31 ตุลาคม 2547 15:27 น.
พู่กันของหูกวาง
จะรักเธอเหมือนเดิมได้ยังไง
ก็เธอไช่ไหมที่เดินไปจากฉัน
ทิ้งความหลังเดิม ๆ ไว้ให้กัน
แทนความรู้สึกผูกพันที่เคยมี
ฉันเฝ้ารอคอยการกลับมา
เพื่อหวังรั้งเธอคืนมาด้วยคำ คำนี้
คำที่อยากบอกว่า รัก ..นะคนดี
บอกความรู้สึกที่มีให้เข้าใจ
แต่เมื่อเวลาผ่านไปแสนนาน
เกินกว่าตัวฉันจะทำใจไหว
ท้ายสุดพึ่งรู้ว่าไม่มีใคร
ความรักที่ไร้ความหมายจะรั้งเธอ
หากจะจากกันก็ขออย่าหันกลับมา
ฉันจะปาดรอยน้ำตาหยุดพร่ำเพ้อ
ความฝันร้ายร้ายที่เคยได้เจอ
จะปล่อยให้ลอยไปกับเธอตลอดไป
อาจไม่เหมือนอย่างเดิมที่เคยเห็น
เพราะคงกลับไปเป็นอย่างเก่าไม่ไหว
ที่ฉันยังกล้ายืนอยู่เพื่อมองเธอจากไป
เพราะตอนนี้ทั้งหมดของหัวใจ...มันจะไม่มีเธอ..
14 ตุลาคม 2547 17:11 น.
พู่กันของหูกวาง
ที่ได้รู้สึกดีดีอยู่ตอนนี้
ไม่ใช่ว่าเพราะมีคนดีคอยเคียงข้าง
ถ้อยความของหัวใจที่เคยปิดบัง
ก็ยังไม่เคยพลาดพลั้งบอกใคร
ยังไม่มีความรักให้หัวใจดวงน้อย
และก็ไม่เคยเฝ้าคอยหาใครคนไหน
ทำนองที่บอกรัก ก็ไม่เคยทักผู้ใด
ไม่เคยเสียดาย..ที่ไม่เป็นอย่างที่ใครใครเค้ามี
เพราะว่าฉันยังรักตัวเอง
รักเสียงที่บรรเลงหัวใจดวงนี้
ทั้งทั้งที่ร้างความรัก..จากคนหวังดี
แต่ใจมันก็ยังเต็มปรี่อยู่ทุกวัน
เพียงอยากจะรักโลกใบน้อย น้อย
รักชีวิตที่ต่ำต้อย..ของคนอย่างฉัน
รักที่จะอยู่เพื่อเรียนรู้ความเงียบงัน
บอกตัวเองว่าสิ่งเหล่านั้น..คือตัวเรา
ไขว่คว้าลำบาก..คงไม่อยากไขว่คว้า
หากรัก(ข้างเดียว)เกิดขึ้นมา..ฉันคงแสนเหงา
เมื่อไรเมื่อนั้น..หากคำว่าตัวฉันจะเปลี่ยนเป็น เรา
ก็จะโอบรับมันด้วยมือเปล่า..ไร้สิ่งใด
ไม่มีเหตุผลที่จะไม่มีความรัก
หากคนหนึ่งบนโลกอยากจะพัก..เพราะความอ่อนไหว
และแม้หากโลกใบนี้..ต้องเปลี่ยนสีไป
ฉันก็ยังจะยืนหยัดอยู่ได้...เพราะรักตัวเอง..
30 กันยายน 2547 10:46 น.
