29 พฤษภาคม 2547 12:23 น.

เศษเสี้ยวแห่งอายาตนะ

ปุถุซน

ลืมสิ่งที่เธออ่านจากหนังสือพิมพ์
ลืมสิ่งที่เธอได้ยินจากวิทยุ
ลืมสิ่งที่เธอเห็นจากโทรทัศน์
เพราะฉันจะบอกความจริงแก่เธอ

อย่าไปเชื่อนักข่าว
อย่าไปเชื่อนักโฆษณา
อย่าไปเชื่อนักการเมือง
เพราะนั่นเพียงน้ำยาบ้วนปากโสโครก

เธอจะเชื่อใคร
และจะไว้วางใจผู้ใด
เธอจะศรัทธาใคร
และจะยึดมั่นผู้ใดนั้นหรือ
ฟังสิ ฉันกำลังจะบอกเธอ

27 พฤษภาคม 2547 13:02 น.

คำตอบกับคำถาม

ปุถุซน

เธออยู่ที่ไหนหรือ 
ในบ้านแห่งความสิ้นหวัง 
ในค่ายกักขังเชลยสงคราม 
และในแววตาของชายชรา 
ที่ยืนเกาะริมรั้วลวดหนาม 

เธอเป็นญาติกับใครล่ะ 
กับความตายและความกลัว 

เธอจะไปที่ไหนล่ะ 
ไปที่ชอบที่ชอบ 

เธอมาจากไหน 
มาจากดินแดนซึ่งไม่เป็นที่รู้จัก 

เธอจะอยู่นานสักแค่ไหนนะ 
ถ้าคุณโชคดี 
ก็นานเท่าชีวิตคุณนั่นแหละ 

เธอต้องการอะไรจากคุณหรือ 
ไม่เอาอะไรเลยหรือทุกอย่างที่คุณมี 

เธอจะให้อะไรตอบแทนคุณ 
หรือให้อะไรแก่ฉัน 
ก็เท่าที่เธอจะให้ได้ 
แต่ได้ข่าวว่าเธอยากจน 

เธอจะรักคุณ 
หรือรักฉันไหม 
อาจจะเป็นไปได้ 
ที่เธอจะหลงเสน่ห์ 
คุณหรือฉัน 

ถ้าจากเธอไป 
ดีหรือไม่ดีกันแน่ 
ไม่ดีแน่แน่ 

ตกลงเธอคือใคร 
เธอเป็นอะไรกันแน่ 
เราจะนิยามเธอว่าอย่างไรดี

27 พฤษภาคม 2547 12:57 น.

กวีศาสตร์สำนึก

ปุถุซน

ฉันรักบทกวี
ฉันอ่านบทกวี
ฉันฟังบทกวี
ฉันแปลบทกวี
ฉันเขียนบทกวี

ไหนละบทกวีของเธอ

บทกวีที่ฉันเขียนนั้นหรือ
เป็นงานเขียนที่ไร้กรอบ
ไร้กฎเกณฑ์ ไร้ข้อบังคับใดใด
ไม่ว่าจะเป็นจำนวนคำ หรือคณะ
สัมผัส หรือการบังคับเสียง

กวีนิพนธ์ของฉัน
ฉันสร้างได้ตามความพอใจ
ขึ้นต้นวรรคใหม่ได้
ตามจังหวะที่ฉันเห็นสมควร
ด้วยภาษาพูด ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

กวีนิพนธ์ของฉัน
ไม่อาศัยความงามทางฉันทลักษณ์
ไม่มีแม้กลิ่นอายของฉันทลักษณ์
หรือเหมือนงานปรับฉันทลักษณ์
แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ใช่ความเรียง

กวีนิพนธ์ในทัศนะของเธอคืออะไร

ในทัศนะของฉัน กวีนิพนธ์หาใช่
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
เป็นแต่เพียงร้อยกรอง ยังไม่ใช่กวีนิพนธ์
ถ้าจะให้ถึงขีดกวีนิพนธ์ ผู้ประพันธ์
จะต้องแสดงความรู้สึก อย่างลึกซึ้ง
และยิ่งกว่านั้น ทำให้ผู้อ่านรู้สึกตามไปด้วย

25 พฤษภาคม 2547 12:44 น.

