอยใจไว้ทั้งคืน
มือไกวเปลเห่กล่อมเจ้าจอมขวัญ
หัวใจมั่นหวั่นไหวไม่อาจฝืน
เสียงสนครวญนวลร่ำเกินกล้ำกลืน
ถอนสะอื้นขืนอยู่เพียงผู้เดียว
แม้กายรู้สู้ไหวแต่ใจล้า
หยาดน้ำตาพาไหลไร้ใครเหลียว
เบื่อข้าวปลาอาหารพาลซีดเซียว
หัวใจเดี่ยวเปลี่ยวเหงาเศร้าจีรัง
เสียงนางครวญหวนเพ้อละเมอหา
ไยพี่ยาลาลับมิกลับหลัง
ฤาลืมลูกผูกพันฝันลำพัง
ทิ้งความหวังครั้งเก่าที่เฝ้าเตือน
แม้น้ำตาครานี้เป็นสีเลือด
มิเคยเผือดเหือดหายคล้ายย้ำเฉือน
เคยหวังเคียงเรียงคู่ดูลางเลือน
ดั่งดวงเดือนเคลื่อนลับกับคืนแรม
หวังจดจำค่ำคืนเคยชื่นหวาน
วันดวงมานซ่านไหววัยแรกแย้ม
ทุกห้องใจไหนเลยใครเคยแซม
พี่เปิดแง้มแต้มรักสลักทรวง
ดั่งคืนวันพลันหายที่ปลายฟ้า
เดือนดาราลาลับกลับคืนสรวง
เสียงเพลงเห่เปลไกวในเรือนรวง
จนดาวร่วงล่วงสางนางคงครวญ
7 พฤศจิกายน 2552 02:50 น.
ปรางทิพย์
สายลมผ่านม่านฟ้ายามหน้าหนาว
ดอกหญ้าขาวราวพ้อละออไหว
ใจดวงน้อยคอยรักภักดิ์เพียงใคร
สื่อสายใยให้ชื่นคืนพนา
เพลงพิณแว่วแผ่วพลิ้วละลิ่วหวาน
เสียงกังวานสานจากอีกฟากฟ้า
ถึงคนไกลใคร่ครวญโปรดหวนมา
แสนตรึงตราพาใจไว้ร่วมกัน
ฟังเสียงแคนแล่นแตรละแลใส
ดั่งดวงใจไล้เล่นดังเช่นฝัน
แตร แล่น แตร แหย่หยอกบอกนิรันดร์
สมานฉันท์สรรไว้ใจสองเรา
แว่วเสียงแคนแพนพิณมิสิ้นหวัง
รักรินหลั่งครั้งใหม่ให้แด่เขา
ใจสองดวงห่วงหาไขว่คว้าเงา
ใคร่หยอกเย้าเคล้าคลอพนอทรวง
คืนลมหนาวดาวเดือนเหมือนทอดถอน
ร่ายบทกลอนอ้อนฝากจากแดนสรวง
ภาพในฝันจันทร์ฉายพระพายลวง
ดุจในห้วงดวงขวัญแสนพรั่นพรึง
โอ้ดึกดื่นคืนนี้พี่อยู่ไหน
เสียงหัวใจใยยอกบอกคิดถึง
ท่ามขุนเขาเงาไม้ให้คนึง
เพียงคนหนึ่งซึ้งอยู่มิรู้วาย
31 ตุลาคม 2552 22:22 น.
