31 มกราคม 2547 07:11 น.
พู่กันของหูกวาง
วันเวลาครั้งก่อน ที่ชวนให้ย้อนคิดถึง
ยังมีความรู้สึกซึ้ง-ซึ้งไว้ให้ห่วงหา
แต่ทำไมวันนี้...ฉันถึงมีแต่น้ำตา
ซบใบหน้าอยู่กับความอ่อนล้าในจิตใจ
ความว่างเปล่ามันกรายเข้ามา
ทำให้ฉันโหยหา...อดีตของเวลาอย่างหวั่นไหว
ที่เธอเหินห่างกันอย่างนี้...บอกหน่อยคนดี *เพราะอะไร*
เธอจึงเฉยชากับความห่วงใย...ที่ฉันเต็มใจให้เธอ
เธอคงไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหน
แค่ถ้อยคำเธอที่พูดออกไป...ทำให้ฉันสงสัยอยู่เสมอ
รู้ไหมว่าฉันเสียใจ...กับบางคำที่พูดออกไปของเธอ
รักกันแล้วทำอย่างนี้น่ะเหรอ...คนดี
อารมณ์ทีแสนอ่อนไหวของฉัน
มันแสนไหวหวั่น...เข้าทางตันยากหลบหนี
เรื่องราวที่ฉันห่วงใย...และโทรไปอย่างหวังดี
ก็ขอให้เธอลืมมันคนดี...ให้เหมือนว่าพรุ่งนี้ไม่มีอะไร
ฉันก็จะได้ทำใจไว้บ้าง
หากวันใดที่เธอหายร้าง...อาจคือคำตอบของทุกอย่างที่เคยสงสัย
จะไม่ถามเธอหรอกคนดี...ว่าที่เธอเปลี่ยนไปอย่างนี้ *เพราะอะไร*
หากฉันฉลาดพอที่จะเข้าใจ...แค่เธอห่างหายไป *ก็แปลว่าใจเธอเปลี่ยนแปลง*...
30 มกราคม 2547 05:11 น.
พู่กันของหูกวาง
ในบางอารมณ์ที่แสนเย็นชา
กับสายตาที่เธอหันมา...มองคุณค่าความเป็นฉัน
ฉันเพิกเฉย...ละเลยความรู้สึกที่เคยให้กัน
กลับเดินเลยผ่าน...ในคืนวันที่เธอเดียวดาย
อยากบอกเธอว่าทุกสิ่งมันตรงกันข้าม
ความรู้สึกนี้มันมีในนาม...ของคนอ่อนไหว
ไม่กล้าจะเปิดเผย...เฉลยความข้างในใจ
ทั้งที่ฉันก็เจ็บปวดมากมาย...ที่ทำร้ายน้ำใจให้แก่กัน
แล้วเธอจเข้าใจบ้างไหม
ขอโทษที่ฉันแอบใจ...เอาไว้อย่างนั้น
หากบอกเธอไป...ก็กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนไปไม่เห็นความสำคัญ
เพียงเพราะเธอก็เป็นคนที่ใฝ่ฝัน...ของใครต่อใคร
ฉันยังคงปวดร้าวอยู่ข้างในลึก-ลึก
เมื่อเธอกลับเป็นไม่รู้สึก...ว่าฉันเป็นคนชิดใกล้
เจ็บเหมือนกันรึเปล่า...ที่เธอก็ปวดร้าวเมื่อฉันไม่มีใจ
เข้าใจว่าฉันไม่รักใช่ไหม...เธอ
แอบรักแอบใจเอาไว้ตรงนี้
เก็บความรู้สึกดี-ดี แอบไว้ให้เธอเสมอ
หากวันนึงเธอเห็นฉันไม่อยากพบเจอเธอ
อยากให้เธอรู้ว่าเมื่อคืนฉันแอบพร่ำเพ้อ...ร้องไห้ถึงเธอทั้งคืน...
29 มกราคม 2547 06:00 น.
พู่กันของหูกวาง
ฉัน...เป็นเพียงตัวฉัน
ย่อมมีผิดพลั้ง...มีไหวหวั่น...มีเพ้อฝัน...มีสดใส
อย่ามาคาดเดา...ว่าเราจะเป็นอย่างใจ
ฉันก็เป็นคนคนนึงที่ไม่อาจทำตามที่ใครหวังได้...เป็นอย่างดี
เรื่องผิดพลาด...ย่อมเป็นเรื่องธรรดา
ความรักที่เข้ามา...ก็อาจหลุดลอยหลบหนี
เมื่อมีรัก...เหมือนกับว่าได้พักใจให้รู้สึกดี
คงจะรับรักนี้...เอามาใส่ใจทุกทีที่ได้มา
หรือหากรักที่มันอาจจะเปลี่ยนแปลง
คงไม่อาจทุ่มเทเรี่ยวแรง...เพื่อให้มันกลับคืนมาหา
เมื่อรักมันเดินจากไป...ก็คิดว่าคงทำใจได้สักครา
ยอมรับมันคงดีกว่า...จะได้ไม่เสียน้ำตาให้ตอกย้ำใจ
เพราะฉันไม่ใช่คนที่อ่อนไหวมาก
แม้ว่าฉันจะไม่มีคนรัก...ก็คงไม่ใช่เรื่องหนักเรื่องใหญ่
ยังมีอะไรอื่นอีกมาก...ให้ฉันรักมันได้หมดใจ
กลอน...ดนตรี...ต้นไม้...ยังพร้อมให้หัวใจ...ฉันได้พักพิง
ถึงจะไม่มีเธอ...ก็ไม่เป็นไร
ฉันก็ยังอยู่ไหว...ยังคงอุ่นไอกับทุกสิ่ง
กลอน...ดนตรี...ต้นไม้เหล่านั้น...ยินดีให้ฉันได้แอบอิง
พร้อมดูแลฉันในโลกแห่งความเป็นจริง...*ที่ไม่มีเธอ*...
