27 มกราคม 2551 23:51 น.
ฝากรักฟากฟ้า
เพราะว่ารัก...มีรัก...จึงรักกัน
เพราะว่าฝัน...ถึงรัก....เป็นนักหนา
เพราะว่าใจ...ใฝ่รัก.....เพียงขวัญตา
เพียงเพราะว่า...พี่รัก...ด้วยใจจริง
อย่าห่วงเลยว่าพี่มีใจอื่น
ไม่เคยชื่นชมหญิงใดให้ประวิง
คำทุกคำ...มั่นคง...ซื่อตรงยิ่ง
ทำทุกสิ่ง...เพื่อเจ้า...โปรดเข้าใจ
ด้วยหนทาง...ห่างไกล...ใจแสนห่วง
พี่แสนหวง....เจ้าล้ำเกินคำให้
รักแสนรัก....เกินกว่าที่วางไว้
รักหมดใจ....รักเจ้า...แต่เพียงเดียว
23 มกราคม 2551 23:51 น.
ฝากรักฟากฟ้า
ด้วยใจรัก..รักล้น...จนเกินกล่าว
ฝัน..จะก้าว...ร่วมเรียง...เคียงใจพี่
ทั้งเนื้อนวล...ถนอมไว้ให้...คนดี
รักที่มี...หมดทั้งใจ...ให้พี่ครอง
แม้น...คำพูด..จากใคร...ไม่ให้เกี้ยว
ไม่แลเหลียว..หาใคร..ไม่ใฝ่ปอง
ทั้งดวงใจ...เก็บรักษาไม่เป็นสอง
ไม่สำรอง..เผื่อเหลือ...หรือเผื่อใคร
ขอเพียง..พี่..รักษา...สัญญามั่น
ไม่แปรผัน...ขัดเขี่ย...ให้เสียใจ
น้องเฝ้ารอ...ฝันสร้าง...เส้นทางใหม่
สองเราได้...เคียงกัน...ดังฝัน...รอ...
16 มกราคม 2551 07:46 น.
ฝากรักฟากฟ้า
คัดลายมือ....หงิกงอ...ดินสอหัก
ช่างยากนักต้องเพียรเขียนให้สวย
ค่อยค่อยขีด....ค่อยลากเส้น เน้นมากด้วย
ชีพแทบม้วยไม่สำเร็จไม่เสร็จส่ง
ยังรอดตัวท่องจำพอทำได้
พอหายใจไม่ใจหายคลายพะวง
หลบสายตาลอดแว่นแสนพิศวง
ครูต้องปลงอ่านผิดแต่มั่นใจ
ครูไทยออกครูเลขเข้าต้องเศร้าแล้ว
หูยินแว่วขวับขวับรับเสียงไม้
ทั้งการบ้านสูตรคูณทำวุ่นวาย
ท่องไม่ได้ทำไม่ถูก....ถูกครูตี
แต่ก่อนนี้เพราะคนเรายังโง่อยู่
จึงไม่รู้จักตะวันแสงสุรีย์
ลูกไฟใหญ่บูชาด้วยอัคคี
จนวันนี้เติบโตก็โง่อยู่
เป็นเด็กที่ถูกครูตีทุกวี่วัน
ไม้เรียวนั้นกำชับกำกับรู้
ส่งการบ้านท่องคำศัพท์สูตรคูณคู่
ต้องซ่อนครูสมุดสุดว่างเปล่า
วิชาการย่ำแย่แก้ไม่ไหว
ที่ชอบใจแต่ร้องรำพอทำเนา
รำไม่สวยร้องไม่เพราะเคาะแก้วร้าว
ยังเพียรเฝ้าออกงานการแสดง
กว่าจะจบราวเข็นครกขึ้นภูสูง
ครูทั้งจูงทั้งดึงผลักไม่กักแกล้ง
ครูคงเหนื่อยอยู่ไม่น้อยคอยเติมแต่ง
ศิษย์จึงแกร่งด้วยไม้เรียวในมือครู
แล้ววันนี้ศิษย์ตัวดำได้ทำงาน
หน้ากระดานกับชอล์กขาวราวกับรู้
เอ่ยทุกคำจำได้ให้ติดหู
หันมองดูเหมือนเห็นเป็นตนเอง
เจอเด็กดื้อคือฉันเมื่อวันก่อน
คำครูสอนย้อนวนดั่งด้นเพลง
จึงเข้าใจหัวอกครูผู้เครียดเคร่ง
คิดกลัวเกรงคำสอนมาย้อนรอย
เก็บดอกเข็มหญ้าแพรกดอกมะเขือ
บรรจบเหนือเกศาวาจาร้อย
เทิดพระคุณบุญครูทุกคำถ้อย
ศิษย์ตัวจ้อย.....วันนั้น.....ครู.....วันนี้
25 ธันวาคม 2550 07:38 น.