พู่กันของหูกวาง
รู้สึกอบอุ่นอยู่ลึก ลึก ภายใน
เพียงสัมผัสความอบอุ่นจากใจ ในวันเหงา
เธอเข้ามาทำให้ความทุกข์ของฉัน บรรเทา
พัดวีความร้อนรุ่มที่รุมเร้าให้หมดไป
นานแล้วที่ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนี้
นานแล้วที่ความรู้สึกดีดี ได้ห่างหาย
นานแล้วที่ไม่มีใครเคียงข้างกาย
นานเหลือเกินกว่าจะพบใคร..ซักคน
และแม้เวลาจะทำให้ฉันเจ็บ
ฉันก็ยังเก็บหัวใจ..ดั้นด้นไปทุกแห่งหน
มาถึงวันที่พบเธอ..ฉันเพ้อมากล้น
ขอบคุณฟ้าเบื้องบน..ที่ทำให้เราพบกัน
อย่างไรก็ตามในความรู้สึกเหล่านี้
ก็ยังมีความจำเป็นบางสิ่งขวางกั้น
ยากเกินจะเข้าใจ..ไม่ง่ายที่จะยอมรับมัน
ก็คือความต่างระหว่างความฝัน ชนชั้น และแต่ละวันของเรา
เขาไม่รู้ว่าเรื่องราวจะลงเอยแบบนี้
เขาไม่รู้ว่าคนโง่ดีดีคนนี้..กำหลังเหงา
เขาไม่รู้ว่าคนที่เคยคุยกันเมื่อวาน กำลังโศกเศร้า
เพียงเพราะเขาไม่รู้ว่าเรา รู้สึกอย่างไร
เขาไม่เคยทอดทิ้งฉันในวันที่ฟ้ามืดดำ
ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันมาจากไหน
เขาไม่รู้เลยว่าฉันเป็นใคร..
ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าในใจเขาคิดอะไร..เช่นกัน
เขาไม่รู้ว่าฉันห่วงใยเธอมากแค่ไหน
ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไร จะได้พบกันอย่างวันนั้น
เขาไม่รู้ว่าคนคนนี้ ยังหวังไว้อย่างดีได้พบกัน
ต่างไม่รู้เลยว่าวันเหล่านั้น..มันจะมี
ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้รู้สึกอย่างนี้อีกครั้ง
จากหัวใจที่รกร้าง และอยากหลบหนี
วันนี้ฉันรู้อย่างนึงว่า..หัวใจที่หวังดี
ยังพร้อมจะมี และพร้อมจะให้ ใครสักคน
อาจไม่ใช่เธอในสักวันหนึ่งวันนั้น
ความรู้สึกแรกจากที่เงียบงั้นสับสน
ฉันเริ่มทำใจในวันที่พบใครสักคน
คงเป็นรักที่ผ่านฟ้าลมฝน..และหล่นตรงความอ่อนแอ
บางทีมันคงเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้สึกตัวเลย สิ่งต่าง ๆ ได้หล่อหลอมขึ้นมาจากความผูกพัน เพียงไม่นาน สิ่งที่สัมผัสได้ ไม่ใช่ไออุ่นจากมือ ไม่ใช่จากร่างกาย แต่เป็นความรู้สึกข้างใน วันนึงที่รู้สึกว่าจิตใจเรามันว่างเปล่า ไม่มีความรู้สึกหวั่น ๆ สั่น ๆ ...วันนี้เราได้รู้สึกอย่างงั้นอีกครั้ง..
หรืออาจจะเริ่มขึ้นแล้วละมัง..ประตูแห่งความหลังได้ปิดตายลงอย่างถาวร จากที่เรานั่งเฝ้าดูมันปิดอยู่นาน
ถึงเวลาที่เรา จะเปิดประตูแห่งความสุขบานใหม่ ...และเราก็กำลังจะเข้าไป..ความรู้สึกที่มีที่ได้เขียนลงไปทั้งหมดนั้น คงเป็นเพียงดอกไม้หน้าประตู ...
...ทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่กำลังรอเราอยู่...
ชอบความรู้สึกแบบนี้จังเลยครับ...ขอบคุณบ้านหลังน้อยที่ทำให้พู่กันได้ถ่ายทอดความรู้สึกต่าง ๆ ได้ไม่รู้จบไม่รู้สิ้น
รู้ตัวว่ากลอนที่พู่กันแต่ง มันไม่มีความไรเพราะเอาเสียเลย...
