9 พฤศจิกายน 2546 17:21 น.

ลืมฉันไปแล้วใช่ไหม

ในคืนแห่งความเปล่าเหงา
คนหนึ่งคนนั่งกอดเข่าจมอยู่กับความเศร้า..ตรงนี้
นึกถึงคนอีกคน ที่เคยมีความรู้สึกดีๆ
ถึงแม้ในวันนี้..สิ่งที่เคยมี..จางไป

แล้วคนนั้นจะคิดถึงกันบางหรือเปล่า
จะจดจำเรื่องราวระหว่างเรา..ได้อยู่ไหม
หรือลืมไปหมดแล้ว...ความรู้สึกรัก..ที่บอกว่าออกมาจากใจ
ลืมฉันไปแล้วใช่ไหม.....
แล้วน้ำตาก็รินไหล...อีกคืน

732

love

comment

9 พฤศจิกายน 2546 17:15 น.

ก้อแค่คนรู้จักธรรมดา

ปากกาเวทมนตร์

ไม่เคยคิดโทษเธอเลยคนดี
แต่เพราะฉันเป็นคนที่ใจแคบเรื่องแบบนี้..ซะอย่างนั้น
ช่วงเวลาที่คบหา ผ่านมาที่รู้จักกัน
เธอดูไม่ออกเหรอว่าฉัน เป็นอย่างไร

เธอไม่ใช่คนจับปลาหลายมือ
แต่สิ่งที่เธอทำคือ..ตอบรับไม่ว่าใครหน้าไหน
เธอแค่เผลอ..เธอแค่..ไม่ได้ตั้งใจ
แต่สิ่งที่เธอทำไป..ใครๆ เรียกว่า เจตนา

ไม่โกรธเธอหรอกที่รัก
ที่ผ่านมาคิดซะว่าฉันทึกทักเอาเองซึ่งๆ หน้า
ที่เห็นว่าเธอมาทำดี..ที่เห็นเธอมีคำหวานมาพูดจา
จริงๆ แล้วสถานะฉันก็แค่ คนรู้จัก ธรรมดา ๆ ..

892

love

comment

7 พฤศจิกายน 2546 20:49 น.

แค่นี้พอ

ปากกาเวทมนตร์

ไร้ซึ่งเสียง..สำเนียงแว่ว

มีแค่เพียง..เสียงแผ่ว..ให้ใจหาย

ลมหายใจ..อ่อนล้า..เดียวดาย

เหมือนสัญญาณ..การสิ้นใจ..ใกล้เข้ามา

สายลมอ่อย..ปล่อยออก..จากร่างไร้

สูดเข้าไป..อีกครั้ง..อย่างอ่อนล้า

เป็นไปได้..อยากหยุด..ดวงวิญญา

ที่อ่อนล้า..อ่อนแอ..แค่นี่พอ..

693

love

comment

4 พฤศจิกายน 2546 21:17 น.

เมื่อต้องเอ่ยคำร่ำลา

ปากกาเวทมนตร์

วันนี้ฉันมาขอลา
ด้วยความรู้สึกไร้ค่าบางอย่าง
ใช่ว่าเพราะฉันไม่มีหนทาง
แต่เพราะความอ้างว้างที่เธอทำไป

อยากจะฟังคำพูดจา
เธอคงไม่ต้องการเห้นหน้าฉันใช่ไหม
เธอคงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ....
เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรลงไป
ทั้งหมดล้วนฉันคิดไปเองข้างเดียวหรือไร.....
จึงทำให้วันนี้ฉันมีน้ำตา

ไม่นึกว่าจะมีวันนี้
วันที่เธอเคยบอกไว้ว่า
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เราสองต้องมีน้ำตา
เธอจะพูดจาให้ต่างคนเข้าใจ

เธอกลับหันหลัง
แม้เธอจะบอกว่าไม่มีวันที่จะหันหลงนั้นให้
แต่วันนี้เธอกลับเงียบและไม่กล่าวคำอะไร
งั้นฉันเช่นกัน
ตัวฉันก้อจะหายไป...ให้ไกลจากเธอคนดี

และตัวฉันขอลาก่อนจำจรจาก
ด้วยมีเหตุให้จำพรากใช่อยากหนี
ขอสัญญาว่าจะทำแต่กรรมดี
กุศลมีคงประสบได้พบกัน

816

love

comment

27 ตุลาคม 2546 22:28 น.