14 มีนาคม 2552 17:40 น.

..นิทานเรื่อง..นกแก้วจอมซน....

พิมญดา

นิทานสอนใจ
         ..นกแก้วจอมซน..



กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ มีนกแก้วตัวหนึ่งน่ารักช่างพูดช่างเจรจา ชอบร้องเพลง ไปตามเรื่องราวด้วยความที่รักที่จะเจรจาและเสียงเพลง บรรเลงอักษร ไปตามเรื่องราวที่นกแก้วได้เจอะเจอมา จนมีบรรดาเพื่อนๆในป่าใหญ่ชื่นชอบ และรักที่จะฟังนกแก้วพูด ร้องเพลง ไปตามเรื่องราวในแต่ละวัน อย่างปกติสุข จนกระทั่งวันหนึ่ง.ได้มีโคแก่ ตัวหนึ่งได้เดินทางเข้ามาในป่าใหญ่แห่งนี้  นกแก้วก็ยังพาทีพูดคุยตามนิสัยนกช่างพูด ช่างเจรจาทักทายเป็นกัลยาณมิตร ในฐานะเป็นเจ้าบ้านที่ดี  
	โคแก่ตัวนี้นั่งมองนกแก้วตาปรือด้วยความชื่นชอบนกแก้วช่างพูด เหมือนดั่งสมาชิกในป่าใหญ่ และ แล้วปฏิบัติการของโคแก่ก็เริ่มขึ้น  โดยการเลียนเสียงนกแก้ว ไม่ว่านกแก้วจะพูดอะไรโคแก่ตัวนี้ก็พูดตามแทบทุกถ้อยอักษร จนสมาชิกในป่าใหญ่และป่าใกล้เคียง เริ่มเข้ามาเชียร์ด้วยความสนุก นกแก้วเริ่มสงสัยว่า โคแก่ไร้ตัวตนตัวนี้ชื่ออะไร และแล้วโคแก่ตัวนี้ ก็ได้ส่งสารมาให้นกแก้ว อาศัยอยู่ในป่าแถบชายเมือง สวยงามแห่งหนึ่ง มีอาชีพเป็นโคที่คึกคะนองแม้จะอายุมากแล้ว (จริงๆโคอายุเท่านี้ต้องไปวัดไปวาได้แล้ว) อยากจะเลี้ยงดูนกแก้ว สงสารนกแก้วจับใจ  เพราะบางทีนกแก้วก็ร้องเพลงสนุกสนาน ร้องเพลงเศร้านกแก้วก็เศร้าจนคนสงสาร ชีวิตอะไรจะเศร้ามากมายเช่นนั้น  นกแก้วเริ่มมองโคแก่ด้วยความสงสารโดยไม่มีพื้นฐานที่จะรักโคแก่อย่างชู้สาว เป็นไปไม่ได้ในเมื่อนกแก้วคือนกแก้ว โคแก่คือโคแก่  จะรักกันได้อย่างไร ในเมื่อนกแก้วรู้ว่า ในป่าใหญ่ของโคแก่ มีแม่โคและลูกโคอีก2ตัว ที่อยู่ข้างหลัง  นกแก้วขอความสัมพันธ์แค่เพื่อนเท่านั้น	นกแก้วพูดยังคงร้องรำทำเพลงเป็นปกติสุขภายใจป่าของตัวเองกับสมาชิกภายในบ้านด้วยความอึดอัด
ทุกครั้งที่มีการเลียนเสียงนกแก้ว โคแก่ก็จะเลียนเสียงแบบละลาบละล้วง จนถึงการจับเนื้อต้องตัวกันโดยที่คนทั่วไปคิดว่า นกแก้วกับโคแก่ มีอะไรกันภายนอกป่าแล้ว ตอนนี้นกแก้วพูดติดขัด อึดอัดมาก ขอร้องให้เพลาๆการเลียนแบบ อย่าเรียกที่รัก หรือแม้แต่การกอดจูบลูบแก้มอะไรปานนั้น โคแก่รับปากแต่ไม่หยุด  ยังคงเลียนเสียงเรื่อยไป เพื่อนๆที่รู้จักนกแก้วเริ่มอึกอัดตาม มีการต่อว่า ทำไมโคแก่ไม่ให้เกรียติ นกแก้ว มันมากไปแล้ว นกแก้วได้แต่รับฟังแต่พูดไม่ออกว่าได้ขอร้องแล้ว แต่โคแก่ ไม่หยุดยังคงเลียนเสียงนกแก้ว(ข้อนี้นกแก้วผิดเองที่ไม่เข้มแข็งตัดบทเสียแต่ทีแรก อาจเพราะสงสารโคแก่ที่ น่าสงสารชอบเล่าเรื่องที่แม่โคทารุณกรรมทางบ้านให้ฟัง)
	 
