จะรักษาไว้จนกว่าชีวาวาย

ปาณาดี

พี่เอย.......
ยามพี่เผยรอยยิ้ม...ก็หวั่นไหว
อกใครหนึ่งวาบหวามด้วยความนัย
ว่าหทัย นั้นมีให้ ด้วยใจภักดิ์

พี่เอย....พี่รู้หรือไม่...
ความฝันใฝ่ช่างแสนไกลแต่เกินหัก
ความหนอ ความเอย ความรัก
เป็นทุกข์ เพราะตระหนักในรักนี้

ด้วยคงมิใช่คู่สร้าง
จึงได้เพียงอยู่ห่างๆ อย่างคนที่
รู้อยู่เต็มตรอง....หมองฤดี
มิมีวันที่พี่จะมอบรัก

รักพี่..............
ด้วยรู้อยู่ทุกนาที...ทุกตระหนัก
พี่มีแล้ว...คนนั้น....คนที่พี่รัก
แม้สักก้อย...กึ่งของรัก...ไม่มีน้อง

พี่เอย....อย่าได้รู้
ความเอ็นดู..และสายตาที่จับจ้อง
น้องจะเก็บเอาไว้ในครอบครอง
เป็นดวงใจอันใสผ่อง...ของดารา

อันความปราณีที่พี่ให้
จะเก็บจำใส่ใจไว้..เพราะมีค่า
เหนือกว่าพลอยไพลินอันจินดา
จะรักษา...ไว้จนกว่า...ชีวาวาย