แต่มันจริงใจนะครับ...
.
.
จริง ๆ นะ
2 กันยายน 2547 16:54 น.
พู่กันของหูกวาง
อยากจะบอกในบางเหตุผล
สิ่งที่คนหนึ่งคน..เป็นอยู่ตอนนี้
หลายคนอาจมองว่าแย่สิ้นดี
มันเป็นตัวของฉันคนนี้..ที่รักเธอ
เห็นบ้างไหม..ในหัวใจของคนไม่ดี
รู้จักตัวเองอยู่ทุกที..จึงไม่กล้าพลั้งเผลอ
สิ่งที่คนยอมรับ..ไม่ใช่ฉันกับเธอ
สิ่งที่คู่ควรที่สุดเสมอ..ไม่ใช่คนไม่ดี
ห่างไกลกันเกินไป
เกินกว่าหัวใจ..จะบอกเธอไปตอนนี้
เคยคิดจะกลับตัวใหม่ในบางที
อยากเป็นคนที่เค้าเห็นว่าดี...ในสายตา
บางสิ่งที่เธอติดไว้ในใจ
คงไม่ใช่ยินดีกลับไปคอยห่วงหา
เพราะในความหมายของกาลเวลา
คนไม่ดียังคงไร้ค่าเหมือนที่เคยเป็น
แค่บางสิ่งที่ฉันยังมี
คือสิ่งที่คนดีดีไม่เคยมองเห็น
ในใจของคนไม่ดีที่เลือดเย็น
ยังคงซ่อนเร้นความในใจ
อาจมองว่าเพ้อเจ้อสิ้นดี
และบางทีอาจจะไม่มีความหมาย
ไม่เคยเปิดเผย..เพราะฉันไม่เคยไว้ใจ
จะรอเพียงเวลาสุดท้าย..
..ให้โอกาสเธอเข้าใจ..ซึ่งกันและกัน...
23 สิงหาคม 2547 20:44 น.
พู่กันของหูกวาง
ร้อยพันคำถามยามห่างไกล
ฉันคงไม่อาจรับรู้คำตอบใดในวันนี้
ร้อนรนไปคงไม่ผ่อนคลายในทันที
ได้แต่เก็บความห่วงนี้..ตรงที่ใจ
สบายดีหรือเปล่า..งานคงหนัก
ถ้าเหนื่อยก็หยุดพักเดี๋ยวเป็นไข้
คนเค้าเป็นห่วง..ที่รักที่สุดของดวงใจ
ยังจำฉันได้ใช่ไหม..คนนี้ที่เคยใกล้ชิดกัน
ความห่วงใยอาจไม่มากมายเท่าเก่า
อาจเป็นเพราะความห่างของเรา..ทำให้หงอยเหงาเพ้อฝัน
ถึงจะมอบให้แต่น้อย..ก็จะคอยมอบให้นานเท่านาน
จะโอบกอดน้ำใจที่มีให้กัน..ทุกวันทุกคืน
ทั้งหมดเป็นพราะความห่วงใย
ทั้งหมดที่ทำลงไป..ฉันไม่ได้แกล้งฝืน
เมื่อรักระหว่างเธอกันฉัน..มันไม่ยั่งยืน
ก็ต้องจำทนกล้ำกลืน..กับวันคืนที่เดียวดาย
เหงาหน่อย..ก็ยังคอยคิดถึง
จนกว่าวันวันหนึ่ง..ฉันจะหมดความหมาย
แม้ว่าเธอคงไม่คิดถึงฉัน ทุกลมหายใจ
แต่เพราะรู้ถึงได้ทำลงไป..เพราะว่าฉันยังไม่มีใครนอกจากเธอ..
เหงา ๆ ครับ ฝากไว้ Build อารมณ์เพื่อน ๆ ตอนหัวค่ำนะครับ
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
795