	นกแก้วยังคงเจรจาพาทีอยู่มนป่าใหญ่แห่งนั้นด้วยความอึดอัดบางทีจะร้องเพลงทีก็คิดไปหลายวันร้องไม่ออก ร้องออกไปก็คงมีคนเลียนเสียงพูด นานวันเข้า ก็มีเรื่องจนได้  โดยมีสุภาพสตรีแกะขาวฝูงหนึ่ง ได้เข้ามาเป็นแฟนคลับของโคแก่ ว่ารักมั่นคง หาไม่ได้แล้วโคสมัยนี้จะรักมั่นคง เหมือนโคแก่  มีสุภาพสตรีแกะขาวให้ท่าโคแก่จนน่าเกลียดก็มี นกแก้วเชื่อว่า ลูกแกะตัวเล็กๆ ในป่าใหญ่ก็มาก มาเห็นท่าทีสตรีที่ให้ท่าโคแก่ คงไม่ดีแน่  หมดความเป็นสุภาพชน ปัญญาชนไปในทันที  
 
	เรื่องของโคแก่บานปลายภายในป่าใหญ่ มีแกะขาวสตรีหลายตัวพยายามกลางอากาศ ให้ท่าโคแก่มอบรักให้โคแก่แม้ต่างวัยยังไงก็จะรัก นกแก้วกลายเป็นเป้าให้โจมตี) ไปแจรจาพาทีกับใครดั่งเคยมี ไม่ได้แล้วครานี้โดนหนักกว่าเดิม ตั้งกระทู้ว่ากันนกแก้วหลายใจ บ้างนกแก้วไม่จริงใจบ้าง นกแก้วออกอาการ งง ! มากมาย คิดกันไปได้อย่างไร นั่นมัน !สามีชาวบ้านนะ  นกแก้วยอมเสียมารยาทนอกจอ (โดยการออกอาการยิ้มหยามเหยียดแกะขาวบางตัวที่ให้ท่าโคแก่ โดยคิดว่าตัวเอง ขาดความรักมากมายขนาดต้องขอใครสักคนหรือ) ปกตินิสัยของนกแก้วมักยอมแพ้คนดีอยู่แล้ว และเจรจาโดยมีมิตรภาพตราบสิ้นดินฟ้า  
        นกแก้วได้รู้ว่าได้ทำความรำคาญให้สมาชิกในบ้านจึงออกมาได้มาเจอบ้านหลังหนึ่ง มีพลัง ของ ปัญญาชนอยู่เต็มเปี่ยม  คงพอจะให้โคแก่ได้อาศัยไม่ไปยุ่งยากที่ป่าใหญ่ แห่งนั้น   แล้วนกแก้วก็คงไป อยู่ในป่าดั่งเดิม แต่ผิดคาด นกแก้วได้รู้จัก สมาชิกบ้านแห่งนี้หลายท่านจากภูมิความรู้ ที่นำเสนอ รวมทั้งแกะน้อยสีทองตัวหนึ่ง  น่ารัก เก่ง รอบรู้ไปทุกเรื่อง มีวุฒิการศึกษา ความกลัวว่าแกะสีทองจะได้รับอิทธิพลในความไม่รู้ เท่าทัน ของใครบางคน จนทำให้เกิดกรณีแบบนี้ขึ้นมา  ปรึกษาหลายท่าน จะทำอย่างไรดี สุดท้าย ก็ต้องกลับมา สายไปเสียแล้ว นกแก้วมาสายไปแล้วจริงๆ ..แล้วแต่จะเข้าใจกันนะคะว่าทำไมและทำไม...นกแก้วบินของมันรำพึงกับตัวเอง.เบาเบาว่า..มันเป็นเช่นนั้นเอง.. แล้วสัญญากับตัวเองว่าจะไม่บินกลับไปที่นั่นอีก

