19 เมษายน 2547 20:38 น.
ผู้เฒ่า
คนเจียมตัวไม่เทียมเจียมใจเศร้า
ระหว่างเราต่างชั้นห่างนักหนา
ตาที่ทอดมองเธอเสมอมา
เพียงหวังว่าเธอมีสุขในทุกวัน
คนเจียมตัวบทนี้ไม่มีสิทธิ์
แค่ความคิดก็เพียงร้อยเรียงฝัน
เก็บคำน้อยด้อยค่ามากำนัล
เพียงจะสรร.รอยยิ้ม.เพื่ออิ่มมอง
ไม่อาจเอื้อมเดือนดาวที่พราวฟ้า
ดึงให้มาร่วมคู่อยู่สนอง
ก็แค่ฝันหวั่นไหวแอบหมายปอง
ในห้วงห้องหัวใจไร้ราคา
เห็นเธอยิ้มเริงรื่นก็ชื่นใจ
มองไกลไกลฤทัยฝันใฝ่หา
จะไม่คิดก็เพียงเคียงแก้วตา
ปรารถนาเพียงฝันทุกวันไป
คนเจียมตัวเจียมใจในชีวิต
ขอเพียงสิทธิ์เศร้าสลดมิสดใส
อยู่กับเงาเจ็บจำที่ช้ำใจ
ไม่อาจใกล้เข้าเทียม.เพราะเจียมตน..@
10 เมษายน 2547 15:33 น.
ผู้เฒ่า
กล้าพฤกษาเติบใหญ่อยู่ในป่า
อาศัยฟ้าน้ำยัง.ประทังต้น
อยู่โดดเดี่ยวเหว่ว้าประสาตน
ผ่านปีวนเจริญงามตามเวลา
มองเห็นต้นพันธุ์ไม้ที่ใสสวย
ร่วมไพรด้วยฤิทธิ์เล่ห์.เสน่หา
แอบเฝ้าฝันร่วมวันกัลยา
หลงพฤกษางามเด่นไม่เห็นภัย
เห็นนกเกาะยังหวงเป็นห่วงเจ้า
กลัวอับเฉากิ่งงามจะหวามไหว
ลมกระโชกโบกพัดสะบัดใบ
ยังร่ำไห้ห่วงหาและอาทร
แล้วถึงวันเขามาเอาต้นเจ้าไป
เจ้าก็ไหวอ่อนเอน.เช่นเขาอ้อน
ลืมคู่ไม้เคยฝันทุกวันวอน
มาตัดรอนพิศวาสช่างบาดใจ
เหลือเรายืนปวดร้าวที่ราวป่า
รอเวลาล้มลง.สิ้นสงสัย
คงจะแห้งเหี่ยวเฉายามเขาไกล
เฝ้าอาลัยโหยหา.น้ำตาพราว
เปรียบตอไม้ที่ตายแล้ว.สิ้นแววสด
โศกสลดอ้างว้างเพราะห่างสาว
แหงนมองถามดาวเดือนเกลื่อนสกาว
เคยเห็นเจ้าบ้างไหม.ที่หายไป
อย่ามองเห็นเราเป็นเช่นขยะ
เผื่อเขาผละใจพ้น.เพื่อคนใหม่
เธอจะหวลคืนมาว่าเช่นไร
ที่ทำไว้แผลเหลือ.พร้อมเกลือทา
ให้เป็นแค่ผ้าเช็ดเท้า.ที่เหงาจิต
แล้วจะคิดเก็บใช้.ยามใจหา
ให้ลูบรอยคราบเลือน.เปรื้อนน้ำตา
แล้วคุณค่าของใจอยู่ไหนกัน
ฉันไม่มีเหลือหัวใจให้ใครแล้ว
ไร้วี่แววจะฝืน.กลับคืนฝัน
เอากิ่งหน่อต่อสาน.ความสัมพันธ์
ไม่มีวันแตกใบ.ได้ใหม่เธอ
ขอเป็นตอไม้ใหญ่ที่ตายแล้ว
แต่ผ่องแผ้วปล่อยละ.วางเสมอ
ไม่ค้นหาความรักคิดจักเจอ
ยืนพร่ำเพ้อร่วมป่า.ที่ว่ากลอน
บทสุดท้ายตอไม้ที่ตายแล้ว
เขียนในแนวรักเรียง.ก็เพียงสอน
ให้มั่นคงในรัก.ทุกวรรคตอน
อย่ายอกย้อนเหมือนของเล่น..จะเป็นภัย..@
10 เมษายน 2547 15:04 น.
