6 พฤศจิกายน 2547 04:17 น.
ผู้หญิงสีม่วง
รัตติกาล เงียบงัน วันเหงาเหงา
เมฆบังเงา แสงจันทร์ พลันลับหาย
มีแต่ดาว บนราวฟ้า นภาพราย
ส่องประกาย วิบวับ งามจับตา
ทอดอารมณ์ ข่มเหงา ในเงามืด
ฟ้าดูจืด เมื่อไร้จันทร์ อันแจ่มฟ้า
เปรียบตัวฉัน นอนหนาว คราวนิทรา
แสนเหว่ว้า หาใคร ไม่เห็นมี
จะเงยหน้า มองเดือน ก็เลื่อนลับ
แสงเจ้าดับ อับหาย เหมือนหน่ายหนี
แสนคำนึง สุดในห้วง ดวงฤดี
ป่านฉะนี้ เจ้ามองเหม่อ เพ้อถึงใคร
ผ่านค่อนคืน ตื่นอยู่ ไม่รู้ง่วง
ด้วยแสนห่วง ดวงจิต ที่คิดใฝ่
ปล่อยใจลอย คล้อยตาม แสงดาวไป
ด้วยหวังให้ คนไกล ได้รับรู้
ขอจันทรา คืนกลับ จับขอบฟ้า
วอนเทวา ว่าดวงแด แท้อดสู
คงครวญคร่ำ ฝากลม ถึงโฉมตรู
คอยเคียงคู่ อยู่ตรงนั้น มั่นสัญญา
จะเป็นดาว เคียงเดือน ไม่เคลื่อนคล้อย
สักเพียงน้อย ไม่ปล่อย ให้เพ้อหา
ในคืนเหงา มีเงาฉัน ไปทาบทา
บนฟากฟ้า สายตาพบ ประสบกัน
แม้วันใด ร้างไร้ เหมือนไกลคู่
ขอจงดู ฟากฟ้า ต่างหน้าฉัน
ฝากเอาไว้ สื่อใจ ให้ทุกวัน
นานนิรันดร์ สัญญา ทุกราตรี
หากวันไหน เดือนดับ จนอับแสง
ดั่งฟ้าแกล้ง อย่าหมาย ว่าหน่ายหนี
เมฆบดบัง ครั้งคราว นะคนดี
แต่ใจนี้ ยังฝากไว้ จนวายปราณ
......................................
ปล. ขอพักรบสงบศึก ( ชั่วคราว ) กับคุณเรไร ..
ขมมาก็นาน .. หวานบ้างจะเป็นไร .. เติมความเลี่ยนให้ชีวิต .. อิอิ
30 ตุลาคม 2547 16:51 น.
ผู้หญิงสีม่วง
กาแฟน่ะ .. มันขม
เปลี่ยนเป็นนม .. จะได้ไหม
หากกลิ่นนม .. มันคาวไป
น้ำเต้าหู้ไซร้ .. พอแทนกัน
ขาวดูดี .. กว่าสีดำ
กาแฟทำ .. ให้ใจสั่น
นมหนึ่งแก้ว .. ดื่มทุกวัน
ร่างกายนั้น .. จะแข็งแรง
นมอุ่น .. ดื่มก่อนนอน
ฟันไม่กร่อน .. กระดูกแกร่ง
บำรุงดี .. กว่าของแพง
ไม่แสลง .. ไม่เมามอม
หากจืดไป .. ใส่น้ำผึ้ง
สักช้อนหนึ่ง .. รสกลมกล่อม
ไออบอวล .. ชวนดมดอม
กรุ่นกลิ่นหอม .. พร้อมเสิร์ฟคุณ
..............................
28 ตุลาคม 2547 18:52 น.
ผู้หญิงสีม่วง
มีความ .. ห่วงหา .. มาให้
มีความ .. ห่วงใย .. มาถึง
สาวน้อย .. ที่แสน .. คำนึง
โปรดรู้ .. ลึกซึ้ง .. เพียงใด
คิดถึง .. น้องสาว .. แสนดี
น่ารัก .. จนพี่ .. อยากใกล้
ไปหา .. ดูหน้า .. ให้ชื่นใจ
รอวัน .. จะได้ .. เจอกัน
วันนี้ .. ยี่สิบแปด .. ตุลา
ดีใจ .. นักหนา .. พาสุขสันต์
อวยพรให้ .. สดใส .. ทุกวัน
เอารัก .. แบ่งปัน .. ให้ไป
ขอให้ .. ร่างกาย .. แข็งแรง
ใจแกร่ง .. ต่อสู้ .. ความร้าวไหว
หากเศร้า .. รอนล้า .. คราใด
รู้ไว้ .. เต็มใจ .. ซับน้ำตา
หากน้อง .. สับสน .. ทนท้อ
เพียงขอ .. บอกกล่าว .. สักคำหนา
ด้วยความ .. ผูกพัน .. ที่มีมา
สัญญา .. จะไม่ .. ทิ้งกัน
จากนี้ .. จวบจน .. ตลอดไป
น้ำใจ .. มีให้ .. ไม่แปรผัน
ไอศกรีม .. หนึ่งถ้วย .. เป็นรางวัล
เป็นของขวัญ .. วันเกิด .. ในทุกปี
..................................
