12 พฤษภาคม 2548 22:08 น.
ฟ้ายิ้ม
สิ่งใดใคร่รู้มาแสนนานนัก
อยากประจักอยากเห็นเป็นเย็นเช้า
แต่สิ่งนั้นพลันซ่อนเป็นพรางพราว
เมื่อไรเล่าจักสาวไปได้ถึงความจริง
...........................................
ปริศนาที่คาอยู่ในอก
ยามใดผู้ไหนยกให้ขึ้นได้
ยากสุดยากมากสุดมากได้เรียงราย
ถึงทำทายก็มิแน่ว่าแท้จริง
............................................
สิ่งหนึ่งต้องพบต้องเห็นเป็นต้องจาก
ฉันว่ายากสุดทนจะด้นไข
จนปัญญาจะแก้ปริศนานัย
คงต้องปล่อยไปให้เดินเหินตามทาง
???????????????????????????????
7 พฤษภาคม 2548 23:29 น.
ฟ้ายิ้ม
ชีวิตคนเราต้องดำเนินไปเรื่อย
แม้นแสนเหนื่อยจะหยุดพักหน่อย
แต่ก็กลัวเพราะอนาคตยังรอคอย
ต้องรีบร้อยท้อยถกตักตวงเดิน
......................................
คนทุกคนมีเวลาใช่แยกต่าง
แม้จะห่างชนชั้นสักเพียงไหน
แล้วแต่ว่าเราจะใช้มันคุ้มสักเพียงใด
แล้วแต่ใครจะเลือกทางเพื่อย่างเดิน
......................................
เพราะหนทางชีวิตมันยาวไกล
จะจบลงที่ใดใครไม่เห็น
เราไม่อาจจัดพรุ่งได้จะเจน
เรามิคงเป็นเช่นนี้ตลอดกาล
.....................................
ถึงจุดหนึ่งบนทางนี้พูด ฉันเหนื่อย
อยากบอกว่าเชยชาเมื่อยล้านัก
หลายหนทางชวนชักให้เบี่ยงข้างทาง
หลายอำพรางคอยดักซุ่มมิวางวาย
...........................................
ถึงอย่างไรต้องต่อสู้เพื่อฝั่งฝัน
ฝ่าฟันมันให้ถึงซึ่งจุดหมาย
อย่าได้ปล่อยให้มันได้ทลาย
เราต้องว่ายแล้วสุขสายจะรออยู่
...........................................
หน้าส่วนตัว
1002
