15 เมษายน 2552 11:19 น.
พิมพ์แก้ว
มาซิมาเชิญใครมามาทำร้าย
มาทำลายหัวใจฉันให้ป่นปี้
มีหัวใจแหลกสลายมาเชิญย่ำยี
ให้สิ้นดีไม่มีเหลือเลือดเนื้อปน
มาเชิญมาหัวใจช้ำมาแล้วจ้า
ประกาศหาคนทำลายไม่สับสน
ใครอยากมามาไวไวอย่าวกวน
เพียงใครสนใจเชิญมามาทำลาย
ประกาศเชิญทำลายใจให้ป่นปี้
ใครเห็นดีเอาไปเผาให้สลาย
อย่าหลงเหลือแม้แต่เศษซากหัวใจ
ให้จางหายยิ่งกว่าผงธุลีดิน
31 มีนาคม 2552 19:39 น.
พิมพ์แก้ว
โปรดเมตตาฉันด้วยเถิดเกิดเป็นสัตว์
อัตคัตถิ่นอาศัยไร้อาหาร
แหล่งเคยอยู่อู่เคยมีถูกรุกราน
ถูกสังหารด้วยน้ำใจใครกันทำ
ถูกบุกรุกผืนแผ่นดินถิ่นเคยอยู่
ไม่อาจสู้หากพลั้งพลาดอาจถลำ
ถูกเข่นฆ่าจากฝีมือคนระยำ
คนไม่กลัวเกรงบาปกรรมทำได้ลง
เกิดเป็นสัตว์เคยยิ่งใหญ่ในไพรป่า
สุขหนักหนาอิสระดังประสงค์
อยู่พร้อมหน้าเพื่อนพี่มาพาเดินดง
บัดนี้คงหลงเหลือเพียงเป็นตำนาน
สัตว์น้อยใหญ่ในป่าอุรากลุ้ม
ทุกข์ท้อรุมสุมหนักยากสืบสาน
ถิ่นผืนป่าอาณาจักรมากมีมาร
จ้องล้างผลาญแผ่นดินเกิดตะเพิดเรา
จะให้ไปอยู่ที่ไหนใครช่วยบอก
เกิดเป็นสัตว์ไม่รู้หรอกด้วยโง่เขลา
เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตบนโลกเรา
ที่อาศัยอยู่ป่าเขาเท่านั้นเอง
ขออ้อนวอนเพื่อนมนุษย์สุดประเสริฐ
หยุดเสียเถืดเลิกความคิดจิตข่มเหง
สงสารเพื่อนที่อยู่ป่าถูกล่าเล็ง
เหตุเพราะเร่งขยายเมืองเรื่องทำกิน
เราเป็นสัตว์อยู่ในป่าคราไร้ป่า
จะไปอยู่ที่ใดหว่าน่าถวิล
ป่าถูกรุกสัตว์ถูกล่าเป็นอาจิณ
คงหมดสิ้นแผ่นดินป่าเหมือนฆ่าเรา
30 มีนาคม 2552 01:20 น.
พิมพ์แก้ว
อยากเป็นคนถูกเลือกคนถูกรัก
คงสุขนักรักคงสมอารมณ์หมาย
มีคนรักคอยเคียงข้างบนทางไกล
คงไม่ต้องทนรอใครเมื่อไรมา
ไม่ต้องทนเหว่ว้าน้ำตาตก
ไม่ต้องทนช้ำโศกโลกเหว่ว้า
ไม่ต้องทนรอเศษใจใครให้มา
ไม่ต้องทนซับน้ำตาให้ตัวเอง
ไม่ต้องทนนึกภาพเขาอยู่ที่ไหน
ไม่ต้องทนให้หัวใจถูกข่มเหง
ไม่ต้องทนอยู่อ้างว้างเงียบวังเวง
ไม่ต้องนอนกอดตัวเองปวดร้าวใจ
อยากเป็นคนถูกเลือกคนถูกรัก
คำ "อกหัก" คงไม่มีซิใช่ไหม
ทุกค่ำเช้าคงคอยเฝ้าเคล้าเคียงกาย
ทุกวันไปมีสายรักถักทอเติม
อยากเป็นคนถูกเลือกคนถูกรัก
คงมากนักศักดิ์ศรีศิริเสริม
คงเคียงข้างสานรักก่อต่อทุนเดิม
สร้างครอบครัวลูกน้อยเสริมเพิ่มสัมพันธ์
ไม่อยากเป็นคนคอยรอขอทานรัก
เหมือนหัวใจเหมือนความรักถูกหักหาญ
มีรักให้เพียงชั่วคราวเขาเจือจาน
ความผูกพันไม่มีให้ใจระทม
หัวใจเราไร้ค่ามากนักหรือ
ยามต้องถือมอบให้ใครจึงด่าถ่ม
ให้มาแค่ความหวังเพียงลมลม
สุดท้ายตรมขมขื่นกลืนน้ำตา
อยากเป็นคนถูกเลือกคนถูกรัก
คงสุขนักทุกวันคืนชื่นหรรษา
ไม่อยากเป็นเหมือนส่วนเกินที่เชิญมา
ให้เป็นแค่คนไร้ค่าน่าอับอาย
อยากเป็นคนถูกเลือกคนถูกรัก
คงอุ่นอิ่มภาษารักอันหลากหลาย
คำว่ารัก คำว่าหวง คำห่วงใย
ยามห่างไกลฝากคิดถึงซึ้งทุกวัน
21 มีนาคม 2552 17:39 น.
