16 เมษายน 2547 18:32 น.
พู่กันของหูกวาง
เมื่อไรที่เรารุ้สึกเหงา...ภาพเวลาเก่า ๆ ก็มักจะถามหา
ให้เรานึกย้อนวันก่อนเรื่อยมา..รวมถึงหลั่งน้ำตาให้กับเวลาที่เสียไป
บ่อยครั้งถ้าเวลาใดที่คนเราอยู่กับตัวเอง...
บ่อยครับ...ความเหงา...เดียวดาย ก็จะเกิด...
สิ่งต่าง ๆ และความเป็นตัวเอง ก็จะเริ่มเข้าครองจิตใจ
เราจะจมอยุ่กับอารมณ์เหล่านั้น จนกว่าเราจะร้องไห้...จนกว่าตัวเองจะเจ็บปวดอยู่กับเวลาเก่า ๆ
เหงา...เกินพอดี...เสียแล้วเรา...
คนเรามีความเหงาเป็นเรื่องธรรมดา...
ความเหงา ทำให้เรารุ้ว่าชีวิต ไม่ได้มีเพียงความสุข และเสียงเฮฮา
ความอ้างว้าง วังเวง ทำให้เราได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจ
ทบทวนสิ่งต่าง ๆ ในเวลาที่เราเหงา...มันทำให้เรารู้ตัวเราเองดีเหลือเกิน
ใช้ความเหงาให้เป็นประโยชน์...
ความเหงา ไม่ได้มีแต่ส่วนทำให้เราร้องไห้..
แต่มีส่วนทำให้เราหัวเราะเบา ๆ ...คนเดียว.. ยิ้มน้อย ๆ ..คนเดียว..
ความสุขเล็ก ๆ ที่หาไม่ได้จากเพื่อนฝูงมากมาย หรือ งานปาร์ตี้สนุก ๆ
มันคือตัวเรา..เพื่อนที่ดีที่สุดในยามเหงา..
สิ่งที่เราคิดถึง คือคิดถึงตัวเรา..คนที่พร้อมที่สุดที่จะปลอบใจเรา..
ก่อนที่คนเรา..จะเหงาเกินไปกว่านี้...
เปิดมุมมืดของหัวใจที่รกรุงรัง...เอาออกมาเก็บกวาดให้เรีบยบร้อย..
ในเวลาที่ว่าง ๆ ไม่มีใคร ไม่มีอะไร...
บางทีมันอาจจะทำให้ทุกมุมมองของเรา...สว่างขึ้น...
เก็บเวลาที่ต้องเสียใจกับความเหงา..มาปัดเป่าฝุ่นใจดีกว่า...*-*
รักและเป็นห่วง...
พู่กัน...
1 เมษายน 2547 13:59 น.
พู่กันของหูกวาง
เชื่อไหมครับว่าคนเรานั้น มันมีมุมมองที่แคบเหลือเกิน
ยึดติดเพียงแค่ความคิดของตัวเอง ไม่ยอมปรับเปลี่ยนแนวความคิดให้เป็นไปตามความสามารถของตัวเอง
อันที่จริงแล้ว หากว่าเรามีความมั่นใจ..อะไรก็คงไม่สามารถที่จะเบี่ยงแบนมุมมองของเราได้ แต่ว่า ในบางที โอกาสในการประสบความสำเร็จนั้น มันอาจจะเลื่อนห่างออกไป..จนเราเองก็ไม่สามารถรู้สึกตัวได้ทัน
และเมื่อเราสามารถเข้าใจสถานการณืที่เป็นอยู่ในตอนนั้น..เราอาจจะไม่มีโอกาสได้แก้ไข..
ชีวิคนตเรามันมีสองด้าน..และคนเราก็มักจะมองประตูด้านที่ปิดอยู่อย่างเสียใจ โดยที่ไม่ยอมหันมามองประตูที่เปิดอยู่..นั่นก็คือโอกาสที่เราอาจจะสูญเสียไปง่าย ๆ
รู้รึเปล่า สามสิ่งที่ไม่อาจกลับคืนมาได้ก็คือ..
เวลา..
คำพูด..
และโอกาส..
อย่าปล่อยให้ชีวิตเป็นไปแค่ไหลไปตามการะแสน้ำ..คนเราต้องพยายามทวนน้ำบ้าง ฝ่าฝันอุปสรรคอย่างเข้มแข็ง ..และเชื่อว่าตอ้งมีสิ่งที่ดีกว่าเสมอ
ถึงแม้ว่าคนอื่นเขาจะยอมให้ตัวเขาเองลอยไปตามน้ำเพื่อน้ำไปเจอสิ่งที่ดีกว่า..เขาเจอแน่ครับสิ่งที่ดีกว่า..แต่ไม่นานเขาก็จะลอยผ่านสิ่งที่ดีทีว่านั้นไป..เพราะว่าเขาไม่รู้จักการดิ้นรนต่อสู้ไงครับ เขาทวนน้ำไม่เป็น..
เรื่อที่ปลอดภัย..คือเรือที่จอดอยู่กับท่า..แต่นั่นไม่ใช่จุดมุ่งหมายในการสร้างเรือ
คนเราเพียงแค่ทอดสายตามองลงไปในทะเล..เราก็คงไม่สามารถข้ามทะเลกันกว้างใหญ่ได้เช่นกัน
หรือแม้แต่ขั้นบันได..มันไม่ใช่ที่พักระหว่างทาง แต่มันเป็นเพียงแค่ก้าวหนึ่งเพื่อก้าวต่อไปถึงความสำเร็จ..
พลิกความคิดเสียใหม่เถิดครับ ถ้าหากเราคุณในตอนนี้กำลังคิดว่า คงไม่มีอะไรดีในชีวิตแล้ว..คุณอาจะคิดผิดนะครับ..ไม่มีใครที่จะรู้อนาคตได้ดีไปมากกว่าตัวของคุณเอง..
หน้าส่วนตัว
808
Lovers
0 คน เลิฟพู่กันของหูกวาง