ฝากรักฟากฟ้า
มองกระจก ยืนดู ...ตู...รึนั่น
ทั้งหน้ามัน ฟันเหยิน เกินออกมา
หัวยังฟู ยุ่งเหยิง กระเซิง...ซ้า...
ยังหางตา ยับย่น ยังทนดู
แก้มก้อตอบ ห่อเหี่ยว เหมือนแม่มด
ปากไม่สด เขียวคล้ำ ดำ..อดสู
เหลือบไปเห็น ผมขาว พราวตาตรู
ไม่สวยหรู ดังใจ ไม่ยอมแก่
อกก้อคล้อย ไหล่เริ่มห่อ คล้ายรอรา
หมดสง่า หาทางเสริม แต่งเติมแน่
พุงก้อยื่น เสนอหน้า หาทางแก้
มีข้อแม้ ไม่อยากวิ่ง จริงจริงเลย
พออ้าปาก เสียงแหบ แกลบเต็มคอ
อยากจะคลอ เพลงหลานโอ๊คซ์ ให้ชื่นเชย
แต่ถูกแบน ริบไมค์ ไม่เหมือนเคย
โอ้...โลกเอ๋ย มาสะกัด กั้นดารา
นี่ปีใหม่ ใกล้เข้ามา ทุกนาที
เพื่อนแนะชี้ ให้อัพ ปรับชะตา
ทุกอย่างสด ยกเว้น สังขารา
ไม่ต้องหา มาเต็มเต็ม แสนสมใจ
ฝากเพื่อนพ้อง ผองมิตร สนิทสนม
อย่ามัวตรม ดูตัว มัวหมองไหม้
ดูแว่บแว่บ ให้เห็น ว่าเป็นใคร
รู้จักใจ ตนเอง เช่นนั้นพอ
จะปีใหม่ วันใหม่ ในไม่ช้า
เห็นตนมา ค่อนชีวิต ผิด...ถูก...ท้อ...
มีน้ำใจ ใสซื่อ หรือเปล่าหนอ
จริงใจต่อ ใครบ้าง หรือ...สร้างภาพ
ดูตนเอง ตอบตนเอง อย่าเกรงใจ
เคยปราศรัย แต่ใจ คอยแช่งสาป
แล้วร้อนเร่า เผาเพื่อน จนเลือดอาบ
ก้อแค่คราบ แค่เปลือก ....ให้เลือกเอา...
แต่งกลอนมา ไม่ได้ มาใส่โทษ
อย่าได้โกรธ เคืองขุ่น ให้วุ่นวาย
แค่แกะเปลือก ให้เห็น แก่นเนื้อใน
แค่ถอดใจ ให้รู้ ดูตัวเรา...
****วันนี้เข้ามาบ้านกลอน แล้วอ่านกลอนของน้องรัน เกิดอยากแต่งขึ้นมามั่ง จะตอบในกลอนน้องก้อเกรงใจ กลัวมีคนเข้าใจผิดเอาไปพูดกันมากมาย เลยมาตั้งกระทู้กลอนเองดีกว่า****
28 พฤศจิกายน 2550 14:04 น.
ฝากรักฟากฟ้า
เสียดาย...ใจ...ที่ต้องมาหลงรัก
เสียดาย...ศักดิ์...สูงส่งดังหงส์เหิน
เสียดาย...ตัว...มัวหลงพะวงเพลิน
เสียดาย...เดิน...ทางผิดคิดโทษใคร
เคยเชื่อมั่นสัญญามาจืดจาง
ต้องมาร้างด้วยคำคนให้หม่นใจ
รักที่มีเคยสนิทเคยชิดใกล้
สิ้นเยื่อใยไม่อาจคืนมาชื่นทรวง
คำเคยบอกว่าแสนดีไม่มีแล้ว
เปรียบดังแก้วร้าวแยกแตกหลุดร่วง
มีแต่รอยชอกช้ำรักหลอกลวง
ไม่อาจทวงหัวใจใครกลับคืน
รักเคยก่อเคยสานมารานร้าว
รักสองเราเคยชื่นชมกลับขมขื่น
รักลอยหลุดเกินฉุดยื้อเกินรื้อฟื้น
ไม่อาจฝืนจึงได้แต่....แค่...เสียดาย
หน้าส่วนตัว
880
Lovers
0 คน เลิฟฝากรักฟากฟ้า
