14 มีนาคม 2552 11:28 น.

ความคิดถึงของข้าพเจ้าไปไม่ถึง

๐ดวงตาของข้าพเจ้า
ทอดมอง ทอดเงาตะวันต่ำ
ทอดฟ้า สีคราม คร้ามดำ
คล้อยตกเข้าค่ำตลอดคืน

๐มองเห็นฟ้า สีครึ้มทึมเทา
จนเป็นฟ้าสีเศร้า สีฟ้าขื่น
ฟ้าก็ฟ้า ทั้งฟ้าจะพังครืน
ไปกับความต่อมตื้นของน้ำตา
๐เพราะความเศร้าของดวงใจ
ร่ำไห้ รำพัน ฝันหา
ดวงใจของใครในดาริกา
ลอยเปล่งฟ้า คืนนี้ อยู่ที่ใด

๐ดวงตาของข้าพเจ้า
เพ่งกลืนเคล้าความมืด ก็ร้องไห้
ยื่งมืด ยิ่งดึก นึกห่วงใย
อีกแววตาเป็นเช่นไรในราตรี
๐หรืออาจเพียง พร่ำเพ้อพรรณนา
ตัดพ้อจน พระจันทร์ทารัศมี
ความคิดถึงก็แค่วน ในมลฤดี
ก็แค่นั้น ไม่มี ไม่ได้ยิน

๐ไม่ได้อะไร หัวใจก็จ่อมจม
ระทม ระทดท้อ หมดสิ้น
หยัดกาย เหยียดขากระแทกดิน
ก้มกิน น้ำตาจนฟ้าวาย