24 สิงหาคม 2547 14:51 น.
ปุถุซน
When the stars say goodbye
to the sky,
I see birds flap their wings
and fly.
Some stand by
on a telegraph pole.
My daybreak is early
when the sky seems unclear, full of fog...
I start the day with a cup of black coffee,
Two slices of bread with strawberry jam,
And an orange, acid free,
Then recite Latin American poetry.
Monday August 16, 04
ดวงเดือนลา ดาราดับ ลับฟ้าสาง
สกุณา ถลาร่าง เรียงร้อยร่าย
บ้างเกาะกิ่ง ตะคุ่มหมู่ ดูเรียงราย
บนเสาโครง ระโยงสาย ละลานตา
อรุณเยือน ยามย่ำรุ่ง ทุ่งนานอก
ยะเยือกออก ไอหมอกเย็น เห็นฟางฝ้า
กรุ่นกลิ่นฟุ้ง ขจรไกล ปลายทุ่งนา
กาแฟหอม พร้อมถ้วยกา ที่หน้าเตา
ชิ้นนิ่มนุ่ม ชุ่มลิ้น กลิ่นหอมหอม
หนมปังปิ้ง ฉาบพร้อม สตรอเบอรี่เคล้า
แยมผิวส้ม ผสมใส่ กรุ่นไม่เบา
รับยามเช้า ฟ้าเปิดใส ใจเบิกบาน
กาแฟกรุ่น อุ่นลิ้น กลิ่นแยมผสม
น่าชื่นชม เช้านี้ มีขับขาน
หยิบกวีนิพนธ์ ชนละติน อเมริกัน
กาแฟขม ขนมปังหวาน ฟังคำกวี
คำอังกฤษโดย ปุถุชน
คำไทยสำนวนแปล อาทิตยา
6 สิงหาคม 2547 16:34 น.
ปุถุซน
๑
บนหนทางที่ยาวไกล
กับก้าวเล็กเล็กคู่หนึ่ง
ย่ำเท้าย่างก้าวอย่างอาจหาญ
โดดเดี่ยว ทว่ามั่นใจและเด็ดเดี่ยว
กับความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่
แม้ต้องเผชิญโลกใหญ่โดยลำพัง
๒
มนุษย์เราเป็นเพียงเสี้ยวเศษ
ละอองธุลีในเอกภพอันอจินไตย
ถึงกระนั้น เราก็ยังเฝ้าฝันทั้งที่เราตื่น
ว่าโลกจะงดงามและสงบ
ไร้ซึ่งการรบราฆ่าฟันกัน
สันติภาพตลอดกาล
๓
ดูเหมือนเป็นเพียงความเพ้อฝัน
แต่อย่างน้อยสันติก็เกิดขึ้นแล้วในใจเรา
ต่อจากนั้นหยิบยื่นสิ่งเดียวกันนี้
สู่คนรอบข้าง จากหนึ่งเป็นสอง
จากหนึ่งเป็นร้อย จากหนึ่งเป็นพัน
เป็นแสนล้านดวงใจสานถักทอฝัน!
๔
เรายังคอยเฝ้าฝัน
แม้ดวงตาของเราจะบอด
แม้แขนและขาของเราขาดวิ่น
แม้กระสุนจะทะลุผ่านและดินระเบิดฝังในกายเรา
เราจะยังคงเฝ้าฝันแม้เราไม่มีโอกาสได้ตื่น
จากความสงบชั่วนิจนิรันดร์กาล
5 สิงหาคม 2547 18:47 น.
ปุถุซน
เขาว่าชาติต้องมาก่อนมนุษยธรรม
ชาติคืออะไรใครรู้บอกฉันทีได้ไหม
ธงชาติที่ไร้เลือดเนื้อปลิวว่อนสะบัด
หรือแผ่นดินตรงที่เสาธงปักหลัก
หรือป้ายปักเขตแดนแบ่งประเทศ
เขาว่าทำเพื่อชาติ ศาสน์
ตายเป็นเบื่อเลือดละเลง
เพื่อศาสนา
ศาสดาใดเล่าพร่ำสอน
ฉันไม่เชื่อหรอกว่า
รัฐจะฆ่าประชาชน
มันเป็นไปได้อย่างไร
ที่คนไทยฆ่าคนไทยด้วยกันเอง
23 กรกฎาคม 2547 17:57 น.
ปุถุซน
หุบเขานั้น ช่างดูโดดเดี่ยว
เปล่าเปลี่ยว และเหงาเศร้า
สายหมอกนั้นเล่า
ห่อหุ้มและโอบอุ้มไปด้วย
ความอ้างว้าง ร้างและไร้
ความรัก ความทรงจำ ลางเลือน
พัดผ่านไป ดุจเดียวกับสายลมนั้น
แผ่นดินที่กว้าง แคบลงเมื่อก้าวย่างลงไป
รอยเท้าของเธอ และของใครใครที่เคยย่ำ
ในไม่ช้าจะถูกฝนสาดซัดจางหาย
ฤ ไม่ลมก็จะหอบเอาผุยผง และฝุ่นกลบฝังเอาไว้
ท่ามกลางลมหายใจของธรรมชาติ
มีลมหายใจของเธอและของใครใครปะปนอยู่
แต่ลมหายใจของฉัน..ห่อหุ้มโลกไว้ทั้งใบ
8 กรกฎาคม 2547 11:09 น.
ปุถุซน
ผีเสื้อ
สุดท้าย สุดท้ายสุด
อุดมสมบูรณ์ สุกสกาวสว่างไสว
สดใสเรืองรอง
ตะลึงละลานกับสีเหลือง
บางทีถ้าการร่ำไห้ของดวงตะวัน
อาจจะช่วยขับกล่อมเศวตศิลา...
เฉกเช่น อย่างเช่นเจ้าสีแดงตัวนั้น
หน้าส่วนตัว
881
