30 กรกฎาคม 2545 21:47 น.
พนาไพร
.....ชมดอกหญ้าบนฟ้ากว้างช่างเหมาะสม
ปลิวตามลมลอยล่องท่องเวหา
ดอกหญ้าพัดริ่วโรยโปรยดอกมา
อยู่บนฟ้าใครเห็นเป็นสุขใจ
......แต่ลองนึกย้อนมาดอกหญ้านี้
ถ้าไม่มีลมพริ้วคอยปลิวให้
อยู่บนพื้นธรรมดาน่าสวยไหม
คงตอบไม่ดูสลดหมดราคา
30 กรกฎาคม 2545 18:32 น.
พนาไพร
น้ำตาที่ฟ้าหลั่ง ก็เหมือนดังน้ำตาเรา
ดูฟ้าช่างน่าเศร้า คลอเคลียเคล้ากับสายลม
ลมโชยโหยหวนให้ พัดพาใจให้ทุกข์ตรม
โบกพริ้วปลิวทับถม โอ้เจ้าลมมิเห็นใจ
เหมือนเยาะหัวเราะข้า หลั่งน้ำตาลงมาให้
อีกลมก็ถมใส่ พัดพาใจล่องลอยหาย
นั่งมองฟ้าคนเดียว ช่างเปล่าเปลี่ยวและเดียวดาย
มิมีใครเคียงกาย ก็เหมือนตายทั้งยังเป็น
ความรักเวลานี้ กลับไม่มีผู้มองเห็น
คอยรักจักเช้าเย็น ยังไม่เห็นยังไม่มี
เคยให้หัวใจรัก แต่ก็มักไม่เหลือดี
คนรักมักหลีกหนี ชีวิตนี้ช่างหมองมน
ไม่เคยมีรักให้ ทั้งหัวใจเลยปี้ป่น
ทั้งกายแทบวายชนม์ ก็เพราะคนไม่เห็นใจ
โอ้ฟ้าเจ้ายังดี ตรงที่มีลมเคียงใกล้
แต่ข้าน่าเสียใจ ไม่มีใครอยู่เคียงเลย
หน้าส่วนตัว
935
