30 เมษายน 2552 16:37 น.
พิมญดา
ขอจับมือเธอหน่อยจะได้ไหม
ยามหัวใจเคว้งคว้างบนทางเหงา
ยามที่ฟ้าหมองหม่นปนสีเทา
ยามที่เราเหนื่อยล้าร่วมฝ่าฟัน
ขอแววตาห่วงใยห่มใจหน่อย
เอาไว้คอยเป็นแรงก้าวเข้าสู่ฝัน
หากวันใดที่เราห่างทางสัมพันธ์
จะเก็บฝันไม่ท้อถอยคอยเธอเคียง
ขอไหล่เธอไว้พิงยามอ่อนล้า
จะหลับตาพิงพักสดับเสียง
ฟังหัวใจของเธอยังร้อยเรียง
มีฉันเพียงคนเดียวยามเปลี่ยวใจ
ขอใจเธอเอาไว้เป็นแรงผลัก
อุปสรรคนับคณาหาหวั่นไหว
พายุฝนจะโหมแรงสักปานใด
หากว่ามีหัวใจมั่นฉันเกินพอ
ขอจับมือเธอกระชับรับไออุ่น
ไว้เป็นทุนหมุนหัวใจไกลกันหนอ
สร้างสะพานข้ามดาวไว้คอยรอ
จับมือก่อแรงใจให้ก้าวเดิน
28 เมษายน 2552 13:11 น.
พิมญดา
เมื่อหัวใจต่างสีที่มัวหม่น
มองผู้คนรอบข้างช่างอดสู
ประเทศชาติกำลังปิดประตู
ก้าวไปสู่ดึกดำบรรพ์อันมืดมน
สีที่วาดระบายคล้ายสีเลือด
มีแต่เปลือกเงินตราพาสับสน
ประเทศชาติถึงคราต้องอับจน
แล้วเหล่าพลเมืองเอือมระอา
จึงกล่าวถ้อยร้อยความตามสังคม
ที่จ่อมจมกับพวกสีที่เลือดบ้า
ประเทศชาติย่อยยับลงกับตา
อยากจะเป็นขี้ข้าประเทศใด
แล้วจะสอนเด็กไทยอย่างไรเล่า
จงทนเถิดพวกเจ้าอย่าหวั่นไหว
เรียนเรื่องสีเกี่ยวการเมืองธิปไตย
อยู่สีไหนให้พ่อแม่แฉฟังที
มีเด็กชายคนหนึ่งจึงเล่าเรื่อง
วาดความฝันจนฟูเฟื่องเรื่องของสี
คุณครูครับเป็นสีเหลืองก็ดูดี
คิดอีกทีขอสีแดง แหล่งเงินทุน
ผมเห็นพ่อใส่เสื้อแดงแล้วแรงฤทธิ์
พ่อมีสิทธิ์ไล่นายกจนว้าวุ่น
พ่อผมบอกมีนายใหญ่ท่านเจือจุน
ต้องตอบแทนบุญคุณหนุนเงินตรา
แม่ของผมสีต่างจากของพ่อ
แม่ร้องขออย่าทำชาติจะบาปหนา
พ่อบอกว่าทนอีกนิดรัฐใหม่มา
แม่ของผมส่ายหน้าผัวบ้าแล้ว
ส่วนตัวผมมองพ่อ-แม่ที่รัก
สงสัยนักใยหาญหักกันนอกแถว
พ่อเล่นกั้นกำแพงไว้เป็นแนว
แล้วลูกแก้วอย่างผมบ่มสีใด
ครูจึงแต้มสีขาววับทับแดงเหลือง
ให้เป็นเรื่องสีงามตามวิสัย
แต่ละสีนี่คือสื่อความนัย
สักวันคงเข้าใจให้พากเพียร
......นั่นสินะ..สีแห่งน้ำใจไทยหายไปไหนหมด.....
25 เมษายน 2552 17:30 น.
