31 พฤษภาคม 2547 19:46 น.
ผู้เฒ่า
จากความรู้สึกของคุณ.แทนคุณแทนไทในเรื่อง..
..อดีตแม้มิอาจจะย้อนคืน.
และ..ขายวิญญานของคุณ..ketana..
..(โดยเฉพาะเรื่องนี้อ่านแล้วขนลุก) ..2เรื่องนี้..
มีอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ใต้อักษร..ที่ละไมจริงๆต้องขออภัยไว้ก่อน..
..หนุ่มน้อยทั้งสอง..
ที่หยิบอารมณ์มาใช้โดยมิได้บอกกล่าว.
ร่วมกับเพลง..เจ็บจะตาย..ของ คุณอิทธิ พลางกูล
..ถ้าพอมีกำลังทรัพย์
. กรุณาอุดหนุน เพลงชุดนี้ด้วย เพื่อเป็นกำลังใจให้คุณอิทธิ.
และสุดท้ายเป็นความรู้สึกจาก..ivyในเพลง บอกไม่รักง่ายกว่ามั้ย.
จึงรวบรวมความรู้สึก เขียนมาเป็นเช่นนี้
ห้วงหัวใจซับซ้อนที่ซ่อนซ้ำ
ช่างลึกล้ำเกินจิตจะคิดถึง
มิอาจหยั่งร่วมร้อยรอยรำพึง
เพียงหน้าหนึ่งจากในหัวใจคน
มันลางเลือนเลื่อนลับคล้ายกับฝัน
ถ้อยรำพันพร่ำพนอที่ฉ้อฉล
ภาพสลัวมืดมัวไร้ตัวตน
ฤายินยลเพียงสดับแล้วกลับกลาย
ห้วงสมุทรลึกล้ำดั่งคำไข
ก็ยังไม่เลิศเลอเท่าเธอหมาย
ที่ซ้อนซุกซ่อนไว้ภายในกาย
ล้วนลวดลายเล่ห์ล้วงหลอกลวงคน
หยุดทำร้ายจิตใจต่อไปเถอะ
น้ำตาเปรอะเลอะหน้าเหมือนผ่าฝน
จะจารจำเงาสุขที่ทุกข์ทน
ฝังไว้บนหินแข็งที่แกร่งนาน
ภาพแห่งฝันไปลับไม่กลับคืน
ก็ยังฝืนจดจำถ้อยคำหวาน
ติดตบแต่งแต้มต่อทรมาน
รอประหารจากกาลที่ผ่านวัน
ประกาศขายวิญญานซมซานเศร้า
เปรียบแมงเม่าบินไปกองไฟฝัน
มอดไหม้หมดมลายต้องตายพลัน
ไม่ว่ากันใจง่ายมักไม่รักดี
เจ็บจะตายมิขอให้ใครสงสาร
เจ็บอีกนานมิเวียนไปเปลี่ยนสี
เจ็บจนจำจารจรดหมดวจี
เจ็บครั้งนี้ฝังจิตนิจนิรันดร์
ซาบซึ้งซึ่งสิ่งซ้อนที่ซ่อนซุก
เมื่อสนุกเล่นไปตามใจฝัน
บทที่เด่นเล่นพ้องสนองกัน
รางวัลนั้นคือน้ำตาตอนลาเธอ
บอกไม่รักง่ายกว่าเธอว่าไหม
ตัดสินใจแทนกันตอนฉันเผลอ
เพียงสองคำ.ไม่รัก.จากปากเธอ
ที่เลือนเลอะล่วงลับมิกลับมา
บทสุดท้ายซับซ้อนที่ซ่อนซุก
มักเป็นทุกข์ซมซานที่ซ่านหา
ใครมีรักชมชื่นรื่นอุรา
ควรรักษาถนอมไว้..ด้วยใจจริง@
26 พฤษภาคม 2547 23:31 น.
ผู้เฒ่า
เดินตลาดติดตลกตกตลาด
เกลื่อนตลาดซื้อขายจ่ายถลุง
เดินตลอดทั่วตลาดมาดคุณลุง
ตลาดยุ่งต้นตลาดกลาดถึงปลาย
ขอตลอดติดตลาดตามตลอด
กระป๋องกอดติดตลกงกกลัวหาย
ตามตลาดมีตลอดทั้งหญิงชาย
ตลาดวายนอนตำแหน่งที่แผงชำ
น้ำตลาดใช้ตลอดตอดตลาด
ไฟไม่ขาดเปิดตลอดตอดจนหนำ
เจ้าตลาดเกือบสลบพบประจำ
บิลค่าน้ำไฟมาปานว่าตาย
เอื้อมมือขอตามตลาดเหมือนตลก
ไหว้ประหลกตามตลอดไม่รอดหาย
ติดตลาดอยู่ตลอดรอดสบาย
พ่อค้าขายตระหนกตื่นตลอดวัน
ตลกติดตามตลอดในตลาด
จ่ายตลาดตกทุกข์ไม่สุขสรร
เจ้าตลาดอกตรมตลาดตัน
ตลกฝันเผาตลอดตลาดวาย.@
-ขอทานในตลาด น่าสงสาร..แต่ในอีกหนึ่งมุม เจ้าของตลาดก็น่าสงสารไม่แพ้กัน..
เช่นเดียวกันการมองปัญหาต่างๆ มิอาจตัดสินใจได้โดยง่าย...
23 พฤษภาคม 2547 21:07 น.
