25 มีนาคม 2547 12:30 น.

นับดาวในเดือนแรม

พิราบสีขาว

คืนนี้คืนไหนดาวแจ่มแอร่มตา        ชวนแก้วตาหวานใจนั่งนับดาว
ดาวสวย ฟ้าใสในคืนสุก สกาว          แวมวาว วามวับกระจับในดวงตา

ด้วยรักใจประสานให้เป็นหนึ่ง           และคิดถึงเปรียบซึ่งแสงจันทรา
เวลาเหงาเปล่าเปลี่ยวในอุรา              ให้ท้องฟ้าเป็นเพื่อนย้ำเตือนใจ

อยากให้แสงดาวเป็นสื่อผูกรัก           อยากมีคนน่ารักแนบชิดเคียงใกล้
อยากให้เขาคนนั้นไม่จากไป             เหมือนฟ้าใสที่ไร้ในแสงดาว

คำสัญญาต่อฟ้าใต้แสงจันทร์             คำยึดมั่นในคืนค่ำแพรวพราว
เปรียบความรักสัญญากระดาษขาว     ไม่ยืนยาวเปลี่ยนไปในเวลา

เหมือนคืนเหงาซึมเศร้าไร้แสงดาว      ขาดแสงพราวขาวระยับประดับฟ้า
คืนเดือนดับลาลับไม่กลับมา               ขวัญชีวาคงหลับไม่นับดาว				
17 ตุลาคม 2546 13:41 น.

คืนที่ฟ้าไร้ดาว....

พิราบสีขาว

@คืนนี้เหงาเฝ้าชมดาวและแลเดือน
คืนนี้จันทร์เจือนเลือนลาลับ
คืนนี้ฟ้าเหงาดั่งคืนเดือนดาวดับ
คืนนี้จะหลับลับสิ้นและเดือนดาว
คืนนี้หนาวเปรียวใจให้สะท้อน
คืนนี้จะนอนแห่งใดให้คลายหนาว
คืนนี้ไม่มีเพือนเหมือนเดือนขาดดาว
คืนนี้ป่าวเปรียวใจไม่มีเธอ@				
15 ตุลาคม 2546 08:48 น.

ด้วยรักและคิดถึง

พิราบสีขาว

ด้วยรัก :  ถ้อยคำที่สั้นใช้คำไม่เยิ่นเย้อ
               ใจฉันนั้นละเมอเพ้อฝันไป
                ด้วยคำซึ้งที่ซึ่งถึงห่วงใย
                ว่ารักกันไหมทำไมไม่เฉลย
                เคยได้ยินคำรักมามากกว่าหนึ่งครั้ง
                แต่ก็ยังไม่พอใจจะได้เลย
                อยากได้ยินอีกครั้งวานเธอช่วยเอื้อนเอ่ย
                บอกว่ารักมาเลยอย่านิ่งเฉยไป
                เพียงคำเดียวเอ่ยไปให้แถลง
                ให้รู้แจงแห่งใจให้ก้าวใหม่
                 คำว่ารักมีค่าพาสดใส
                 ไม่หมองใจเหมือนเธอใกล้ทุกเวลา
ด้วยคิดถึง : คิดถึง  คิดถึง  คะนึงในความรัก
                  คิดถึงนักดวงใจเจ้ายอดยา
                  อยากอยู่ใกล้ด้วยใจอันเหว่ว้า
                  คอยห่วงหาเคะนึงคิดถึงเธอ
                  ด้วยรักมันประกอบกับคิดถึง
                  ดวงใจหนึ่งผูกพันเป็นหนักหนา
                  อยากอยู่ใกล้แม่ยอดดวงชีวา
                  ยิ่งเวลาอยู่ห่างเว้งว่างใจ
                  อยากมีใครคอยส่งความคิดถึง
                  ให้ทราบซึ้งถึงหนึ่งไม่มีสอง
                  ยามสุขเศร้าเหงาใจช่วยประคอง
                  ยามเธอหมองลองคิดถึงกัน(ฉันและเธอ)				
13 ตุลาคม 2546 16:35 น.

@ธรรมกรรม@

พิราบสีขาว

@@@สายฝนสากกระจายเป็นสายหมอก
ลำน้ำธารละลอกเป็นเกียววน
สับสนในใจใครเล่าจะหลุดพ้น
ด้วยแยบกลกิเลศที่หมองมัว
ผิดชอบชั่วดีเราก็ต่างรู้
แต่เพื่ออยู่มีชีวิตจึงคิดชั่ว
หาหนทางชีวิตที่พันพัว
ไม่พ้นแรงยั้วกิเลศเข้าครอบงำ
ด้วยแรงธรรมเข้าค้ำยังไม่พอ
เร่งสานต่อความดีมีอุปภัมภ์
อีกไม่นานผลบุญคงช่วยชี้นำ
ให้เวรกรรมหมดไปในเบื้องหน้า@@@				
13 ตุลาคม 2546 16:11 น.

รากหญ้า

พิราบสีขาว

@@มีค่าน้อยเพียงพืชที่คลุมดิน
แผ่ทั่วปฐพินอยู่ทั่วไปได้
ไร้ค่ายิ่งในสายตาใครต่อใคร
ไม่เหมือนไม้ที่ผลิดอกและออกผล
เดินเหยียบย้ำข้ามไปไม่เคยช้ำ
ไร้ถอยคำยินยอจากผู้คน
เปรียบต้นไม้ไร้ค่าที่อับจน
อยู่ได้ด้วยฝนไม่มีคนดูแล
ด้วยรากน้อยชอนไชเป็นแขนง
ด้วยแรงเกาะโอบพื้นฝืนกระแส
หน้าดินพังมีใครบ้างคอยดูแล
คงมีเพียงแต่รากหญ้ารักษาดิน@@				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพิราบสีขาว
Lovings  พิราบสีขาว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพิราบสีขาว
Lovings  พิราบสีขาว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟพิราบสีขาว
Lovings  พิราบสีขาว เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงพิราบสีขาว