ใครจะซบซับรู้สึกใครได้ตลอด

ผู้หญิงช่างฝัน

วันว่าง ๆ  เหงา ๆ   อย่างนี้..
กระตุ้นอารมณ์เบื่อของฉันให้กำเริบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
เบื่อ..   ไม่รู้ทำไมชีวิตมันถึงน่าเบื่อได้อย่างนี้
เหมือนไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีชีวิตชีวา ไม่อยากทำอะไร.. 
ประโยคที่ฉันพร่ำบอกให้คนใกล้ตัวฟังซ้ำ ๆ 
ทั้งที่รู้ว่าคนที่ฉันคุยด้วย.. เขาเบื่อที่ฉันบ่น ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าสิ่งที่ฉันบ่นว่าเบื่อ...
เขาว่า..  ฉันเปลี่ยนไป..

ช่วยไม่ได้จริง ๆ  .. 
ในเมื่อต่อมรื่นเริงของฉัน  มันมักหยุดทำงานอยู่บ่อย ๆ
และคนอย่างฉันก็รักที่จะกอดความเบื่อหน่ายเอาไว้อย่างนี้
จนกว่ามันจะยอมแพ้และเป็นฝ่ายเดินไปจากฉันเสียเอง

เขาพูดให้ฉันย้อนคิดว่า  เขาเคยสบายใจทุกเวลาที่ได้คุยกับฉัน
เขายังเคยคิดว่า.. คนที่จะให้สิ่งใดกับคนอื่นได้ แสดงว่าต้องมีสิ่งนั้นอยู่ในตัว
ครั้งนั้น..  ฉันได้แต่นึกปลาบปลื้มอยู่ในที 
ที่ตัวเองสามารถสร้างความสุขและรอยยิ้มให้เขาได้
จะว่าไปแล้ว..
ฉันก็เห็นใครใครต่างปรารถนาความสุข ความสบายใจด้วยกันทั้งนั้น 
ใครจะมาพิสมัยความทุกข์เศร้า 
หรือนึกยินดีที่ต้องแบกความเหนื่อยหน่ายซังกะตายไว้กับตัว
ไม่เว้นแม้แต่ฉันเอง..

แต่ก็ช่วยไม่ได้อีกนั่นแหละ
คนถูกสาปให้มีอารมณ์ขึ้น ๆ  ลง ๆ  อย่างฉัน  
ใครใครต่างก็พากันถอดใจ และล้าที่จะประคับประคองความรู้สึกฉันให้คงที่
ฉันถึงย้ำกับตัวเองอยู่เสมอ

ใครจะซบซับความรู้สึกใครได้ตลอด

ฉันเองก็เหมือนกัน
ฉันเองก็ซบซับความรู้สึกใครไม่ได้ตลอด
เพราะตอนนี้..
นอกจากความเบื่อหน่ายแล้ว ฉันก็คงไม่มีอะไรที่จะให้ใครได้เหมือนเก่า

ฉันเบื่อ.. เกินกว่าจะแยแสหรือไยดีต่อสิ่งใด
ฉันเสียใจ