31 กรกฎาคม 2546 11:26 น.
ผีขี้เมา
พิศภักตร์ลักขณาอุรารุ่ม
ดังไฟรุมสุมใจแทบไหม้ม้วย
ถูกศรรักปักกมลจนระทวย
แม้นไม่ช่วยคงตายวายชีวี
โปรดเยียวยาหาไม่ต้องตายแน่
อย่าเชือนแชแผ่เผื่อช่วยเหลือพี่
มอบน้ำใจให้สักนิดคิดปรานี
ทุกวันนี้มีแต่ตรมขื่นขมใจ
จะกินข้าวคราวใดก็ไม่อิ่ม
เหมือนเข็มทิ่มแทงจนจะทนไหว
ยามกินน้ำสำลักกระอักไอ
ไม่เคยได้เป็นสุขทุกข์จริงเจียว
แต่เกิดมาไม่เคยจะเผยรัก
ไม่ประจักษ์หญิงใดหมายข้องเกี่ยว
มาพบน้องไม่ต้องคิดสักนิดเดียว
อยากจะเกี่ยวก้อยอยู่เป็นคู่ครอง
จะเลิกเมาเฝ้าบ้านทำงานครบ
ไม่หลีกหลบลี้ไกลทำให้หมอง
จะขับกล่อมน้อมนำเป็นทำนอง
เฝ้าประคองพัดวีไม่หนีไกล
ความลุ่มหลงคงหนักยิ่งนักแล้ว
คงไม่แคล้วตรอมตรมจะข่มได้
เจ้าไม่มีไมตรีตอบมอบเยื่อใย
ไม่เป็นไรขออย่างรักข้างเดียว
29 กรกฎาคม 2546 10:14 น.
ผีขี้เมา
ฝนโปรยปรายสายลม......พรมพริ้ว
หนาวใจหวิวสั่นซ่าน...........สะท้าน
ไกลเพื่อนเหมือนว่า...........ทรมาน
จะเนิ่นนานเพียงใด...........ไกลกัน
วันเวลาเปลี่ยนได้...............หลายสิ่ง
เกรงใจหญิงไม่แน่..............แปรผัน
ถ้าลมลวงล่วงเลย.................เผยพลัน
จะจาบัลย์เพียงใด................ไม่รู้
ฝนพราวยิ่งหนาวลม..........ห่มเหงา
ยังทนเฝ้าฝืนจิต..................คิดอยู่
หากคนไกลไม่แล...............เหลียวดู
จะเป็นผู้เป็นคน..................อย่างไร
ฝากคำวอนอ้อนมา..............ครานี้
โปรดปรานีอย่ามี................คนใหม่
ไม่นานนักจักย้อน..............อ้อนใจ
เคียงคู่กายอยู่เหย้า.............เฝ้าเรือน
24 กรกฎาคม 2546 09:54 น.
ผีขี้เมา
ชิดใกล้เหมือนห่างเหิน
.........ชิดเกินดูห่างไกล
สองเราไม่เข้าใจ
..........หวังใครรู้ใจเล่า
เงียบเหงาด้วยเปล่าเปลี่ยว
..........ดายเดียวอยู่เปลี่ยวเปล่า
เพื่อนแท้มีแต่เหล้า
..........มีเมาเฝ้าติดตาม
รักเอยเคยฉ่ำชื่น
...........เริงรื่นทุกโมงยาม
กลับกลายเป็นเหยียดหยาม
...........ด้วยความไม่เข้าใจ
ทางใครไม่ยุ่งเกี่ยว
...........ท่องเที่ยวมันเรื่อยไป
เหนื่อยนักยังพักได้
..........ขอให้อย่าใกล้เธอ..... ฯ
.
22 กรกฎาคม 2546 11:00 น.
ผีขี้เมา
..พี่เดินเซเป๋ปัดจากวัดใต้
มาตั้งไกลหมายว่าเห็นหน้าสาว
อย่าเดียดฉันท์วันนี้มีเรื่องราว
จะบอกกล่าวเล่าความไปตามจริง
แม้ตัวพี่นี้เมาด้วยเหล้าเถื่อน
อาจดูเหมือนไร้ค่าราคายิ่ง
อยากขอร้องน้องนางอย่าชังชิง
อย่าทอดทิ้งใจตรอมจนผอมตาย
พี่คนเมาทุกค่ำด้วยน้ำขาว
พอรุ่งเช้าเหล้าส่างเมาจางหาย
แต่ความรักหนักกว่าเกินท้าทาย
ทั้งเช้าสายบ่ายลงยังคงเมา
ไม่กล้าเอ่ยเผยใจให้ใครรู้
มันอดสูดูไปแล้วอายเขา
เหมือนดอกฟ้า-หมาวัดพลัดลำเนา
ขอวอนเจ้าเมตตาเอื้ออารีย์
ใจทั้งดวงหวงไว้มอบให้หมด
ไม่คิดคดรับรองความผ่องศรี
จงไว้เนื้อเชื่อได้ในไมตรี
ขอคนดีเอื้อเฟื้อมอบเยื่อใย
แม้นเป็นทองแผ่นเดียวได้เกี่ยวก้อย
พี่จะคอยเคียงข้างมิห่างหาย
เลิกสุรามาเคียงหาเลี้ยงกาย
ให้เจ้าสุขสบายไปแสนนาน
ไม่ได้เมาเหล้ายาแล้วมาพร่ำ
เพียงอยากย้ำคำนัยที่ใฝ่ฝัน
หากไม่มีไมตรีตอบมอบต่อกัน
ทุกวารวันจากนี้มีแต่ตรม
.
4 กรกฎาคม 2546 09:22 น.
ผีขี้เมา
ชะเง้อคอรอเก้อละเมอหา
พ่อไม่มารู้ไหมใครคิดถึง
แอบร้องไห้หลายหนบ่นรำพึง
เฝ้าคนึงห่วงใยไม่คลายคลอน
ว่าจะไปทำงานไม่นานกลับ
นี่ลาลับเลือนหายไม่คืนย้อน
หรือไปมีคนใหม่ให้อาทร
ลืมบ้านเราเก่าก่อนไม่ย้อนมา
บางคืนค่ำร่ำไห้ใจจะขาด
ไม่สามารถข่มใจที่ใฝ่หา
กลับมากอดสักครั้งอย่าร้างลา
ซับน้ำตาอย่าให้ไหลเป็นธาร
แม่ซูบผอมตรอมจิตคิดถึงพ่อ
น้ำตาคลอบางครั้งยังสงสาร
น้องก็ถามตามวิสัยพ่อไปนาน
กลับคืนบ้านเถิดหนอ..พ่อคนดี
.
หน้าส่วนตัว
705