กวีนิพนธ์ของฉัน

ปุถุซน

ฉันรักบทกวี
ฉันอ่านบทกวี
ฉันฟังบทกวี
ฉันแปลบทกวี
ฉันเขียนบทกวี

ไหนละบทกวีของเธอ

บทกวีที่ฉันเขียนนั้นหรือ
เป็นงานเขียนที่ไร้กรอบ
ไร้กฎเกณฑ์ ไร้ข้อบังคับใดใด
ไม่ว่าจะเป็นจำนวนคำ หรือคณะ
สัมผัส หรือการบังคับเสียง

กวีนิพนธ์ของฉัน
ฉันสร้างได้ตามความพอใจ
ขึ้นต้นวรรคใหม่ได้
ตามจังหวะที่ฉันเห็นสมควร
ด้วยภาษาพูด ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

กวีนิพนธ์ของฉัน
ไม่อาศัยความงามทางฉันทลักษณ์
ไม่มีแม้กลิ่นอายของฉันทลักษณ์
หรือเหมือนงานปรับฉันทลักษณ์
แต่ฉันสาบานได้ว่าไม่ใช่ความเรียง

กวีนิพนธ์ในทัศนะของเธอคืออะไร

ในทัศนะของฉัน กวีนิพนธ์หาใช่
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
การเรียงร้อยถ้อยคำ ให้ถูกฉันทลักษณ์
เป็นแต่เพียงร้อยกรอง ยังไม่ใช่กวีนิพนธ์
ถ้าจะให้ถึงขีดกวีนิพนธ์ ผู้ประพันธ์
จะต้องแสดงความรู้สึก อย่างลึกซึ้ง
และยิ่งกว่านั้น ทำให้ผู้อ่านรู้สึกตามไปด้วย

21 พฤษภาคม 2547 15:23 น.

ท่ามกลาง...ฉันคือ...

ปุถุซน

ท่ามกลางอัญมณีฉันคือก้อนหิน
ท่ามกลางเม็ดทราย ฉันคือฝุ่นดิน
ท่ามกลางบุตรธิดา ฉันคือผู้ที่ตายตั้งแต่ยังเด็ก
ท่ามกลางนักรบ ฉันคือผู้ขี้ขลาดที่หนีสงคราม

ท่ามกลางคำตอบ ฉันคือคำถาม
ท่ามกลางคู่รัก ฉันคือเพลิงริษยา
ท่ามกลางนักปราชญ์ ฉันคือคนโง่
ท่ามกลางกวี ฉันคือคนใบ้

ท่ามกลางพฤกษชาติ ฉันคือวัชพืช
ท่ามกลางบุบปผชาติ ฉันคือดอกหญ้า
ท่ามกลางดวงดาว ฉันคือดาวตก
ท่ามกลางทรราช ฉันคือขบถ

ท่ามกลางชายฝั่ง ฉันคือหินโสโครก
ท่ามกลางมหาสมุทร ฉันคือแอ่งน้ำตื้น
ท่ามกลางความงาม ฉันคือความอัปลักษณ์
ท่ามกลางนักบุญ ฉันคือคนบาป

ท่ามกลางบทเพลง ฉันคือเพลงสวดศพ
ท่ามกลางสัจธรรม ฉันคือความเท็จ
ท่ามกลางเสียงอึกทึก ฉันคือความเงียบ
ท่ามกลางวันวาร ฉันคือวันที่ยังมาไม่ถึง

ท่ามกลางศิลปะ ฉันคือกองขยะ
ท่ามกลางความศิวิไลซ์ ฉันคืออนารยธรรม
ท่ามกลางการสรรเสริญ ฉันคือการดูแคลน
ท่ามกลางประวัติศาสตร์ ฉันคือผู้ที่ถูกหลงลืม