ผู้เฒ่า
แค่เขียนกลอนดูดีกวีหรือ
ใครยกถือยึดแต่งตำแหน่งให้
ก็ยกยอปอปั้นสรรกันไป
อย่าหลงไหลมืดมัวเป็นตัวตน
อันรูปลักษณ์ของกวีมิมีกรอบ
แล้วแต่ชอบจดจารสมานผล
รูปแบบนั้นวางแลแล้วแต่คน
ในกมลว่ายเวียนก็เขียนไป
จะสั่งสอนวอนว่าเยาวชน
หรือบุคคลยั้งเอื้อนจุดเงื่อนไข
ค่อยค่อยแนะโน้มน้าวให้เข้าใจ
อย่าหลงไหลถือว่า.ข้ากวี
เพราะหลายจิตต่างใจเกินไขกล่าว
ทุกเรื่องราวค่าคนบนศักดิ์ศรี
ต่างเกิดมาร่วมโลกก็โชคดี
ใยมาชี้แบ่งชั้นเป็นขั้นคน
ผมหงอกขาวที่ผ่านกาลวาระ
เป็นวัฏฏะที่ล้วนชวนฉงน
อนิจจังอัตตามาเวียนวน
ไม่อาจพ้นหายไปวัยชรา
เปรียบกระวานฉุนร้อนซ่อนความหมาย
มองคล้ายคล้ายคนที่มีปัญหา
อันกระวานผสมซ้ำยังทำยา
คนนั้นว่าคิดแน่เอาแต่ใจ
จงเสริมสร้างความสุขและผูกพันธ์
กันและกันเขียนฝันอย่าหวั่นไหว
อย่าลืมตัวว่าคนตนคือใคร
ต่างก็ไม่อยู่นานถึงล้านปี.@
ผู้เฒ่าขออีก4-5ปี เพียงพอแล้วกลัวล้านปีมาก
22 พฤษภาคม 2547 20:40 น.
ผู้เฒ่า
สูงร้อยห้าสิบเซ็นคนเห็นขำ
ตัวดำดำหนวดเคราสีเทาถาม
เฒ่าชะแรแก่ชราใครว่างาม
หัวไม่ล้านแต่ตัดเกรียนมิเปลี่ยนทรง
เสื้อผ้าใส่แค่ซักมักไม่เลือก
ปะเป็นเทือกหยิบใส่หลังได้สรง
พุงที่ห้อยย้อยยานขานว่าลง
จะจัดส่งลงประกวดคงชวดชัย
คนเดินดินกินข้าวทุกคราวครั้ง
มิเคยหวังสูงเกินจะเดินไหว
ทุกเรื่องราวร่วมรอยค่อยค่อยไป
และอยู่ใกล้ธรรมะมิละเลย
ร้อยอักษรเรื่องเขียนที่เวียนส่ง
ใจบรรจงจากจิตคิดเฉลย
มิใช่งานเลิศล้ำดั่งคำเปรย
เพียงแค่เอ่ยเรื่องซ้อนที่ซ่อนทรวง
คำกวีมีค่าเกินกว่าคิด
ลิขสิทธิ์เกินไกลกว่าใจหวง
สิ้นลมวายหยุดยั้งเรื่องทั้งปวง
ฤาสร้างบ่วงผูกพันธ์จนวันตาย
เพียงหยิบยื่นห้วงฝันแบ่งกันสุข
ยลประดุจเพื่อนพ้องพี่น้องหมาย
จินตนาการฝันเกินบรรยาย
มิใช่ขายไม่ต้องแย่งแบ่งแบ่งกัน
เขียนไปเถิดความในใจใครจะว่า
ไม่ต้องหารูปแบบมาแนบฝัน
แต่จะให้อ่านเพราะเสนาะพลัน
สิเสกสรรน่าอ่านท่านสุนทร
ผู้ชราใช่กวีศรีภาษา
มีเพียงค่าพึงสดับรับการสอน
งกงกเงิ่นร่อนเร่พเนจร
เขียนบทกลอนส่งฝันร่วมกันชม@
22 พฤษภาคม 2547 13:32 น.
ผู้เฒ่า
....ลมเจ้าเอ๋ยหอบรักฤๅจักหวล
จงพัดทวนกลับไปเถิดใจหนา
สิ้นความฝันสลาย.ลับสายตา
อย่าหวลมาอีกเลยเช่นเคยชม
ลมเอยเจ้าอย่าฝืนกลับคืนฝัน
ถ้อยรำพันหยิบยื่นความขื่นขม
วิญญานไห้รวดร้าวราวระทม
น้ำตาตรมตกในเพราะใจเธอ
ดวงใจข้าโศกตรมเจ้าลมเอ๋ย
จงผ่านเลยพัดไปหัวใจเผลอ
สิ้นสวาทสุขสรรมิฝันเจอ
คำพร่ำเพัอไกลไกลที่ให้กัน
อธิษฐานจิตไหวด้วยใจเศร้า
ขอให้เจ้าลมลวงในห้วงฝัน
มีความรักพบสุขความผูกพันธ์
ในทุกวันหวานชื่นมิคืนคลาย
เปรียบหนังสือหยิบอ่านตอนพานพบ
พออ่านจบหมดกลิ่นสิ้นความหมาย
อักขราลางเลือนเสมือนกราย
ลบรอยหายจำพรากจากสายตา
เจ้าลมลวงมาโลมอย่าโถมใส่
พัดผ่านไปคำหวานที่กานท์หา
เหมือนเติมฟืนใส่ไฟให้ระอา
รอเวลามอดดับไปกับลม
ลมโลมลอบลูบไล้ก็ใช่ชื่น
มิอาจคืนสุขสรรที่สั่งสม
รักรุ่มร้อนร้างลารอยอารมณ์
ใช่ชิดเชยชื่นชมเพราะ..ลมลวง..@
หน้าส่วนตัว
2322
