16 สิงหาคม 2553 22:23 น.
ปอกำปั่น
น้ำตาริน ไหลหลั่ง สองข้างแก้ม
มาแต่งแต้ม ใบหน้า พาเศร้าหมอง
หยดน้ำใส ไหลบ่า มาเนืองนอง
ล้นสี่ห้อง หัวใจ ไหลออกตา
น้ำตาฤา คือเพื่อน ย้ำเตือนจิต
ยามใจคิด วุ่นวาย สิ่งใดหนา
ความเจ็บช้ำ กลั่นน้ำใส ไหลออกมา
ให้รู้ว่า ความปวดร้าว เข้ามาเยือน
โอ้หัวใจ นั้นมี แค่สี่ห้อง
กลับกลัดหนอง ทุกห้องใจ หาใดเหมือน
ความเจ็บช้ำ ตอกย้ำใจ ไม่ลืมเลือน
คอยย้ำเตือน ใจอยู่ มิรู้คลาย
ความผิดหวัง ฝังตรึก ลึกยิ่งนัก
เกินที่จัก ดึงดัน ไม่หวั่นไหว
อยากหลบลี้ หนีห่าง ทำอย่างไร
ไม่อยากได้ น้ำตา มาทดแทน
ไม่อยากมี น้ำตา มาเป็นเพื่อน
อยากลางเลือน จากใจ ไม่คบหา
แม้เจ็บปวด รวดร้าว เหงาอุรา
ไม่อยากให้ น้ำตา มาย้อมใจ
อันน้ำตา หยดหนึ่ง ซึ่งไหลออก
เป็นเครื่องบอก ความนัย ใจสลาย
หยดน้ำตา ใช่ว่า มาล้างใจ
แค่รินไหล ไปตาม ความอ่อนแอ
13 สิงหาคม 2553 09:30 น.
ปอกำปั่น
เเว่วเพลงวอนพาไหวซับไออุ่น
เจือละมุนเเซมหมอกเล่นหยอกยั่ว
พลบเลยผ่านพลิ้วสั่นถึงหวั่นกลัว
ยามสลัวเเสงหลีกเพื่อปลีกปลง
เสียงบรรเลงลอยฝ่ากว่าลมหนาว
อันยืดยาวอวลขุ่นเช่นฝุ่นผง
ปะทะรอยทางเลือกเปรียบเชือกคง-
มัดใจส่งชีพสั่งเลือดหลั่งริน
อีกกี่วันที่วนในหนหาว
ร้อยหมู่ดาวพันเดือนลอยเกลื่อนถิ่น
เเสงระยิบแลวับประทับจินต์
ให้ถวิลหวนถึงคราซึ้งทรวง
ยามราตรีแม้เดือนยังเยือนส่อง
นภาผ่องโพ้นนั้นยังหวั่นสรวง
ผ่านตะวันเวียนคืนยังขื่นดวง-
ใจสุดห่วงละห้อยหาด้วยอาวรณ์
หากเเต่หวนอาลัยยิ่งไหวหวั่น
เกรงสะบั้นรักขาดยังหวาดหลอน
อยู่ในจิตฝังจำทุกย้ำตอน
มิเคยผ่อนครวญผ่าวยามหนาวโพย
แผ่วรำพึงพาจมกับห่มฝัน
ร้องรำพันเพลงผ่านทั้งหวานโหย
ห้อมเเต่ไห้รักแบ่งกร่อนเเรงโรย
ลมหนาวโชยปิดฉากลบซากนั้น
10 สิงหาคม 2553 18:58 น.
ปอกำปั่น
เอื้อนเขาเอ่ยคำนี้คิดดีเเล้ว
คงไม่เเคล้วจบฝันเช่นวันเก่า
เหตุเพียงน้อยขอพรากบอกจากเรา
สุดเเต่เขาเมตตาหรือว่าเมิน
กรรมที่ก่อมากมายเเต่ภายก่อน
ยังกลับย้อนทิ้งร้างรักห่างเหิน
ให้คืนหวนปราศเลศเเค่เศษเกิน
เพียงหนอเพลินพาคั่นชั่วบรรเทา
บางครั้งหนาวเหน็บเนื้อขอเจืออุ่น
เเนบเเขนหนุนคู่พิศใกล้ชิดเขา
เฝ้าเเต่ฝันจริงเร้นดั่งเช่นเงา
ดุจคนเขลาโง่งมจมน้ำตา
จากยังเจ็บคงจบมิพบเเล้ว
หวังยินเเว่วคำเพรียกเคยเรียกหา
ลบความหลังภาพหลอนครั้งก่อนมา
เเสนเหว่ว้าหวาดหวั่นถึงวันไกล
9 สิงหาคม 2553 19:34 น.