ผู้เฒ่า
ความเจริญโลกมนุษย์ในยุคนี้
ทำให้หนีจิตมองประคองศีล
ต่างดิ้นรนขอแบ่งแย่งกันกิน
เพื่อชีวินส่วนตัวและครัวตน
อาจจะมีเรื่องล้นเพราะคนมาก
คิดลำบากต่างใจให้สับสน
คล้ายเถาวัลย์คดเคี้ยวที่เลี้ยววน
คำว่าคนวุ่นวาย.อย่าหมายเลือน
บางคนโอ่มีค่าไว้ท่ามาก
นับเป็นปากปราศรัยใจเชือดเฉือน
สุภาษิตย้อนยอกคอยบอกเตือน
ไม่เคยเลื่อนใส่สมองตรองไม่เป็น
บางคนคิดตัวข้าซิว่าใหญ่
มองใครใครต่ำค่ากว่าจะเห็น
บทพระธรรมเพาะบ่มให่ร่มเย็น
คิดว่าเล่นงมงาย.ใช้กำลัง
บางคนทำเงียบขรึมแต่ซึมลึก
ที่ร้ายนึก.ซ่อนแฝงแทงข้างหลัง
ปากว่า.ตาขยิบกระพริบพราง
ควรระวังคบดูใจให้นานนาน
บางคนว่าบารมีนั้นดีเลิศ
ยกกำเนิดอ้างอวดประกวดขาน
หยามค่าคนกักขฬะคอยระราน
นิสัยพาลตั้งแต่เกิด.กำเนิดมา
บางคนโกงขี้ฉ้อสอพลอเก่ง
ทำนักเลงใจฝ่อ.จ้อมุสา
จ้องเอาเปรียบผู้คนจนระอา
แสวงหาผลประโยชน์.โลภไม่พอ
บางคนมือถือสาก.ปากถือศีล
มือสาวกินปากป้อง.ยุบพองหนอ
ผ้าขี้ริ้วซักใส่ใหม่ละออ
ก็มองพอจะรู้.ดูพิกล
บางคนเขลาอวดเก่งนักเลงใหญ่
ชอบโวยวายศักดาเช่นหน้าขน
เทวดาลืมมอง.ค่าของคน
คิดว่าพ้นหลุมฝัง.ยังลำพอง
อันมนุษย์เกิดมาว่าเป็นโชค
เดินบนโลกร่วมกัน.หมั่นสนอง
ส่งความรักจากใจ.ให้ร่วมครอง
ดั่งพี่น้องต่างครัวทุกตัวตน
จุดสุดท้ายชีวิตคนไม่พ้นหลุม
ไม่อาจกุมสิ่งใด.กลับไป.ขน
มาอย่างไรกลับไปเช่นไรคน
ก็ไม่พ้นตัวเปล่า เหมือนเจ้ามา
บทสุดท้ายเรื่องคนอยู่บนโลก
ละความโลภ.เรื่องหลงปลงเถิดหนา
บนยอดเมรุ.ควันคล้อยที่ลอยมา
คือสัญญาทุกชีวิต..ต้องปลิดปลง......@
4 เมษายน 2547 12:25 น.
ผู้เฒ่า
คบกันมาดีอยู่ดูเธอเปลี่ยน
ไม่รู้เวียนเป็นอะไรฤทัยหาย
ฤาลืมกันใช่ไหมใจจะวาย
เป็นอะไรทำไมไม่ดูแล
เจ็บแปลบขึ้นในใจทันที
รักที่มีห่างแล้วเป็นแนวแผล
บอกฉันนิดความฝันที่ผันแปร
นั้นเป็นแค่เรื่องหลอกที่บอกกัน
ทิ้งฉันให้เศร้าและเหงาใจ
แค่คิดไปเจ็บแปลบให้แสบสันต์
ทิ้งให้อยู่คนเดียวเปลี่ยวทุกวัน
ควรบอกฉันอย่าปล่อยให้น้อยใจ
ตัวสำรองข้างสนามอยากถามเธอ
ที่พร่ำเพ้อล่วงละหรือจะใช่
ทุกทุกอย่างออกปากแล้วจากไป
เธอทำได้ลืมกันคำสัญญา
เหมือนกำแก้วเศษถือในมือมั่น
ทุกคืนวันฝันใฝ่.เพ้อใจหา
รักถนอมเพริศแพร้วดั่งแก้วตา
หลง.บูชานิยมว่าสมจินต์
แล้ววันหนึ่งไม่แคล้วเศษแก้วบาด
รอยผิวขาดเลือดหลั่งที่หวังสิ้น
พร้อมรอยแผลรักโรยเธอโบยบิน
ออกจากถิ่นรักเราที่เฝ้าปอง
อีกบทหนึ่งนิยามของความรัก
ควรรู้จักเผื่อใจใฝ่สนอง
ใช่จะหวังชื่นชอบแล้วครอบครอง
บางครั้งต้องเผื่อสนอง.นองน้ำตา....@
หน้าส่วนตัว
2720