พิมญดา
เมื่อวันที่เธอเลือกเดินไปจากฉัน
เหตุผลมันง่ายง่ายเธอเลือกเขา
ทิ้งฉันบนรักร้างระหว่างเรา
เหลือเพียงเงาแสนเจ็บเก็บในใจ
พอวันนี้ไม่มีใครใยถึงกลับ
อยากให้ฉันรอรับกลับคืนใหม่
ฉันคนเก่าไม่บ้าพอขอเข้าใจ
ทำฉันไว้แสบนักรักร้าวราน
ฉันไม่บ้าจะกลับไปรักเธออีก
ใจมันฉีกยับเยินเกินประสาน
อย่ามาฝืนความรู้สึกผนึกนาน
พอผันผ่านเริ่มชาชินสิ้นรักคลาย
ไม่ใช่เธอไม่เคยเจ็บคงรู้สึก
กว่าจะแกร่งจิตสำนึกแทบสลาย
อย่ากลับมาทำให้ฉันใจด้านตาย
คงไม่ง่ายเสียรู้เธอเพ้ออีกครา
หากกลับมาคงกังวลจนต้องทุกข์
เธอสนุกหรือไรใครปวดปร่า
ในเมื่อเธอเลือกที่จะจากลา
ลืมสัญญา..ง่ายดาย..อย่าหมายคืน..
24 เมษายน 2552 15:17 น.
พิมญดา
เมื่อความรักจับไม่ได้คล้ายล่องหน
ก็ยังหลงวังวนของความรัก
เพราะหัวใจยากนักจะหาญหัก
ยังต้องการความรักอยู่ร่ำไป
ยามรักหวานปานน้ำผึ้งดื่มแสงจันทร์
ทิวาวันสราญรมย์โลกสดใส
หวานน้ำตาลฤาจะเท่าหวานหัวใจ
ยามรักไร้อุปสรรครักหอมนวล
ยามรักร้างห่างเหินเผชิญโศก
เปรียบทั้งโลกดับมืดร่ำโหยหวน
ยามจะกินจะนอนร้องคร่ำครวญ
ใจรัญจวนจะขาดแล้วมิแคล้วตรม
เมื่อความรักพูดบ่อยบ่อยร้อยไม่เชื่อ
ฟังน่าเบื่อเพราะนานไปใจก็ขม
อันหวานลิ้นหรือจะทันอันคารม
ใจเขาบ่มด้วยแผนร้ายทำลายทรวง
เมื่อรักมาพาทุกข์แนบมาด้วย
เหมือนคนป่วยต้องคู่หมอพอหายห่วง
พอหายขาดไม่ขยาดโรครักลวง
ยังติดบ่วงเล่ห์รักชักชอบกล...
23 เมษายน 2552 10:50 น.
พิมญดา
ถึงจะสิ้นวิญญาณสักกี่ครั้ง
จะขอฝังหัวใจไปทุกภพ
เพราะความรักของฉันไม่รู้จบ
ขอพานพบรักเธอตลอดไป
ฟ้าจะมืดสลัวทั่วฟ้าหม่น
ก็จะทนเพราะมีเธอไม่หวั่นไหว
เพียงเธอยิ้มหยิบยื่นกำลังใจ
หวานละไมอุ่นละมุนกรุ่นถึงทรวง
ไม่ได้ชิดขอเพียงได้ชื่นชม
ไม่ได้สมขอแววตาที่ห่วงหวง
ไม่ได้แคร์ก็ขอแค่ได้เดินควง
จะไม่ท้วงเพราะว่ารักรักเพียงเธอ
วานสายลมห่มใจให้คนดี
อักษรศรีบรรจงถ้อยร้อยเสนอ
รักรักรัก ยิ่งนัก รักละเมอ
สิทธิ์ที่เผลอหวังอิงแอบแนบชิดกาย
เพราะว่ารักของฉันไม่รู้ดับ
คงประทับเสน่หามิห่างหาย
แม้โลกแตกแหลกลาญยังมิคราย
ร่างสลายตามทุกชาติมิพลาดเอย
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
2017