ประสบการณ์ครั้งนี้นกแก้วได้อะไรกลับมาบ้าง

นกแก้วได้เจอ..เพื่อนผู้ร่วมทุกข์..แม้จะเจรจาไม่กี่วัน..เขาก็รู้ว่านกแก้วพูดจริงและเชื่อมั่นในเพื่อน
นกแก้วได้เจอ..เวปบอรด์ของสื่อที่ใหญ่..แต่ไร้ความยุติธรรมในการแก้ปัญหา..นิทานเรื่องนี้คือความจริง  แต่เลือกที่จะปิดหูปิดตาผู้ที่อยากรู้ต้นสายปลายเหตุ..น่าเวทนาเวปบอร์ดแห่งนี้...ไม่น่าจะอยู่ในแวดวงการศึกษาเลย...
นกแก้วได้เรียนรู้ว่า..สังคมนอกบ้านกลอนน่ากลัวเหลือเกิน..ยามบินโดดเดี่ยวมันเคว้งคว้าง พายุฝนที่โหมกระหน่ำ บีกของนกแก้วแทบต้านทานไม่ไหว ขอซุกปีกอยู่ในบ้านอันอบอุ่นดีกว่า
นกแก้วได้เรียนรู้ว่า...หน้ากากของคนที่ได้ชื่อว่า..ผู้มีสติปัญญาด้อยค่าเหลือกำลังยามมีความหลงในอัตตา  เลยได้แต่รำพึง..มันเป็นเช่นนั้นเอง
นกแก้วประทับใจคอมเม้นของท่านหนึ่ง..บอกนกแก้วว่า


	ทุกเรื่องราวมีที่มาเสมอ 
	เราเชื่อมั่นตัวเรา...เราเชื่อมั่นในเพื่อน 
	กาลเวลา..จะช่วยพิสูจน์การกระทำของคน 
	ภาพที่มองเห็นบางครั้งไม่สามารถอธิบายได้ 
	คนบางคนเราใช้เวลาชั่วชีวิตในการอ่าน ยังอ่านไม่ออก 
	หนังสือบางเล่มอ่านจบหลายรอบ..ยังตีความไม่ได้.. 
	นับประสาอะไรล่ะเพื่อน  กับผู้คนและเรื่องราวในโลกไซเบอร์ 
	อย่างที่เคยบอก..ปิดจอ ปิดใจ..อย่าเอาเรื่องไร้สาระมาบั่นทอนตัวเอง  
	รักนะ....แล้วเจอกันค่ะ 



นกแก้วได้แต่รำพึงว่า..นั่นสิหนังสือหน้านี้มีราคาแพงเหลือเกิน..หน้าของนิทานสอนใจจากโคแก่แกะสีทอง..........ของเวปบอร์ด..ปัญญาชน..รู้ไหมนิทานเรื่องนี้สำคัญมากจนเวปที่นั่นต้องปิดบล็อกนิทานหน้านี้ด้วยว่าคนของตัวเองจะเสียหาย.โดยที่เจ้าของบล็อกไม่ได้ลบ...สงสารสถาบันที่ให้การสนับสนุนเวปนี้เสียเหลือเกิน...				
ไม่มีข้อความส่งถึงพิมญดา