24 มกราคม 2547 04:33 น.
พู่กันของหูกวาง
เพราะเธอคือคนที่ฉันรักหมดใจ
ไม่อาจให้เธออยู่กับคนที่มีแต่ใจ...อย่างฉัน
สิ่งที่เธอต้องเรียนรู้...ยังมีอยู่มากมายร้อยพัน
อย่าห่วงเลยสำหรับคนอย่างฉัน...ที่มันไม่มีอะไร
สักวันหนึ่งเธอคงจะได้เรียนรู้
ว่าความรักที่มีอยู่...ไม่อาจทำให้เธอยิ้มได้
หากวันนึงเธอไปถึงฝัน...เธอนั้นก็จะเข้าใจ
ว่ารักฉันก็มีเพียงแค่ความห่วงใย...ที่ให้กับเธอ
ได้โปรดอย่าทนกับความรักที่ว่างเปล่า
รักแท้ที่มีแค่ในนิยายเรื่องเล่า...ที่ฉันเอามาพร่ำเพ้อ
สุดท้ายคงจากกัน...จนไกลเกินฝัน-เกินละเมอ
เมื่อฉันไม่สามารถบันดาลสิ่งต่าง-ต่างให้เธอ...ได้ดั่งที่เธอต้องการ
ฉันจะไม่ยอมให้เธอต้องเสียน้ำตา
ไม่อยากให้เธอต้องอ่อนล้า...ในเวลาที่เธอต้องอดทนเพื่อฉัน
ตัดใจเสียเถอะคนดี...เมื่อฉันไม่ดีพอให้เธอรักกัน
แม้ฉันจะเสียใจมากมายเท่ากัน...แต่ฉันยอมให้เธอไป
อยากให้เธอเป็นคนที่ดี...ในสายตาผู้อื่น
ไม่ต้องฝืนอดทนกับฉัน...เพราะรักฉันอาจทำให้เธอเสียหาย
แต่ถึงอย่างไรแม้คนคนนี้...ที่ไม่มีอะไรดีเท่าเจ้าชาย
ยังจะมีรักให้เธอเป็นคนสุดท้าย...หากเธอไม่เหลือใครให้ผูกพัน
23 มกราคม 2547 07:34 น.
พู่กันของหูกวาง
จากวันนั้นที่ฉันได้รับฟังอะไรบาสิ่ง
มันอาจเป็นความจริง...ที่ยิ่งทำให้ผิดหวัง
เธอรู้ไหม...ใจฉันมันแสนอ้างว้าง
สงสัยกับเหตุผลบางอย่าง...ที่เราต้องห่างไกล
ได้แต่ถามฟ้า...ว่าเหตุใดหนาเราจึงเหงา
เหตุใดฉันจึงทนเศร้า...เมื่อรักของเราได้ขาดหาย
ตอกย้ำแต่เรื่องราว...ระหว่างเราที่เก่าเกินไป
เงียบ-เงียบเดียวดาย...อยู่กับใจที่ช้ำระทม
นอนซม...หมกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา
เหมือนว่าเราเองไม่มีค่า...ให้เธอเข้ามาอย่างเหมาะสม
จมอยู่กับตัวเอง...วังเวงกับรอยอารมณ์
หลั่งน้ำตาพรั่งพรม...ปวดร้าวระบมอยู่ในใจ
ฟ้า...เมื่อไรจะแคบลงสักที
เมื่อไรความเหงานี้...จะไม่มีให้อ่อนไหว
ไม่ต้องโง่งม...อยู่กับความทุกข์ระทมเรื่อยไป
พอทีได้ไหม...อย่าให้หัวใจต้องทรมาน
เบื่อลมฝน...ที่โปรยปรายลงมาอย่างนี้
รู้ไหมว่าฉันเหนื่อยเต็มที...ที่จะใยดีกับความรักนั้น
ได้แค่คอยว่าเมื่อไร...ลมฝนจะหายไป...และฉันไม่มีใจให้แก่กัน
อยากเป็นคนดี...ที่มีแค่ความฝัน...*และไม่อยากหันไปมองความจริง*...
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
หน้าส่วนตัว
723
