22 มิถุนายน 2545 20:01 น.
ปุถุซน
ดอกไม้....
ไม่มีใครรู้หรอกว่า ฉันมีดอกไม้อยู่ในใจมานาน...
ดอกไม้ดอกนี้ไม่ใช่ของฉันหรอก แต่ฉันก็มีความฝันนะ
ความฝันที่มองเห็นภาพว่าดอกไม้ดอกนี้อยู่เคียงข้างฉันอยู่อย่างนั้น ตลอดไป...
ดอกไม้....
จากวันนั้น ฉันจากดอกไม้ดอกนี้มาไกลเหลือเกิน
ไม่ใช่ระยะทางหรอกที่ไกล..
แต่ความผูกพันธ์ระหว่างดอกไม้กับฉันต่างหากเล่าที่แยกฉันกับดอกไม้ดอกนี้
ดอกไม้....
มีคนบอกว่าดอกไม้ของฉัน กำลังมีความทุกข์ แห้งเหี่ยว ตรากตรำ
จนหลายคนทักว่าดอกไม้ดอกนี้หมองไป
ความทุกข์ใดหนอที่ทำให้เธอหมองไปเช่นนั้น..
ดอกไม้....
รับรู้เถิดว่า ยังมีเถาวัลย์อัปลักษณ์อยู่ตรงนี้..
รอคอยเธอ และพร้อมจะปกป้องเธอให้รอดพ้นจากภยันอันตรายใดใด
มิให้เข้ามากล้ำกราย
เธอคงรู้ว่าเถาวัลย์นี้มิได้มีความสวยงาม และน่าสนใจเพียงพอที่เธอจะโน้มดอกหอม และสวยงามยิ่งนักในสายตาฉัน ลงมายังฉัน
แต่จงรับรู้ไว้เถิดว่า เถาอัปลักษณ์นี้จะคุ้มครอง และปกป้องเธอเพียงชีวิต
ดอกไม้....
จงสู้เถิด จงอยู่เพื่อฉัน
ฉันจะอยู่ได้อย่างไรเล่าหากขาดเธอ
ถึงแม้ว่าเธอมิได้เคยมีความคิดแม้แต่เพียงชำเลืองมาหาฉัน
แต่เธอจงรับเอาชีวิตทั้งชีวิตของฉันเพื่อคงไว้ซึ่งความสวยงามของเธอเถิด
ดอกไม้....
ปรสิตอย่างฉันนั้น อยู่ที่ไหนก็ได้ สิ้นไปหนึ่ง ก็คงไม่ยากนักที่จะหาทดแทน...
แต่เธอเล่า.. ดอกไม้ผู้เลอค่า
มิใช่เรื่องง่ายนัก ที่โลกนี้จะมีดอกไม้งดงามอย่างเธอสักดอกหนึ่ง
แล้วใยเล่าเธอจึงจะท้อแท้ หมดกำลังใจประคองความสดสวย ประหนึ่งเป็นพรจากสวรรค์บันดาลตรงมาให้...
ดอกไม้....
จงสู้เถิด หากแม้นคำพูดฉันมิเปล่าประโยชน์ จงรับรู้เถิดว่า..
ฉันจะอยู่ที่นี่ ตรงนี้ มองเธอ ณ แดนไกล...
20 มิถุนายน 2545 10:57 น.
ปุถุซน
ถึงประสบการณ์ชีวิตรัก
ที่แสนหดหู่และรันทดที่สุด
ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยรักเธอคนหนึ่ง
เขาทั้งสองรักกันมาก
ไปไหนไปด้วยกัน
ต่างฟูมฟักความรัก
เอื้ออาทรซึ่งกันและกัน
ต่างวาดฝันวันข้างหน้า
ถึงชีวิตคู่อันแสนสุข
.......
แล้ววันหนึ่ง..
วันที่เพื่อนเรียนจบแล้วรับปริญญา
วันที่เพื่อนควรจะดีใจและปลื้มปีติ
แต่วันนี้เพื่อนกลับต้อง...โศกสลด
โศกสลดที่สุดในชีวิต
เมื่อเธอพาเขาอีกคน
มาร่วมในงานรับปริญญาของเพื่อน
วันนั้น..เพื่อนรับปริญญาในชุดครุย
ด้วยใจเหม่อลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
แต่..เพื่อนยังให้อภัยเธอเสมอ
20 มิถุนายน 2545 10:24 น.
ปุถุซน
ฉันมีเก้าอี้สามตัว
ตัวแรกฉันไว้นั่งอ่านหนังสือ
ตัวที่สองไว้ให้คนที่ฉันรัก
และเป็นห่วงมานั่ง
ตัวที่สามฉันจะให้คนใจร้ายนั่ง
เมื่อเขามาเยี่ยมเยียนฉัน
20 มิถุนายน 2545 10:00 น.
ปุถุซน
ฉันพึมพำ
พูดกับตัวเองว่า
ถ้าคิดจะรักใครสักคน
จงรักเขาด้วยหัวใจ
ทั้งหมดที่มีอยู่
อย่าได้รักเขาเพียง
ครึ่งครึ่งกลางกลาง
อย่าได้คิดแบ่งปั่นหัวใจ
เป็นชิ้นเป็นอัน
เหมือนจิ๊กซอว์
คงไม่มีใครสนุกนัก
ที่ต้องมานั่งต่อ
จิ๊กซอว์ของหัวใจ
ที่กระจัดกระจาย
ปนเปแทบหาไม่พบ
จนไม่รู้เลยว่า
ชิ้นไหนเป็นหัวใจจริง
หรือหัวใจปลอม
..
รักใคร
ก็จงรักทั้งหมดใจ
ถ้าคิดว่าทำไม่ได้
ก็ไม่ต้องไปรัก
19 มิถุนายน 2545 13:48 น.
ปุถุซน
ตีสองกว่ากว่าแล้ว
ผมพยายามปิดตา
เพื่อให้หลับลง
แต่ผมกระสับกระส่าย
เปลี่ยนท่านอนกลับไปกลับมา
หลายต่อหลายรอบ
ผมก็นอนไม่หลับสักที
ความคิดต่างต่างประดังเข้ามา
ผมคิดถึงอะไรมากมาย
ผมอยากเป็นคนสิ้นคิดจัง
จะได้ไม่ต้องคิดอะไรมาก
ผมจะได้นอนหลับสบาย
ผมตั้งคำถามแก่ตัวเอง
ทำไมผมต้องมีความรักด้วย
ความรักให้อะไรแก่ผมบ้าง
ใช่มันให้ความสุขใจแก่ผม
และยังความทุกข์ใจมาแก่ผมด้วย
แรกแรกผมมีความสุขกับมัน
แต่หลังจากวันนั้น
วันนั้นวันที่เธอบอก
ว่าเธอมีคนอื่นแล้ว
ผมแทบบ้าคลั่ง.
นับแต่นั้นมา
ผมนอนไม่เป็นสุขเลยสักคืน
มีแต่ฝันร้ายตามมาหลอกหลอน
หวาดผวากลัวไปทั่ว
ที่เป็นเช่นนี้
เป็นเพราะผมยังรักเธออยู่
มิเสื่อมคลายนั่นเอง
ยิ่งรักมากยิ่งทุกข์มาก
ผมเลยนอนไม่หลับ
หน้าส่วนตัว
794