พิมพ์แก้ว
กรุ่นไอดินกลิ่นไอฝนหล่นสู่พื้น
นำความชื้นคืนสู่ใจไม่จางหาย
เย็นฝนพรำพร่างพรูลู่โปรยปราย
มาเป็นสายธาราใสให้ชุ่มเย็น
สายฝนรินสู่ถิ่นไกลใจเมืองหลวง
ให้ใจห่วงหวั่นไหวในทุกข์เข็ญ
จำจากบ้านมาหางานด้วยจำเป็น
หวังมองเห็นเงาความฝันช่างแสนไกล
สายฝนรินสู่ถิ่นไกลในเมืองหลวง
ใจยังห่วงถิ่นท้องนาเคยอาศัย
หวังสายฝนร่วงลงมาสู่ป่าไพร
คงช่วยให้พฤกษาเหี่ยวเขียวขจี
หอมกลิ่นดินเคล้ากลิ่นไอในหยาดฝน
คล้ายเวย์มนต์สะกดใจไม่ผ่องศรี
คึดฮอดบ่าวชาวอีสานยอดชีวี
คงป่านนี้คึดฮอดใครยามไกลมา
หอมฮีนฮีนกลิ่นไอดินสิ้นหยาดฝน
ใครต้องทนเหงาใจในเมืองหนา
บ้างโชคดีมีงานทำได้เงินมา
อีกกี่คนต้องอัปราคราไร้งาน
ฉันก็เป็นอีกหนึ่งคนที่จนอับ
ต้องอาภัพกับภาพฝันอันแสนหวาน
หวังเข้ามาหางานทำตามต้องการ
ความหวังพลันดับลงตรงตกงาน
สิ้นฝนรินหอมกลิ่นดินดังสิ้นหวัง
คงหันหลังสู่บ้านเดิมเติมความฝัน
ท้องทุ่งนาวัวควายเคยผูกพัน
อีกไม่นานคงกลับไปสู่ไร่นา
19 มีนาคม 2552 18:13 น.
พิมพ์แก้ว
อยากบอกว่าที่ผ่านมาเธอไม่ผิด
แม้จะเคยใกล้ชิดไม่ถือสา
ไม่ใช่ความผิดเธอเลยที่ผ่านมา
เป็นความผิดฉันเองหนารับคนเดียว
ที่ผ่านมาฉันเคยเจ็บระทดท้อ
ผิดหวังต่อก่อรักใครไม่แลเหลียว
จมเจ็บช้ำอกระกำอยู่แดเดียว
บนทางเปลี่ยวหวังรอใครได้พบเจอ
เมื่อเธอผ่านมาพบประสบทัก
เหมือนเจอรักครั้งใหม่ใจจึงเผลอ
คนที่รอคอยมานั่นคือเธอ
ช่วยเสนอรักสนองประคองใจ
แต่วันนี้รู้ความจริงสิ่งปกปิด
ใจมืดมิดผิดหวังซ้ำน้ำตาไหล
แผลใหม่เก่าคอยซ้ำเติมเสริมอาลัย
ให้หัวใจจ่อมจมซมซานจริง
ไม่เป็นไรไม่โกรธโทษเธอหรอก
ใช่ตั้งใจปลิ้นปลอกหลอกใจหญิง
อาจเป็นเพราะเธอสงสารหรือรักจริง
ใช่อยากให้ฉันจมดิ่งในโลกันต์
เข้าใจดีเรื่องรักเราไปไม่ได้
ไม่เป็นไรไม่โทษเธอให้โศกศัลย์
ยังซึ้งในเยื่อใยเคยผูกพัน
ความรู้สึกของเธอนั้นฉันรู้ดี
ถึงแม้เธอไม่ผ่านมาเวลานั้น
คงมีฉันกับใครเขาอยู่ที่นี่
และวันนั้นฉันคงเจ็บ-เศร้าอยู่ดี
ไม่เป็นไรหรอกคนดีที่ผ่านมา
ไม่ต้องห่วงหัวใจของฉันดอก
ไม่ต้องห่วงไม่ต้องหลอกจะโทรหา
ไม่ต้องห่วงฉันชอกช้ำจนชินชา
ไม่ต้องห่วงนะ ฉันอยู่ได้ใจจะทน
T_T
หน้าส่วนตัว
2006
