20 ตุลาคม 2553 18:33 น.
ผู้สัญจร
โอ้ว่าน้องกากีของพี่เอ๋ย
พี่ไม่เคยทำเจ้าให้เศร้าหมอง
แม้สนมมากมายไม่หมายมอง
เทียบเท่าน้องกากีของพี่ยา
ณ เวียงวังครั้งหนึ่งยังซึ้งจิต
สองเราชิดอิงแอบแนบนาสา
พี่เชยปรางวางหัตถ์ทัดมาลา
กลิ่นกายาเจ้าจรุงอบอุ่นใจ
ต่อให้ทิพย์วิมานสำราญอาบ
ยังไม่ทาบเทียมเท่าตัวเจ้าได้
แม้หมดสิ้นบัลลังค์เวียงวังชัย
จะหวั่นใยมีเจ้าเยาวมาลย์
แต่เมื่อน้องหายไปฤทัยพี่
ดวงฤดีเหมือนปักหลักประหาร
พี่เจ็บจนเจียนตายแทบวายปราณ
ทรมานแทบสิ้นทั้งอินทรีย์
ความคะนึงดึงจิตแทบคิดคลั่ง
ทั้งเวียงวังแผ่นดินทุกถิ่นที่
เฝ้าตามหาขวัญตาเจ้ากากี
แต่ไม่มีร่างเจ้าพี่เศร้าใจ
โอ้ว่าน้องกากีของพี่เอ๋ย
เจ้าโปรดเผยร่างหอมจะยอมให้
ทรัพย์สมบัติพัสถานประการใด
ทั้งหทัยกษัตริย์เฒ่าให้เจ้าเอย...
************
2 ตุลาคม 2553 08:05 น.
ผู้สัญจร
เขาเขียนกลอนหวานหยดจนมดลื่น
กลอนพื้นพื้นอย่างเราดูเงาหัว
จะกระดิกเขียนต่อก็กลัวกลัว
ตาก็มัวใจก็หายแทบตายลง
เขาเขียนกลอนฝากรักดูหนักแน่น
มองถึงแก่นแทนใจใครประสงค์
กลอนของเราริบหรี่ในซี่กรง
ออกงงงงงวยงวยใครช่วยที
เขาเขียนกลอนอ้อนกันวันละหน
เหมือนสายฝนหล่นจากตรงฟากนี้
เราเขียนกลอนอ้อนตัวเราเศร้าฤดี
กลอนที่มีใครจะอ่านให้ผ่านตา
เขาเขียนกลอนรำพันดูสรรค์สร้าง
ยอดพระปรางค์ปวงเทพเสพหรรษา
เราเขียนกลอนงึมงำถ้อยคำพา
เขียนถึงหญ้าถึงคนที่จนใจ
เขาเขียนกลอนลำนำถ้อยคำหรู
เรามองดูอยู่นานขอขานไข
คุณประดิษฐ์คิดค้นจากหนใด
เลิศวิไลถ้อยคำจำนรรจา
เขาเขียนกลอนแข่งกันประชันถ้อย
กลอนกระจ้อยของเราไม่เข้าท่า
กลอนนิดนิดน้อยน้อยด้อยราคา
แต่คุณค่าในเราเกินเข้าใจ....
**********
หน้าส่วนตัว
1617
