20 มิถุนายน 2552 14:44 น.
ฝากฝัน
ในราตรีสีเทาดั่งเงาแต้ม
มองจันทร์แจ่มแซมดาวทุกหาวห้วง
สายลมพลิ้วริ้วรื่นชื่นฉ่ำทรวง
สุดแสนหวงห่วงมากยามจากมา
ใจระทมข่มตากว่าจะหลับ
นอนขยับกลับคิดถึงคะนึงหา
ดั่งภาพหลอนชอนไชอยู่ในตา
ทุกครั้งคราลาจากพรากกันไกล
หอมไอดินกลิ่นกรุ่นอรุณสาง
หยดน้ำค้างพร่างพราววับวาวใส
พอฝนโรยโปรยปรายพลันหายไป
ฟากฟ้าไกลไหวหวามงามตะวัน
อยากชวนน้องท่องทุ่งชมรุ้งสวย
หอมระรวยชวยชื่นทุกคืนฝัน
ยลดวงดาวเฝ้าพะนอรอจูบจันทร์
เก็บตะวันปั้นแต่งแบ่งมวลชน
ก้อยเกี่ยวก้อยร้อยฝันสร้างวันใหม่
ปลอบดวงใจให้กล้าฝ่าลมฝน
แม้ย่างก้าวหนาวร้อนกร่อนกมล
จักอดทนค้นคว้าหาทางเดิน
มีหัวใจใดหนอพอร่วมฝัน
หากเชื่อกันมั่นใจไม่ขัดเขิน
เพียงร่วมสุข..ทุกข์มากล้าเผชิญ
อย่าปล่อยเดินเกินก้ำแต่ลำพัง
ในราตรีสีเทาดั่งเงาแต้ม
มองจันทร์แจ่มแซมดาวด้วยวาวหวัง
สายลมพลิ้วริ้วรื่นฟื้นพลัง
คืนฟากฝั่งรังรวงด้วยห่วงใย
ฝากฝัน
๒๐ มิถุนายน ๒๕๕๒
13 มิถุนายน 2552 00:45 น.
ฝากฝัน
....ที่รัก
จำที่พักเพิงผาคราก่อนไหม
ณ สวรรค์ชั้นฟ้าเหนือป่าไพร
คืนแห่งใจไหวหวามท่ามดวงดาว
เรายลหมอกหยอกล้อคลอภูผา
ดั่งธาราลาไหลในลมหนาว
ยามจันทร์ล่องส่องทาบวาบวับวาว
งามอะคร้าวราวสรวงปวงเทวา
ณ วันนี้ที่นั้นยังสั่นหนาว
แต่หมอกขาววาวหายคล้ายหนีหน้า
เหลือเพียงภูดูเหี้ยนดั่งเปลี่ยนตา
ไพรพนาลาหายไร้ร่องรอย
มองภูโล่งโจ่งแจ้งหมดแรงฝัน
ความมุ่งมั่นหวั่นไหวใจถอดถอย
ฤาหมดสิ้นถิ่นงามตามดงดอย
สุดเอ่ยถ้อย ค่อยจากมิอยากดู
นั่งมองตาล้าเศร้าของชาวบ้าน
เกินต่อต้านทานไหวไม่อาจสู้
เขาขนเงินเดินฝ่ามาซื้อภู
แล้วไถลู่ถูเลี่ยนจนเตียนเลิง
นายทุนใหญ่ไหนเลยเคยหวั่นหวาด
เขาด่าสาดกราดก่นเช่นคนเหลิง
ราชการหาญกล้า ด่ากระเจิง
ช่างบันเทิงเริงรมย์ขย่มไพร
นั่งมองภูดูสลอนเป็นลอนคลื่น
ถอนสะอื้นขื่นขมเกินข่มไหว
อนาถนักหนักหนาป่าเมืองไทย
จะมีใครใดหนา.....กล้าสู้ทุน
ฝากฝัน
๑๒ มิถุนายน ๒๕๕๒
5 มิถุนายน 2552 21:01 น.
