14 กุมภาพันธ์ 2552 23:29 น.
ฟา
๑๐ วันแล้ว เหมือนกราฟหัวใจที่พุ่งขึ้นลงสูงต่ำ ก่อนจะเขียนวันนี้ก็มีหนักๆ แต่วันนี้ฉันมีขยะน้อยลง (ทิ้งไปเมื่อวานมากๆ ทั้งภายนอกภายใน) ก็ไม่ได้บอกว่าจู่ๆ จะหาย แค่ฉันเบาบางลง เต็มไปด้วยพลังพยายาม พลังบวก
มนุษย์เป็ฯสิ่งมหัศจรรย์ที่ธรรมชาติสร้าง จิตใจฉันก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งไม่ต่างกัน สิ่งที่ฉันเป็น มีเพียงตัวฉันเท่านั้นที่จะแก้ไขได้ จริงๆ ก็พอรู้ แต่เริ่มไม่ได้ตลอดนะ พลังระยะหลังน้อยมาก!!!
ดีที่วานนี้ฉันไม่ได้เขียน ฉันคงกระดากตัวเองเวลามาอ่านอีกแน่ ฉันยอมรับว่าเวลาที่ผ่านเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ๑๐ วันกับการเริ่มต้น มันอธิบายยากนะ แต่ผ่านมาได้แล้วจนคืนนี้ฉัน... ไม่สิ! ใจฉัน "ยิ้ม" ให้กับตัวเองได้ อธิบายยังไม่ถูกนะ เป็นความเปลี่ยนแปลงอีกแบบที่ไม่หนักเหมือนเคย ไม่หลอนกับใจ ไม่มีอารมณ์ซ้อนซ่อนอยู่มากมาย อย่างที่เป็นมาเสมอ ฉันจะต้องหาย จะต้องดีขึ้น ไม่ใช่ภายนอกแล้ว ไม่ใช่การแสดงออก แต่มันข้างใน ดีจัง!ที่ฉันอ่านหนังสือนั้นจบเร็ว!
แน่นอนว่าความเป็นไปในทุกวันขณะนี้ยังคงเป็นไปและก็ไม่เป็นในแบบใจฉันต้องการ ไม่ได้ดีมีสุขมากมาย มันเป็นแบบที่มันเป็น เป็นเรื่องของมัน^_^
เมื่อวานที่นับรวมวันที่ผ่านมาทั้งหมดสำหรับฉัน ๒๐ กว่าปีน่ะ ใจฉันมีสีดำมากมาย มากจนบางทีฉันก็เหมือนไม่ใช่คน ฉันรักความไม่ปรกตินั้น ไม่เชิงสิ! ฉันต้องอยู่กับมันมาตลอดจนแทบจะแยกกันไม่ออกต่างหาก อดีตที่เป็นปัจจุบัน พร้อมกับอนาคตที่เป็นปัจจุบัน ฉันยังไม่หายดี คงงั้น แต่ฉันจะดีขึ้น^_^ดีขึ้น
ฉันไม่รู้ว่า"วินาทีนั้น"มันคืออะไร
ฉันเพิ่งเคยรู้สึกน่ะ แต่มันก็ดีกับใจฉันมากๆ มากจริงๆ
ฉันกำลังจะเปลี่ยนไป ไม่สิ สภาพจิตฉันตะหาก
14 กุมภาพันธ์ 2550 12:26 น.
ฟา
สวัสดีพี่ชายสุดหัวใจ
คุณทราบหรือไม่คะหัวใจแสนดีสำหรับน้องผู้อ่อนล้า
ตลอดเวลาที่ราวกับเนิ่นนานนั้นหายเงียบไปไหนกันแน่ ที่สุดของความแน่นอน
ของหัวใจน้องความเงียบที่หายไป เต็มไปด้วยความทรมานแห่งกายหยาบและ
หัวใจน้องที่ปรารถนาจะให้มันละเอียดค่ะ
โรคความป่วยไข้เข้ารุมเร้าอย่างเคย จะเรียกแบบบ้าน ๆ คงจะว่าได้ว่าน้องนี้
ถูกรุมกินโต๊ะ แม้ไม่ใช่โรคเก่าอันพร้อมกำเริบ แต่ก็เป็นโรคใหม่ที่สุดแสนจะ
ใจดี ในการนำพาความเจ็บปวดทรามานมาให้อย่างต่อเนื่องห้าวันเต็มแรกนั้น
น้ำแดง ๆ ขุ่นบ้าน ใสบ้าง เป็นก้อนบ้าน แข่งกันออกจากทางหายใจบนหน้าซีด
ๆ ของน้องอย่างต่อเนื่อง หากเป็นเพียงแค่นั้นคงไม่กระไรนัก แต่แน่หละ
เมื่อจะใจดีนำพาความทุกข์แห่งร่างกายมาแล้ว ก็ต้องให้ครบกระบวนพลสินะคะ
น้องจากน้ำสีแดง ก็พร้อมมาด้วยการปวดลึกขึ้นไปถึงส่วนสั่งการของร่างกาย
การหายใจก็ลำบากมาก โดยเฉพาะเวลาที่ไม่มีดวงตะวันประดับฟ้าแล้ว
ความทรมาที่ต้องเก็บเงียบอยู่กับตัวเองมาตลอด ยังความสลดหดหู่ใจอย่างต่อ
เนื่อง สภาพที่ทุลักทุเลก็ทุเรศทุรังหนักไปยามพ้นตาคนอื่น
พอพ้นช่วง ก็ได้ของขวัญรับความพ้นทุกข์ อย่างทันท่วงที
กล้ามเนื้อหลังได้รับการกระทบกระเทือนจนเรียกได้ว่ากลับมาทรมานอีก
ที่เป็นกังวลที่สุดคือกระดูกสันหลังที่เคยเจ็บมาก่อนหน้า แต่ของขวัญชิ้นนี้
ก็ยังย่อมอยู่ไม่ใหญ่จัดนัก เพราะไม่ได้ลามไปถึงแกนสำคัญของร่างกาย
ตอนนี้กายหยาบของน้องพี่ แทบไม่ต่างจากกระดูกชิ้นใหญ่ ๆ มาต่อกัน
โดยมีหนังซีด ๆ ห่อหุ้มอยู่ พี่คะน้องอยากมีคนรักที่คอยอยู่ข้าง ๆ ยามนี้จัง
ดูจะโลภมากเกินไปไหมคะ
อ้อ...หัวใจแสนรักอาจจะมีคำถามเรื่องงาน ออกก่อนจะเจ็บหนักตรงท่อ
หายใจหละค่ะ
ตอนนี้ทำอะไรได้ด้วยการเก็บกดความเจ็บ(อย่างเคย)ได้ไม่ต่างไปจาก
คนปรกติแล้ว เรื่องงานไม่นานนักจะเข้าทำงานที่ที่ใหม่ค่ะ ดูท่างานจะมากกว่า
เคยหลายเท่าตัว แต่ใจพร้อมค่ะ แม้กายจะไม่อำนวยตลอดเวลาก็ตาม
แต่น้องยึดหลัก ให้ใจลากสังขารไป
พี่คะ จริง ๆ น้องปรารถนาที่จะบอกกับพี่ทุกวันอย่างเคย มิใช่แค่วันนี้
เท่านั้น น้องรักพี่ค่ะ ขอบคุณวาสนาการพบกันที่พี่บอก น้องไม่เคยสักครั้ง
ที่จะนึกขบขันในคำพี่ ตอนนี้น้องขอพักก่อนนะคะ
หน้าส่วนตัว
1703
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฟา
