29 ตุลาคม 2550 20:15 น.
ผู้หญิงมือสอง
ฉันอยู่ตรงนี้..
ทำหน้าที่คนรักไม่ได้
ในเวลาที่เธอเหว่ว้าไม่มีใคร
กลับเป็นเขาที่ดูแลใจแทนกัน
ฉันอยู่ตรงนี้..
ทำหน้าที่คนรักไม่ครบครัน
ปล่อยให้คำว่าเหงาเกาะกุมใจเธอนั้น
วันหนึ่งเธอแปรผันจะโทษใคร
ฉันอยู่ตรงนี้..
เป็นคนรักที่ดีให้เธอไม่ได้
อย่าโกรธเลยนะรู้ว่าฉันทำผิดไป
อยากบอกว่าฉันเสียใจ. .
. . . ขอเธอโปรดให้อภัยกัน
24 ตุลาคม 2550 20:01 น.
ผู้หญิงมือสอง
ความดีแม้ไม่มีใครตีตรา
แต่คุณค่าของมันนั่นยิ่งใหญ่
ใครทำย่อมรับรู้. . .อยู่ข้างใน
ไม่มีขายแต่หาได้โดยทั่วกัน
สิ่งต่างต่าง สร้างมาเพื่อเติมแต่ง
หรือเพื่อแบ่งวรรณะระดับชั้น
ใครกะเกณฑ์คุณค่าความสำคัญ
ราคานั้นวัดกัน. . .ด้วยสิ่งใด
รูปสวยด้วยเครื่องประทินโฉม
คอยประโลมปกปิดตัวตนไว้
เครื่องประดับราคาแพงตกแต่งกาย
แล้วจึงใส่คุณค่าราคา . . . ตน
อยากสูงชั้นก็ประชันกันภายนอก
อาจจะหลอกใครใครให้สับสน
แต่จริงแท้ตนย่อมรู้ใจของตน
แม้มีคนบอกมาหารู้จริง..
เราทำเรารู้ว่าค่าสิ่งที่เราทำนั่นมากน้อยเพียงใด ..ค่ะ
22 ตุลาคม 2550 20:08 น.
ผู้หญิงมือสอง
หัวใจว่างเปล่า
ในวันเหงา เหงาที่แสนเหว่ว้า
เก็บเอาความทรงจำวันเก่า เก่าคืนมา
ปัดฝุ่นด้วยน้ำตาสุดอาลัย
เธอจากไป . . . หมดแล้วความหมองเศร้า
ทุกเรื่องราวที่ครั้งหนึ่งมีความหมาย
เก็บเอาความทรงจำทีดีดีไว้มากมาย
มันทำให้(ฉัน)..ยิ้มได้เมื่อนึกถึง
หัวใจว่างเปล่า
อาจมีเพียงเราที่รู้สึกซาบซึ้ง
คำว่ารักที่ฝังแน่นยิ่งตราตรึง
จากวันหนึ่งซึ่งหัวใจเคยมีกัน
จะเก็บมันไว้ในที่ของเรา
วันเก่า เก่าเคยหัวเราะเคยร่วมฝัน
เก็บไว้ในกล่องหัวใจของวันวาน
แม้ว่านานเท่าไหร่ไม่ลบเลือน
ความทรงจำของเรายังงดงามเสมอ...เมื่อนึกถึงมันฉันก็ยังยิ้มได้...ขอบคุณอีกครั้งกับเรื่องราวที่ผ่านมา ...
19 ตุลาคม 2550 13:59 น.
ผู้หญิงมือสอง
ที่ฉันเป็น . .
ที่เธอเคยบอกว่าใช่
วันนี้มันกลับกลาย
ทำอะไรก็ไม่เข้าท่า . . .
อึดอัดเหลือเกิน . . . กับท่าทางที่เย็นชา
บ่อยครั้งที่ต้องปล่อยหยดน้ำตา
ไหลมาปลอบหัวใจ
ก็คงเพราะรัก. . .
จึงทำให้ฉันทนได้
ความรู้สึกแย่ แย่ เก็บมาเป็นกำลังใจ
ไม่โทษเธอ . . ไม่ต้องรู้สึกเสียใจ
เจ็บที่รักเธอมากไป
คงต้องโทษใจฉันเอง
เส้นทางของเรา
ยังหวังให้มันยาวไกล
จุดจบฉันอาจไม่ใช่ . .
แต่ขอเก็บเธอไว้ให้นานเท่านาน
ก็ทุ่มเทให้ไปด้วยใจจริง - จริง
จะขว้างทิ้ง. . ให้บอบช้ำ
หรือเหยียบย้ำก็ไม่เป็นไร
17 ตุลาคม 2550 18:24 น.
ผู้หญิงมือสอง
สายลมเปลี่ยนทิศทางอย่างแผ่วเบา
กายหนาวไร้ใครอยู่เคียงข้าง
นอนเหงาเพียงลำพังแสนอ้างว้าง
. . . กายห่างหวังได้ใจเธอห่มใจ
ปล่อยให้เพียงกายนี้ที่เหน็บหนาว
เมื่อถึงคราวห่มผ้าคงผ่อนคลาย
แต่หนาวเหน็บทรมานยิ่งสิ่งใด
. . . คือหนาวใจไร้คนคอยคู่เคียง
หน้าส่วนตัว
2429
