เศษคน มิใช่คนพิเศษ

พฤหัส กฤษชยรักษ์

ต้องฟันฝ่าพงหนามยามตกงาน
อดเปรี้ยวหวานรัดเข็มขัดประหยัดสุด
เป็นความทุกข์ตามครรลองของมนุษย์
แต่ความรักบริสุทธิ์ยังเทิดทูน

ความรักกลับเล่นกลสับสนนัก
คนเคยภักดิ์จิตใจใกล้เป็นศูนย์
อยากจะปล่อยแยกทางว้างอาดูร
เพื่อเกื้อกูลจึงต้องลาอุราระบม

ขอลาแล้วแก้วตาจำลาจาก
ไม่ดึงเธอลำบากทุกข์ทับถม
น้ำใจงามมอบให้ได้ชื่นชม
จะเก็บบ่มแนบใจไม่ขอลืม

เก็บเอาไว้ส่วนลึกผนึกล้ำ
ได้จดจำหวนคิดให้จิตปลื้ม
อวยพรให้สิ้นเหงาอย่าเศร้าซึม
ให้ด่ำดื่มความสุขทุกวันวาร

นิจจาเอ๋ยความจริงได้ปรากฏ
เรื่องราวรักทั้งหมดถูกพล่าผลาญ
เธอมีคนพิเศษชั่วกาลนาน
สิบสี่ปีพ้นผ่านเราโง่งม

มัวแต่เฝ้าเป็นห่วงเธอเศร้าโศก
เหมือนเปิดโลกเปิดใจได้สาสม
ปล่อยความรักลอยไปในสายลม
เลิกซบซมห่วงหาเลิกอาลัย.