30 มีนาคม 2547 09:10 น.

ดาวเหงา

พี่ดอกแก้ว

ฝากหัวใจไว้กับใจใครคนหนึ่ง
สลักตรึงมอบไว้ให้นานแล้ว
ทุกความหวังความฝันอันวาวแวว
มอบให้แล้วแก่ใจนั้นมั่นมิคลาย

กลายกลับกาลผ่านเวลามาเพียงช่วง
ใจอีกดวงตัดรักหักสลาย
ลืมความหลังครั้งหวานซ่านละลาย
คำสุดท้ายคือคำว่าอำลา

พาร่างกายคล้ายซากฝากรำพัน
เหม่อมองจันทร์แสลงใจให้ครวญหา
ภาพอดีตกรีดกาลผ่านวิญญา
เจ็บเกินกล่าววาจากับใครใคร

ใจครวญคร่ำย้ำใจให้เจ็บลึก
ยิ่งรู้สึกหมองเศร้าเขาผลักไส
พลันแสงดาวดวงน้อยที่อยู่ไกล
กระพริบแสงวาบไหวให้รู้ตัว

แม้นไร้จันทร์เคียงข้างกลางท้องฟ้า
แต่ยังมีดาริกาประดับทั่ว
สูญเสียใจไปเพียงครั้งให้ตั้งตัว
เลิกคิดกลัวอดีตกาลที่ผ่านมา

ฟื้นฟูใจเพียงน้อยค่อยค่อยฟื้น
แล้วหยัดยืนอีกหนทนฟันฝ่า
ใจจักคืนสู่ร่างพร่างวิญญา
จันทร์กลับคืนสู่ฟ้าอย่างงดงาม

26 มีนาคม 2547 00:23 น.

ความมุ่งหมาย

พี่ดอกแก้ว

สายน้ำในหัวใจไหลหลากสาย
มุ่งความหมายผลิทาง...อย่างหมายมุ่ง
ปรุงใจให้คิดชอบเพื่อปลอบปรุง
คลายความฟุ้งเพ้อฝันผันโทษคลาย

หวังผู้คนเคียงข้าง...ไม่ร้างหวัง
หมายให้ฝังรากหยั่งรั้งเป้าหมาย
วายจากโทสะเผาให้วอดวาย
เบาสบายใจตนหนทางเบา

ถือความรักสามัคคีมียึดถือ
เผาความดื้ออวดดี...รี่เร่งเผา
เนาว์ด้วยสุขสมานฉันท์อันนานเนาว์
ใจกลมเกลียวเหลียวเข้ากระชับใจ

เกี่ยวข้องกันฉันน้องพี่ที่ข้องเกี่ยว
ใฝ่ใจเหลียวเอื้อเฟื้อเกื้อฝันใฝ่
ไกลจากความหมองหมางร้างราไกล
ยามป่วยไข้...ช่วยเหลือทุกเมื่อยาม

ปองชะโลมน้ำใจด้วยหมายปอง
หลามวจีปรองดองจนล้นหลาม
ตามชำระรอยแยกแตกติดตาม
เติมความงาม...ให้ทุกคนอดทนเติม

สมานใจให้รักกันมั่นสมาน
เสริมสะพานระหว่างศิษย์...คิดสร้างเสริม
เจิมเมตตามารยาทสาดสายเจิม
พูนเผดิมให้ทำดีมีเพิ่มพูน

เหนื่อยเพียงไหนไม่ท้อพ้อว่าเหนื่อย
สูญแรงเรื่อยไม่สิ้นหวังพลังสูญ
คูณหัวใจให้หวังดี...ทวีคูณ
ใจจำรูญพูนเพื่อสร้างไม่ร้างใจ

26 มีนาคม 2547 00:05 น.

ฟ้ามิอาจกั้น

พี่ดอกแก้ว

ฝากสาส์นใจกับฟ้าคราไกลกัน
ถ้อยรำพันจารคำพร่ำเฉลย
แม้นห่างกายใกล้จิตยังชิดเชย
ไร้กำแพงเอื้อนเอ่ยคำสัญญา

ฝากกระซิบกับลมที่พรมไม้
ฝากธาราเย็นใสที่เยือนหล้า
ฝากธุลีทุกละอองของพสุธา
ฝากวาจาว่าใจนี้มีเพียงเธอ

ไกลแสนไกลไม่พบสบสายขวัญ
ทุกห้วงใจคงมั่นอยู่เสมอ
กี่ทิวาราตรีที่หมายเจอ
ไม่มีเธอ..ไม่มีฉัน..ฝันมีเรา

เยื่อสายใยบางใสไร้เส้นสี
ผูกฤดีเคียงไว้ไม่เงียบเหงา
เหม่อมองฟ้าคราใดใจแนบเนาว์
คำสัญญาครั้งเก่ายังตรึงตรา

ฟ้ากว้างใหญ่เพียงใดไม่อาจห้าม
กระแสความคิดถึงคะนึงหา
สิ้นกำแพงแห่งใจในเวลา
ต้องมนตรารักแท้แม้ไกลกัน

25 มีนาคม 2547 23:56 น.

ฟ้ามิอาจกั้น

พี่ดอกแก้ว

ฝากสาส์นใจกับฟ้าคราไกลกัน
ถ้อยรำพันจารคำพร่ำเฉลย
แม้นห่างกายใกล้จิตยังชิดเชย
ไร้กำแพงเอื้อนเอ่ยคำสัญญา

ฝากกระซิบกับลมที่พรมไม้
ฝากธาราเย็นใสที่เยือนหล้า
ฝากธุลีทุกละอองของพสุธา
ฝากวาจาว่าใจนี้มีเพียงเธอ

ไกลแสนไกลไม่พบสบสายขวัญ
ทุกห้วงใจคงมั่นอยู่เสมอ
กี่ทิวาราตรีที่หมายเจอ
ไม่มีเธอ..ไม่มีฉัน..ฝันมีเรา

เยื่อสายใยบางใสไร้เส้นสี
ผูกฤดีเคียงไว้ไม่เงียบเหงา
เหม่อมองฟ้าคราใดใจแนบเนาว์
คำสัญญาครั้งเก่ายังตรึงตรา

ฟ้ากว้างใหญ่เพียงใดไม่อาจห้าม
กระแสความคิดถึงคะนึงหา
สิ้นกำแพงแห่งใจในเวลา
ต้องมนตรารักแท้แม้ไกลกัน

18 มีนาคม 2547 20:57 น.

ความแตกต่างของใจ

พี่ดอกแก้ว

ใจที่ว่างวางรักปลักลมพิษ
รสขมจิตแปรเปลี่ยนเวียนคุณค่า
ขมที่ใจได้สว่างทางสายตา
เห็นชัดว่าที่แลเห็นเป็นความลวง

ใจที่เปี่ยมด้วยรักหนักแน่นแท้
เมตตาแผ่เผื่อไปมิได้หวง
รสหวานจิตสนิทแนบแอบเอื้อทรวง
ได้เห็นบ่วงเห็นทางสว่างใจ

ความแตกต่างระหว่างใจในความรัก
อีกหนึ่งหนักอีกหนึ่งเบาเคล้าสดใส
คือพื้นฐานธารเมตตาเลี้ยงหทัย
พร้อมปัญญาเกลาใจให้ใสงาม

จึงหวานหวามยามรักไร้รสขม
ชนนิยมหมายครองปองไถ่ถาม
แต่เพียงชั่วชีพหนึ่งก็ถึงยาม
ได้พบความสิ้นหวานกาลชีพวาย