ปล. แบบว่า .. ไอศกรีมถ้วยเดียว แต่ช้อน 2 คันได้ป่าว .. 555
พอดีว่า .. เงินเดือนน้อยอ่ะนะ .. ไหนจะค่าเสื้อผ้า .. เครื่องสำอาง ..
รองเท้า .. กระเป๋าใหม่ .. ไม่รวมบิลค่าโทรศัพท์มือถืออีก 2 เบอร์ ..
โอ๊ยยย .. เดือนแทบไม่ชนเดือนเลยน้องเอ๊ยยยย .. อิอิ ..
ล้อเล่นจ้า .. กินกี่ถ้วยก็ได้อ่ะ .. แต่กำหนดเวลาให้ภายใน 20 นาทีเท่านั้นนะ ..
ถ้วยที่เกินเวลาที่กำหนดก็.. จ่ายเอง .. อิอิ .. ^___^
10 ตุลาคม 2547 21:41 น.
ผู้หญิงสีม่วง
หัวใจ ..
กับสองมือที่คว้าไขว่ .. บางอย่าง
สองเท้าที่ต้องบากบั่น .. บนเส้นทาง
ขวากหนามที่การก้าวย่าง .. ต้องเผชิญ
ความรู้สึก ..
ที่ซ่อนไว้ในส่วนลึก .. ใช่ผิวเผิน
ฉันกลัวเข็มนาฬิกา .. ที่ยังคงตั้งตาเดิน
กลัวจะพาให้ความห่างเหิน .. มาทักทาย
ตัวเธอ ..
ผู้ซึ่งเปรียบเสมอ .. จุดมุ่งหมาย
กระตุ้นทุกความเคลื่อนไหว .. ของใจกาย
หวั่นเหลือเกินจะห่างหาย .. ในกาลเวลา
จุดหมาย ..
คือความฝันที่ท้าทาย .. อยู่ตรงหน้า
สองมือเอื้อมไป .. หนึ่งหัวใจปรารถนา
แต่ไม่รู้เลยว่า .. เมื่อไหร่หนาจะได้ครอง
ปลายทาง ..
เหมือนว่าจะไกลห่าง .. ห่างจนใจหมอง
การเดินทางใช่เรื่องง่าย .. เพียงแค่ภายในใจร่ำร้อง
อาจเจ็บ .. ล้า .. น้ำตานอง .. กว่าสิ่งที่ปองจะได้มา
การเดินทาง ..
ของแต่ละคนย่อมแตกต่าง .. สุดแท้แต่ว่า
ความเข้มแข็งมีไหม .. อดทนเพียงใดจะฟันฝ่า
มุ่งไปสู่ทางข้างหน้า .. และความกล้าจะก้าวเดิน
...........................................
15 กันยายน 2547 22:54 น.
ผู้หญิงสีม่วง
เหตุอันใด .. ไยเธอจึงผลักไส
เพียงไม่นานเท่าไหร่ .. ก็ไม่สน
คงลืมแล้ว.. ดวงแก้วที่หมองหม่น
แก้วที่เธออยากค้น .. ถึงก้นใจ
ลืมหมดแล้วใช่ไหม .. จึงไปจาก
น้ำตาฉันไหลพราก .. สักเพียงไหน
อกจะรวดปวดร้าว .. สักเท่าใด
เธอจึงไม่ใส่ใจ .. อย่างก่อนมา
แก้วที่เธอเช็ดถู .. ให้ดูใส
จากนี้ไป .. ไร้แววอีกแล้วหนา
คำห่วงหวง .. ลวงหลอกบอกเป็นยา
หารู้ว่ายานั้น .. กลั่นด้วยพิษ
ไหนเคยพร่ำรำพัน .. ไม่ผันเปลี่ยน
ไหนเคยเขียนคำปลอบ .. มอบดวงจิต
ไหนเคยอยาก .. ฝากใจให้ชีวิต
ไหนเคยคิด .. ร่วมฝันทุกวันคืน
คำเธอบอกหลอกใจ .. ให้ไหวหวั่น
คำลวงนั้น .. ใครกันที่หยิบยื่น
คำไร้ค่าพาซม .. ล้มทั้งยืน
คำหวานชื่น .. ถูกกลืนให้ช้ำตรม
คงลืมแล้วใช่ไหม .. ในวันนี้
ถ้อยคำที่เคยหวาน .. จึงพาลขม
หรือคำเธอเอ่ยเอื้อน .. เหมือนอาจม
จึงถูกถม .. กลบทับกับพื้นดิน
ก็ไม่แปลก .. หากว่าจะลืมง่าย
เหมือนซากสัตว์เน่าตาย .. สลายสิ้น
เปรียบวาจา .. ไร้ค่าเมื่อได้ยิน
ควรเก็บปากเก็บลิ้น .. ไว้กินกลืน
อย่าคิดมาอ้าปาก .. ฝากคำรัก
หรือทายทัก .. ให้ใครเขาขมขื่น
เมื่อพูดแล้ว .. ไม่แคล้วจะทวงคืน
ให้คนอื่นต้องฝืน .. กลืนน้ำตา
ส่วนฉันจะจำไว้ .. ที่ในอก
ไม่เพ้อพก .. คำหวานหว่านมาหา
อย่าเผลอใจ .. ให้ช้ำในคำจา
จะชาตินี้ .. ชาติหน้าไม่กล้าลืม ..
........................................
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้หญิงสีม่วง
หน้าส่วนตัว
1186