ฝากฝัน
ณ ลานกว้างกลางวัดจัดให้โล่ง
แล้วยกโถงโรงหนังฝังเก้าเสา
หลังคาจากฟากไผ่สูงไม่เบา
แผ่นไม้เก่าเนาซ้ำย้ำกันพัง
แล้วจัดแจงแต่งข้างทางมะพร้าว
ปอกหยวกยาวขาวเรียบเสียบรูปหนัง
เอาจอขึงดึงรอบแต่งขอบบัง
คณะหนังดังเด่นเห็นแต่ไกล
เหล่าแม่ค้ามารายโต๊ะขายของ
เขาจับจองจ้องหาเข้าท่าไหม
ระยะห่างทางเดินมากเกินไป
จะขายใครไม่รู้ดูให้ดี
หอมลูกชิ้นกลิ่นหลามลามไปทั่ว
เกาลัดคั่วถั่วต้มส้มลูกหยี
ทั้งข้าวตอกดอกไม้หลากหลายมี
ร้องอึงมี่ทีท่าท้าประโคม
พอตกค่ำย่ำยามท่ามจันทร์ส่อง
เสียงโหม่งฆ้องกลองทับฉิ่งฉับโหม
ร่ายซอสีปี่ชวามาประโลม
ใต้กระโจมโคมอังหนังตะลุง
จึ่งจัดแจงแต่งตัวแต่หัวค่ำ
ประแป้งร่ำฉ่ำทั่วตัวหอมฟุ้ง
คอนตราควายลายเรียบเสียบข้างพุง
เดินเอวตุงมุ่งลัดตัดสวนยาง
เสียงปี่ดังวังเวงยิ่งเร่งเท้า
กลัวสาวเจ้าเฝ้าคอยพลอยเมินหมาง
ส่ายตาลอดสอดส่องสองข้างทาง
จนพบนางข้างร้านน้ำตาลเมา
เธอปูเสื่อเผื่อเพียงนั่งเคียงสอง
มิให้ต้องจ้องหนังไปบังเขา
กระซิบรักภักดีมีเพียงเรา
โอ้ตาลเมา..โปรดเห็นเป็นพยาน
เสียงโห่ฮา..หน้าเหลอชะเง้อจ้อง
เจ้ายอดทอง ร้องกลอนสุนทรหวาน
เจ้าเท่งทักดักคอ..พอ..พอ.รำคาญ
ไอ้สันดานหาญกล้าจีบหน้าโรง(หนัง)
เพื่อนนายหนังนั่งแซวเสียแล้วเหวย
ไอ้เกลอเอ๋ยอับอายเขาตายโหง
ฝากตาลเมาเอาให้ที่ท้ายโรง
จึงค่อยโล่งโปร่งใจใครไม่แซว
จนดึกดื่นคืนค่อนตอนหนังเลิก
ตะวันเบิกฤกษ์ส่องฟ้าผ่องแผ้ว
ต้องกรีดยางย่างเท้าก้าวตามแนว
จนเสร็จแล้วแจวหาคว้าที่นอน
คือวิถีชีวาข้าฯบางแง่
มาตีแผ่แลได้ใช่หลอกหลอน
เหล่าคนควนสวนยางทางเมืองคอน
แต่เก่าก่อน...ตอนนี้ไม่มีเลย
ฝากฝัน
๕ มิถุนายน ๒๕๕๒
3 มิถุนายน 2552 15:12 น.
ฝากฝัน
ริ้วเมฆขาวสกาวตาฟ้าหลังฝน
ยิ่งยามยลหยดน้ำฉ่ำพฤกษา
ช่างแวววาวพราวพรั่งดั่งน้ำตา
สุดโหยหากว่าฝืนไปยืนมอง
ช่างไกลแสนแดนดินถิ่นในฝัน
คิดถึงกันวันไหนใจยิ่งหมอง
คราวเมฆคลุ้มฝนคลั่งน้ำหลั่งนอง
เคยประคองสองร่างมิห่างกัน
"ฟ้าหลังฝนคนว่าย่อมฟ้าใส
แต่ไฉนไม่นับสำหรับฉัน
มีแต่หมองครองเศร้าร้าวจาบัลย์
ความสัมพันธ์นั่นถ่างยิ่งห่างไกล
อยากดั้นด้นค้นหาผืนฟ้าเก่า
ไร้สีเทาเงาฝนปนสิ่งไหน
จะเกี่ยวก้อยร้อยทางย่างก้าวไป
ตามหัวใจใฝ่ฝันวันเสรี
มิต้องรอหงอใครไปกล่าวถึง
ใจเป็นหนึ่งซึ้งกันไม่พรั่นหนี
เพียงลมปากยากห้ามปรามวจี
ด้วยเขามีชีวิตผิดกับเรา
ริ้วเมฆขาวพราวตา ฟ้าหลังฝน
คล้ายดั่งด้นพ้นออกซอกภูเขา
มัวหลงวนค้นหาใต้ฟ้าเทา
นอกภูเขาเงาพร่างกระจ่างใจ
ฝากฝัน
๐๓ มิถุนายน ๒๕๕๒
25 พฤษภาคม 2552 22:31 น.
ฝากฝัน
เฝ้ามองฟ้าราตรีคลี่ม่านฝัน
ยิ่งยลจันทร์หวั่นไหวใจคิดถึง
ดวงดาราพร่าเลือนเหมือนรำพึง
ห้วงคำนึงประหนึ่งพ้อว่ารอคอย
ไกลแสนไกลไม่กว่าฟากฟ้ากั้น
ถึงไหวหวั่นมั่นใจไม่ท้อถอย
เก็บความหวังรั้งใจไม่หลุดลอย
จักต้องคอยค่อยประคองรักสองเรา
เห็นดาวน้อยลอยคว้างห่างกลุ่มไหม
มิสุกใสไสวเด่นเช่นอย่างเขา
ช่างเดียวดายคล้ายว่าฟ้าบังเงา
ให้สองเราเนาร้างอยู่ห่างกัน
ยิ่งดึกดื่นรื่นริ้วพลิ้วลมหอม
กลิ่นพะยอมห้อมไพรดั่งในฝัน
ไอหมอกลอยคล้อยเคลื่อนเหมือนม่านควัน
เพียงบังจันทร์นั้นหนาอย่าบังใจ
หยดน้ำค้างพร่างพราวในราวพฤกษ์
ดั่งสำนึกผนึกมั่นมิหวั่นไหว
รักเพื่อรักสลักแน่นสู่แดนไกล
ใจต่อใจไหนเลยเคยห่างกัน
ราตรีกาลผ่านพ้นจนรุ่งสาง
ใจอ้างว้างบางเบาดั่งเงาฝัน
เช่นตะวันผันผายไล่ดวงจันทร์
คงถึงวัน..ฝันจบ..พบความจริง
ฝากฝัน
๒๕ พฤษภาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1693
