2 ตุลาคม 2550 16:28 น.
ภากร
เก็บ...ดวงดาวล้านดวงบนท้องฟ้า
เก็บ...จันทราพราวพร่างกระจ่างใส
เก็บ...เอาความรู้สึกภายในใจ
เก็บ...มาใส่ขวดโหลให้แด่เธอ
ใจ...สี่ห้องน้อยๆกับความคิดถึง
ใจ...ดวงหนึ่งที่คอยแต่พร่ำเพ้อ
ใจ...ดวงเล็กๆรังเกียจไหมเล่าเธอ
ใจ...อยากเจอคนดูแลที่จริงใจ
ให้...ไปแล้วทั้งหมดความรู้สึก
ให้...ไปแล้วไม่นึกจะเจ็บไหม
ให้...กับเธอคนเดียวไม่ให้ใคร
ให้...ทั้งใจทั้งชีวิตมีแค่เธอ
เธอ...คือหัวใจของฉันอยากให้รู้
เธอ...จะอยู่ในฝันของฉันเสมอ
เธอ...คือหนึ่งคือชีวิตที่อยากเจอ
เธอ...คือคนที่รักรักเสมอตลอดไป
25 กรกฎาคม 2549 12:35 น.
ภากร
อันมนุษย์สุดเฉาให้เศร้านัก
ยังปักรักปักหลงไม่สงสัย
มันก่อร่างทางมาและทางไป
เป็นอย่างไรไม่ดูไม่รู้ลา
เพราะฝังใจในรูปที่จูบหอม
หรือสมยอมยินเสียงไม่เดียงสา
หรือแรงเรียกเพรียกแห่งกระแสตา
หรือใบหน้าคร่าจิตพิชิตใจ
เมื่อยินยอมตรอมตรมก็ซมเปล่า
ไม่รักเราเท่ากันไม่หวั่นไหว
เรื่องของเรื่องอยากเปลืองใจให้โทษใคร
ก็แค่ใจไม่ดูให้รู้คลาย
ถ้าหวงทุกข์จะลุกเดินไม่เพลินแน่
ถ้าอยากแก้อย่าแพ้รักก็จักหาย
อย่ากอดทุกข์จงทิ้งขว้างให้ห่างกาย
ทุกข์คลี่คลายเป็นสุขสนุกเอง
26 มีนาคม 2549 15:09 น.
ภากร
...สักวันหนึ่งอยู่ที่ไหนใครบอกได้
อยู่ใกล้ๆหรือไกลสุดฟ้าเขียว
อยู่ในน้ำอยู่บนฟ้าจันทร์รูปเคียว
อยู่ที่เรียวไผ่โค้งโล่งสุดตา
...อันที่จริงวันนั้นอยู่แสนใกล้
อยู่ที่ใจในมือเราไม่ต้องหา
อนาคตในมือนั้นปั้นขึ้นมา
ใจศรัทธามุ่งมั่นฝันเป็นจริง
...อยู่คนเดียวก้อมีบ้างที่ท้อแท้
อาจอ่อนแอขาดคนที่คิดถึง
หากหมดแรงตัวเราต้องคอยดึง
สำคัญหนึ่งคือใจที่มั่นคง
...เราไม่รักตัวเองใครจะรัก
อย่าผูกมัดกับใครไร้เหตุผล
คนทุกคนมีวันหน้าทางของตน
ก้าวให้พ้นขวากหนามที่เข้ามา
15 มีนาคม 2549 16:27 น.
ภากร
...นั่งทบทวนย้อนเวลาถอยกลับหลัง
สิ่งที่หวังสวรรค์แกล้งให้ขื่นขม
พบแต่ความปวดร้าวหน้าชื่นอกระทม
ดั่งสายลมเพียงผ่านให้อุ่นใจ
...เคยคิดหวังวาดไปไกลสุดปลายฟ้า
ภาพวิมานกลางเวหาฟ้าผ่องใส
ด้วยเพราะรัก รักมากให้หมดใจ
รอยแผลรักฝากไว้ความทรงจำ
...หลอกให้รักทะนุถนอมบ่มรักไว้
วันเวลาผ่านไปบอกขำขำ
รู้ลึกซึ้งน้ำใจคนลืมคำ
ใจบอบช้ำครั้งเดียวคงเกินพอ
...ใช้เวลาที่เหลือกับชีวิต
อย่าไปคิดยึดติดสิ่งลวงล่อ
ให้ความรักกับตัวเองอย่ารีรอ
เลิกเล่นล้อกับไฟให้เผาตัว
21 ธันวาคม 2548 16:55 น.
ภากร
เหนือ...ก็หนาวพี่น้องขาดไออุ่น
ใต้...ร้อนรุ่มภัยพิบัติโถมทับสุม
กลางสับสนวุ่นวายการเมืองรุม
อีสานกลุ้มหนาว-แล้งอดอยากจัง
ธรรมชาติทวงคืนเหมือนแก้แค้น
ประชาชนนับแสนรอความหวัง
บ้างพลัดพรากขาดปัจจัยไร้พลัง
เปรียบดั่งแสงไฟดับยามราตรี
ขอบารมีแผ่ปกเกล้าพ่อหลวงใหญ่
ข้าพระบาทให้พันภัยไทยสุขี
ลูกลูกผ่านความทุกข์เพราะพระบารมี
ก้มเกศีแทบพระบาทพ่อปวงชน
หน้าส่วนตัว
1002