ปอกำปั่น
ความรู้สึกสูญเสียยากเคลียร์ถ่าย
พบเขาร้ายหลอกเราทำเศร้าหมอง
คำพูดปดเพียงเปล่งเร่งน้ำนอง-
ตาทั้งสองอาบเเทรกใจเเหลกราน
ไยทำได้หนอคนทำป่นช้ำ
เชื่อน้ำคำเขาใส่ราวไฟผลาญ
เราคงโง่มากล้นจนเกินการ
เขาประหารห่ำหั่นเช่นบั่นคอ
เหมือนต้องตายทั้งเป็นโดนเข่นฆ่า
ดั่งมีดพล้าคมเฉือนใจเปื้อนหนอ
เฝ้าใฝ่ฝันบูชาเยียวยารอ
ช่างเเสนท้อรักที่มีเเต่ลวง
ขอสาปรักสลายให้กลายตก
หน่ายหัวอกเบื่อเขาเลิกเฝ้าหวง
ต่อจากนี้ขอไกลใดทั้งปวง
จากเคยห่วงขอห่างรักจางไกล
อธิฐานเซ่นสรวงองค์หลวงพ่อ
ช่วยลูกหนอลืมรักช่วยผลักไส-
เขาให้พ้นจากห้วงดวงฤทัย
ขอได้ไหมสักครั้งลูกยังรอ
เมตตาลูกสักนิดด้วยคิดจาก
จำใจพรากทั้งรักเกินจักขอ
อยากลืมรักให้สิ้นใจหินพอ
ตัดอย่าต่อรักขาดทุกชาติไป
8 สิงหาคม 2553 18:59 น.
ปอกำปั่น
เฝ้าครวญคร่ำถึงอยู่เเต่ตรู่สาง
สะอื้นพรางทอดเพียงสำเนียงเขา
เช้ายันค่ำคงคอยเเต่รอยเงา
อาวรณ์เร้าอารมณ์เกินข่มใด
ถึงคราทุกข์จำทนเปล่าป่นยิ่ง
ถูกเขาทิ้งจนท้อเกินรอไหว
น้ำตาเอ่อล้นอาบทอทาบใจ
จนหมองไหม้เปล่าเปลี่ยวอีกเดียวดาย
คิดถึงเขาเกินกว่าข่มตาหลับ
เวลาลับล่วงนานจนผ่านหาย
โอ้อกนี้ร้าวรอนขอวอนชาย
อย่าใจร้ายนักเลยด้วยเคยเคียง
โปรดเถิดนะเห็นใจผู้ไหวหวั่น
อย่าปิดกั้นขอเเต่เเค่ยินเสียง
ใจดวงเจ็บช้ำจังด้วยหวังเพียง
ยินสำเนียงเขาเอ่ยเปรยวาจา
หรือเขามีคนใหม่จึงไกลกลับ
มา*เลือน*ลับลืมเราคอยเฝ้าหา
เคยพร่ำกล่าวคำกรุ่นคุ้นอุรา
วันนี้หนาร้างกันปล่อยฉันคอย
หากว่าห่างเปลี่ยนหายจนคลายหวน
เพราะคำป่วนแปรไปจนใจถอย
มีหญิงอื่นเอมอกให้กกกลอย
ขอเพียงร้อยคำฝากเพื่อจากลา
จะไม่ตื้อรักต่อและขอจบ
จะไม่พบขอพรากหากแม้ว่า-
เขามีสุขชื่นอย่างขอห่างตา
และสัญญาขอหยุดสิ้นสุดรัก
หน้าส่วนตัว
1610
