9 กรกฎาคม 2544 10:11 น.
ภีม
เธอเปลี่ยนไปหรือฉันที่เปลี่ยนแปลง
เราจึงต่างแสดงความห่างเหิน
แยกถนนคนละทางต่างก้าวเดิน
ทำหมางเมินเมื่อพบเจอหน้ากัน
ดังเราแยกหัวใจให้ห่างกาย
ต่างแยกฝ่ายจากไกลไปหาฝัน
ต่างคนต่างจุดหมายเพื่อฝ่าฟัน
ต่างความฝันจึงแตกแยกห่างไกล ฯ
9 กรกฎาคม 2544 10:01 น.
ภีม
รักมากมายก่ายกองของผู้ชาย
รักง่ายง่ายเป็นร้อยแล้วค่อยหา
รักเผื่อเลือกผิดถูกทุกเวลา
ผิดแล้วลาจากไกลไม่ใยดี
รักมากมายก่ายกองของผู้หญิง
รักต้องหยิ่งหวงนักเรื่องศักดิ์ศรี
เลือกแล้วรักจักมิให้ใครย่ำยี
คิดว่าดีแล้วรักฝากหัวใจ
ไม่ว่าชายหรือหญิงเรื่องความรัก
ก็ควรจักไม่ประมาทอาจเสียหาย
จะรักใครชอบใครไม่งมงาย
ทุ่มใจกายอาจช้ำระกำทรวง
ต้องยับยั้งชั่งใจเอาไว้บ้าง
ต้องระวังเรื่องใจให้ห่วงหวง
อย่าใจง่ายในรักจักโดนลวง
อาจช้ำทรวงปวดใจไปอีกนาน
ขอเตือนไว้ผู้หญิงและผู้ชาย
อย่ามักง่ายในรักสมัครสมาน
ต้องดูใจกันไว้ให้นานนาน
จะพบพานรักแท้แน่นอนใจ ฯ
9 กรกฎาคม 2544 09:55 น.
ภีม
อย่าท้อถอยเมื่อก้าวไปในโลกกว้าง
เมื่อไม่เห็นเส้นทางอย่างที่ฝัน
เหม่อมองไปเส้นทางวนอนธการ
เมื่อหวาดหวั่นจะก้าวย่างไปอย่างไร
ทางชีวิตบ้างมีที่สับสน
ทั้งวกวนจนจิตคิดหวั่นไหว
ไม่กล้าแม้ยกเท้าก้าวออกไป
เพียงหวั่นใจกลัวพลาดอาจชีพวาย
ทุกชีวิตล้วนต้องพบอุปสรรค
ได้รู้จักทั้งสุขทุกข์หลากหลาย
ต่างต่อสู้ฝ่าฟันภยันตราย
เพื่อให้ถึงที่หมายคือปลายทาง
ปลุกเร้าความแกร่งกล้าอย่าหวั่นไหว
ขอเพียงให้เดินหน้าอย่าถอยหลัง
เอาอุปสรรคมากลั่นเป็นพลัง
ก้าวทุกครั้งคือเส้นชัยที่หมายปอง.
8 กรกฎาคม 2544 12:01 น.
ภีม
ทื้งไว้กลางป่าช้าฝันอันเงียบเหงา
อย่างโศกเศร้ารอแตกดับลับสลาย
แม้คืนวันเปลี่ยนไปไม่กลับกลาย
เพื่อฟื้นคืนใจกายหายโศกตรม
อยู่อย่างนั้นเป็นซากจากความรัก
สะบั้นหักอับเฉาเศร้าขื่นขม
กลางป่าช้าความเศร้าเหงาระทม
ค่อยๆจมลงดินเสื่อมสิ้นไป
กาลเวลาค่อย ๆ ย่อยซากรัก
มิเหลือสักความฝันอันสดใส
แล้วลบเลือนเป็นผงปลงสิ้นไป
ทำอย่างไรไม่ฟื้นคืนชีวา ฯ
8 กรกฎาคม 2544 10:43 น.
ภีม
บนท้องฟ้ามีดาววับวาวแสง
นภาแจ้งด้วยจันทร์อันสุกใส
คืนวันเพ็ญแสงส่องผ่องอำไพ
ดั่งเพื่อนใจคนเหงาเศร้าเดียวดาย
น้ำค้างพรมร่างไหวใจสะท้าน
กลางวิมานเดือนเพ็ญเป็นสหาย
หากมีเธอมาอยู่คู่เคียงกาย
หนาวคงคลายอบอุ่นซบหนุนนอน
คุยกับดาวกับเดือนเหมือนคนบ้า
เปล่งวาจาเลอะเลือนเหมือนจิตหลอน
จะเหลียวมองหาใครให้เว้าวอน
ต้องทอดถอนสิ้นสุดหยุดหวังปอง
จึงต้องอยู่คนเดียวเปลี่ยวดวงจิต
มิอาจคิดหาใครใจหม่นหมอง
อยู่กับดาวกับเดือนเหมือนลำพอง
ยังคงครองความเหงาความเศร้าใจ ฯ
หน้าส่วนตัว
2299