ปรางทิพย์
แสงอรุนกรุ่นไอไล้ปุยเมฆ
ดุจพรหมเสกเวทย์มนต์ดลสีสรร
ฝูงนกการ่าเริงบันเทิงพลัน
ร่วมผูกพันวันใหม่ใคร่ท้าทาย
สายลมฉิวพลิ้วผ่านลำธารใส
พงพฤกษ์ไพรใหญ่กว้างต่างความหมาย
สรรพสำเนียงเสียงสัตว์สลัดกาย
ยามชม้ายชายตาน่าภิรมย์
วิมานฝันวันเก่าของเราสอง
ร่วมใฝ่ปองครองคู่ดูสุขสม
บนระเบียงเคียงเคล้าเย้าอารมณ์
ชวนชี้ชมบ่มรักหนุนตักเกย
กระท่อมน้อยคอยรักมาถักฝัน
ผ่านคืนวันหวั่นไหวโอ้ใจเอ๋ย
เมื่อไหร่หนามาอยู่เป็นคู่เชย
อยากจะเผยเอ่ยพ้อว่ารอเธอ
ด้วยความรักปักใจยากไถ่ถอน
ให้ร้าวรอนซ่อนเก็บเจ็บจนเพ้อ
ดั่งอาดูรสูญสิ้นจินต์ละเมอ
กลัวว่าเก้อเผลอไผลใจระทม
เขาเริงร่าครานี้ฤดีช้ำ
ดุจดังย่ำย้ำไว้ให้ขื่นขม
เสียงหัวใจใคร่บอกยอกอกตรม
จำฝืนข่มก้มหน้าน้ำตานอง
วิมานร้างกลางป่าคราเงียบเหงา
ยามไร้เขาเฝ้าเพ้อเก้อหม่นหมอง
ลานรักร้าวหนาวนี้รตีตรอง
มิอาจร้องฟ้องใครเพียงใคร่วอน
ยินเสียงค่างบ่างชะนีที่โหยหวน
ดุจเชิญชวนครวญรับกลับสิงขร
แทนคำเพรียกเรียกฝากจากบังอร
เสมือนอ้อนย้อนถามข้ามฟ้าไกล
24 ตุลาคม 2552 03:11 น.
ปรางทิพย์
พิรุณโปรยโชยกลิ่นเคล้าดินหอม
ภมรล้อมดอมดมชมบุปผา
สายลมโหมโลมไล้ไพรพนา
เสียงนกป่าร่าร้องก้องพฤกษ์ไพร
ยินกอไผ่ไหวเบียดต้นเสียดสี
สายนทีรี่แผ่วแว่วรินไหล
กบอึ่งอ่างครางรับสดับไกล
เหตุไฉนใยน้องหมองเหลือเกิน
มองหิ่งห้อยน้อยแสงแข่งกะพริบ
แลวิบวิบลิบลิ่วทิวเขาเขิน
ท่ามราตรีพี่ชวนนวลหยอกเอิน
ใยหมางเมินเหินหายมิปรายตา
คืนวันวานกาลเก่าเราแนบหนุน
หอมละมุนกรุ่นกลิ่นถวิลหา
เมื่อยามรักภักดิ์พร้อมน้อมอุรา
คำสัญญาพารั้งดุจดังเกลียว
แสนเสียดายที่นอนและหมอนข้าง
กลับอ้างว้างร้างใครไม่แลเหลียว
ปล่อยให้ตรมจมอยู่เพียงผู้เดียว
สักเศษเสี้ยวเหนี่ยวไว้ใช่ได้คืน
แสนเสียดายสายใจใยสวาท
มาฉีกบาดขาดวิ่นสิ้นสุดฝืน
น้ำตานองร้องร่ำสุดกล้ำกลืน
ดุจจมคลื่นขืนท้อทรมาน
18 ตุลาคม 2552 01:38 น.
ปรางทิพย์
รุ่งอรุณอุ่นไอใกล้เตาผิง
หนาวเย็นยิ่งทิ้งกายใต้ผ้าผวย
มองฟืนไหม้ได้กลิ่นระรินรวย
ดั่งเจ็บป่วยด้วยเหงาเปลี่ยวเปล่าใจ
นอกหน้าต่างพร่างพรมลมหมอกฝน
ความมืดมนหม่นหมองครองอ่อนไหว
ด้วยคิดหวนครวญถึงหนึ่งคนไกล
เคยชิดใกล้ได้กอดพลอดภิรมย์
ควันจากปล่องล่องลอยละห้อยหา
ในอุราคราเห็นเช่นขื่นขม
ฤาเขาทิ้งยิ่งคิดจิตระทม
แสนตรอมตรมก้มหน้าน้ำตาริน
ภาพวันเก่าเฝ้าถามตามเสมอ
เมื่อแรกเจอเผลอใจให้ถวิล
หลงคำหวานหว่านไว้ในดวงจินต์
จนพังภินสิ้นพิษติดในทรวง
ยอมซุกร่างกลางเตียงเคยเคียงคู่
ไม่รับรู้ดูเขลาเฝ้าห่วงหวง
ใจคนคอยหงอยเหงาใยเขาลวง
จนเลยล่วงบ่วงบาศก์สวาทวาย
ฝนหลั่งรินสิ้นลบกลบความหวาน
ทรมานปานกรดรดสลาย
ปาดน้ำตาฝ่าหมอกยอกเดียวดาย
เจ็บใจกายท้ายสุดขอหยุดคอย
หน้าส่วนตัว
3641
