23 กรกฎาคม 2547 17:57 น.
ปุถุซน
หุบเขานั้น ช่างดูโดดเดี่ยว
เปล่าเปลี่ยว และเหงาเศร้า
สายหมอกนั้นเล่า
ห่อหุ้มและโอบอุ้มไปด้วย
ความอ้างว้าง ร้างและไร้
ความรัก ความทรงจำ ลางเลือน
พัดผ่านไป ดุจเดียวกับสายลมนั้น
แผ่นดินที่กว้าง แคบลงเมื่อก้าวย่างลงไป
รอยเท้าของเธอ และของใครใครที่เคยย่ำ
ในไม่ช้าจะถูกฝนสาดซัดจางหาย
ฤ ไม่ลมก็จะหอบเอาผุยผง และฝุ่นกลบฝังเอาไว้
ท่ามกลางลมหายใจของธรรมชาติ
มีลมหายใจของเธอและของใครใครปะปนอยู่
แต่ลมหายใจของฉัน..ห่อหุ้มโลกไว้ทั้งใบ
8 กรกฎาคม 2547 11:09 น.
ปุถุซน
ผีเสื้อ
สุดท้าย สุดท้ายสุด
อุดมสมบูรณ์ สุกสกาวสว่างไสว
สดใสเรืองรอง
ตะลึงละลานกับสีเหลือง
บางทีถ้าการร่ำไห้ของดวงตะวัน
อาจจะช่วยขับกล่อมเศวตศิลา...
เฉกเช่น อย่างเช่นเจ้าสีแดงตัวนั้น
7 กรกฎาคม 2547 14:20 น.
ปุถุซน
จะเป็นอย่างไรหนอ
ถ้าเธอมีปีกโบยบินได้
เธอคงจะทิ้งฉัน
ให้เปล่าเปลี่ยว
เหงาโดยลำพัง
บนถนนสายนั้น
ฉันคงต้องย่ำไปคนเดียว
คงไม่มีใครมานั่งเฝ้ารอฉัน
ที่ร้านกาแฟร้านนั้นอีก
ไม่มีใครช่วยค้นหนังสือ
ที่ห้องสมุดแห่งนั้นอีก
แล้วบทกวีของฉันเล่า
ใครจะทบทวนอ่าน
ถ้าเธอมีปีกโบยบินได้จริง
ฉันควรจะเด็ดปีกเธอพับเก็บไว้!
ฤ ปล่อยให้เธอกระพือปีกโผบิน
7 กรกฎาคม 2547 13:14 น.
ปุถุซน
สะพานนั้นมีเพียงครึ่งเดียว
ส่วนอีกครึ่ง
ต้องจินตนาการเอง
หน้าส่วนตัว
713
